هوش مصنوعی: افرادی که دچار انحراف در فکر و اندیشه هستند، اشتباهاتشان به نظرشان درست می‌آید و در حقیقت به دنبال گمراهی می‌باشند. این افراد، تحت تأثیر نفس و خواهش‌های خود، به گونه‌ای می‌شوند که کنترل زندگی‌شان از دستشان خارج شده است.

هوش مصنوعی: آدم‌ها به طرزهای متفاوت و گوناگونی خلق شده‌اند و شیاطین هم از انسان‌ها شرمنده نمی‌شوند. حتی از شرم هم در برابر آن‌ها نمی‌سوزند.

هوش مصنوعی: این افراد در گمراهی به سر می‌برند زیرا هویت معتبری ندارند و از حقیقت بی‌بهره‌اند؛ نه انسان کامل و نه نورانی که بتوانند الگو قرار دهند و با سخنانشان به راه راست هدایت کنند.

هوش مصنوعی: راهبان در این دنیا و دنیای دیگر راهنما هستند؛ در اینجا نه آب آن‌ها مفید است و نه آن‌ها به آب نیاز دارند.

هوش مصنوعی: مانند انباری پر از عسل که به خاطر باد، آب‌نوشی‌اش خراب شده است.

هوش مصنوعی: جان آن‌ها به اندازه‌ی خاک سنگین است و سرشان چون ترازوی دقیق بدون وزنه، در حالت بی‌سنگی قرار دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که قوم نوح همچون درختان بی‌بار و خشک شدند، باد سردی از سر پیرزنی سبب آغاز کارشان شد.

هوش مصنوعی: همه افراد، چه پیر و چه جوان، تحت تأثیر وسوسه‌های ابلیس هستند؛ چون ابلیس، حتی در مورد پیروان کتاب آسمانی، آن‌ها را خطاب قرار داده و می‌تواند آن‌ها را به انحراف بکشاند.

هوش مصنوعی: مردم در مسجد هستند و آنجا را به گونه‌ای آماده کرده‌اند که مانند مهد کودک باشد؛ هم آب‌خوری برای نوشیدن دارند و هم جایی برای خوابیدن.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این مفهوم اشاره دارد که همه چیز، از جمله نوشته‌ها، مکان‌های محدود و روح‌های مرده، در حقیقت، نمادهایی هستند از موجودات یا آدم‌ها که نقابی بر چهره دارند. به عبارتی، هر چیز در دنیا نمایانگر چیزی عمیق‌تر و پنهان است.

هوش مصنوعی: دل‌هایشان از نور مانند شمع‌ها پراکنده است و دینشان به اندازه‌ای ناتوان است که نامشان نیز همچون کسانی که حجاب دارند، شکسته و ناپایدار شده است.

هوش مصنوعی: آن‌ها به خاطر حسادت، در زمان تب و بیماری‌ام، مرا پوشانیدند و من هیچ‌گاه از آن‌ها شکایت نکردم.

هوش مصنوعی: در میان افرادی که در مقایسه با دیگران قرار می‌گیرند، هستند کسانی که در ظاهر و با داشتن ظاهری زیبا و نیرومند، در واقع دچار ضعف و نقص هستند. مانند وسیله‌ای که با وجود ظاهری سالم و جدید، به خاطر ناپایداریش به زودی خراب می‌شود.

هوش مصنوعی: شیشه‌ای که دور گردن است را در این خیمهٔ آبی‌رنگ ببین، مثل ظرفی که به گردن طنابش آویزان شده است.

هوش مصنوعی: زنبور عسل و کرم، به خاطر نیاز و حرص، گرفتار رنج و مشکلاتی هستند که باعث می‌شود همیشه در حال تلاش و فعالیت باشند.

هوش مصنوعی: زمانه همیشه در حال تغییر است و افرادی که به وفا معروفند ممکن است در این تغییرات به فراموشی سپرده شوند، در حالی که کسانی که شایسته نیستند، به اوج می‌رسند.

هوش مصنوعی: اشعار آن‌ها به اندازه‌ای عمر کرده که به زودی فراموش می‌شود، همچون دعوتی که هیچ‌گاه پاسخ داده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که زبانشان به سخن باز می‌شود، فریادی به گوش می‌رسد که دل آنان از برف نیز بیشتر در غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: از وجود خشک و سرد آن‌ها نمی‌توان شعر زیبا و عاشقانه‌ای را که شایسته آرزوهای دل‌انگیز است، یافت؛ زیرا آرزوهایشان همچون آب تیره و بی‌حاصل است.

