کسایی » دیوان اشعار » خضاب شاعر

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از خضاب من و از موی سیه کردن من</p></div>
<div class="m2"><p>گر همی رنج خوری، بیش مخور، رنج مبر!</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>غرضم زو نه جوانی است؛ بترسم که زِ من</p></div>
<div class="m2"><p>خردِ پیران جویند و نیابند مگر!</p></div></div>

کسایی مروزی، تألیف و تحقیق دکتر محمد امین‌ریاحی (زندگی، اندیشه و شعر او) - محمدامین ریاحی - تصویر ۸۳

نیلوفر کبود

از خضاب من و از موی سیه کردن من
گر همی رنج خوری بیش مخور رنج مبر
غرضم زو نه جوانی است بترسم که ز من
خرد پیران جویند و نیابند مگر

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به زیبایی و جوانی خود اشاره می‌کند و می‌گوید که از رنگ کردن موها و خضاب کردن خود لذت می‌برد. او از مخاطب می‌خواهد که اگر رنجی دارد، بیشتر از آن را تحمل نکند. او نگران است که با گذر زمان و پیر شدن، دیگران از او هدایت و خرد بگیرند، اما انسان‌های پیر به او دسترسی نداشته باشند. در واقع، نگرانی او از پیری و ناتوانی در حفظ جوانی و زیبایی است.

بهار

خضاب شاعر

هوش مصنوعی: اگر از رنگ کردن موهایم و سیاه کردن آن ناراحت می‌شوی، بیش از این دلزده نشو و خودت را آزار نده!

از خضاب من و از موی سیه کردن من

گر همی رنج خوری، بیش مخور، رنج مبر!

هوش مصنوعی: من هدفی جز جوانی ندارم؛ می‌ترسم که از من به دنبال خرد پیران بیفتند و چیزی پیدا نکنند جز حسرت و ناامیدی!

غرضم زو نه جوانی است؛ بترسم که زِ من

خردِ پیران جویند و نیابند مگر!

خضاب شاعر

اطلاعات

برگردان به زبان ساده