هوش مصنوعی: ای ماه، تو در پیراهنت بدن زیبایی را پنهان کرده‌ای و ای سرو، پیراهنی را با گل‌ها پر کرده‌ای.

هوش مصنوعی: جز زیبایی گوش‌های تو که در زلفی معنوی و پرورده شده است، آیا سایه‌ای روی سنبل سمن وجود دارد؟

هوش مصنوعی: اگر نور و زیبایی چهره‌ات در دل بهار هم درخشانی نداشته باشد، حیات و شادابی خانه‌ی غم را هم به ارمغان نخواهد آورد.

هوش مصنوعی: اگر در باغ لاله‌ای بکارم و تو در کنارم نباشی، گویی آتش جهنم بر تنم می‌خورد و مرا می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: دلم بیچاره شده و به خاطر مژگان تو زخمی شده است، در میان جنگی که تعدادی را متأثر کرده است.

هوش مصنوعی: آیا کسی که در حال زندگی است، می‌تواند از آب‌نوشیدن جاویدان شود، حتی اگر خضر را، که نماد زندگی ابدی است، نیز ببوسد؟

هوش مصنوعی: تنها یک نقطه سیاه بر دل آسمان وجود ندارد، اگر ماه زیبای کسی را ببیند.

هوش مصنوعی: می‌داند که چرا باید از درد و غم، پیراهنم را پاره کنم؛ چون دستی که به خاطر این غم، پیراهنی را دریده، حال من را نیز درک می‌کند.

هوش مصنوعی: گوشی که از صحبت معشوق بی‌خبر باشد، مثل گوشی است که هیچگاه صدای افسر را نشنیده است.