هوش مصنوعی: صبح که می‌شود، وقتی که افکار بی‌اساس و خرافی را کنار بگذاریم، حقیقت و واقعیت یکی می‌شود، مانند بوهای مختلفی که در کنار هم قرار دارند و در نهایت به یک احساس واحد می‌رسند.

هوش مصنوعی: افراد زیر آسمان، نادان هستند و به همین دلیل از دور، نور طلایی خورشید را با آفتابه‌ای از طلا اشتباه می‌گیرند.

هوش مصنوعی: این بیت به نقد جهل و نادانی افراد اشاره دارد. شاعر به نوعی به ضعف فکری و عدم درک صحیح در میان برخی افراد از جمله قشر خاصی تذکر می‌دهد. او همچنین به این نکته اشاره می‌کند که از منابع بلندمرتبه و پربار نمی‌توانند بهره‌مند شوند و در واقع، از علم و دانشی که شایسته است دور هستند. به عبارت دیگر، در حقیقت، آن‌ها در ظلمت جهل گیر افتاده‌اند و نتوانسته‌اند از روشنایی دانش استفاده کنند.

هوش مصنوعی: از من خواسته‌اند که در مکان خود فرود آیم و این کار جایز است؛ آنها نیز در زیر به آرامی نشسته‌اند و به استراحت مشغولند.

هوش مصنوعی: اگرچه ماهی زبانش را می‌کَنَد و نمی‌تواند صحبت کند، اما در برابر من مثل ماری که به عقب خزیده، همه زهرش سمی و خطرناک است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که خاطرم پر از یادهای دلنشین شد، مانند زعفرانی است که در تب سردی، حکایت از نگرانی و دغدغه‌هایشان دارد.

هوش مصنوعی: آن‌ها از حسادت در آتش خشم به من آسیب رساندند، اما من به آن‌ها اعتراضی نکردم و از آن‌ها شکایت نکردم.

هوش مصنوعی: من چه بگویم به آن‌ها که با زبان آسمانی، زندگی را محاسبه می‌کنند و با خشم و کینه مواجه‌اند؛ پاسخشان به این سوالات ، فراتر از کلمات است.

هوش مصنوعی: زبان‌های تند و تیزشان نمی‌توانند حتی موی من را ببرند، اگر من از این جادوی خالص آنها مات و مبهوت نشوم.

هوش مصنوعی: این تیر که از دل من رها شده، مانند جبرئیل مرا به حقیقت و معرفت رسانده و من اکنون از قدرت و تأثیر دیگران بی‌نیاز شده‌ام.

هوش مصنوعی: دل‌های آنان که میوه‌دارند، از غذای صفا و خوشی سیراب می‌شوند؛ کسی که انجیر می‌خورد، نباید احساس غریبی کند.

هوش مصنوعی: اگر نان بخواهند، به من حمله‌ور می‌شوند، چون آسیابشان با آب من کار می‌کند و من دانه‌ای ندارم.

هوش مصنوعی: روباه‌ها با زیرکی و فریبایی به دنبال شیران می‌افتند تا از جایی که گورخرها وجود دارند، طعمه‌ای برای خود بگیرند و گوشتی برای نوش جان کردن به دست آورند.

هوش مصنوعی: اگر بیژن به خاطر جاه و مقامش مرا به چاه انداخته، من هم با آه و ناله‌ام در صبح گدایی محبت او را می‌کنم.

هوش مصنوعی: من رستم هستم و در کمین نشسته‌ام. شب خوشی بر این غفلت افراسیاب‌ها باشد.

هوش مصنوعی: ای خاقانیان، از صدای بی‌مورد آن‌ها نترسید؛ زیرا ابرهایشان جز آب و آتش چیزی ندارند.

هوش مصنوعی: بر چهرهٔ عروس، معانی زیبا و دلنواز خود را به نمایش بگذار و همچون زلفی درخشان، سخنان دلنشین را نمایان کن و از حسرت به آن‌ها بنگر.

هوش مصنوعی: ای مالک جهنم، بر این کسانی که در خلد (بهشت) رانده می‌شوند، زحمت نکش؛ زیرا زحمت من خود عذاب آنهاست.

هوش مصنوعی: در هفت دوزخ چه اقدامی می‌توانی انجام دهی؟ آنها را همچون میخ‌هایی در زمین کوبیده‌اند. وای بر من! تنها عذابشان به من می‌رسد.