هوش مصنوعی: ای کسی که در بین درختان چمن فروغی چون سرو را ندیده‌ای، وای بر تو که مانند گل، راهی جز بی‌وفایی نداری.

هوش مصنوعی: ای ماهی که چهره‌ات مانند آفتاب می‌درخشد، در این شب تاریک که عاشقان در حال گریه هستند، شمع‌های جمع با غم روشنی تو روشن شده‌اند.

هوش مصنوعی: دل به عزا و غم می‌افتم و جانم را به خطر می‌اندازم، حتی اگر آسمان تحمل کند، بار غم جدایی تو را به دوش می‌کشم.

هوش مصنوعی: اگر تو رها کنی، کسی که اسیر است هرگز از تو جدا نمی‌شود. بندگان عشق تو کجا می‌توانند بروند، وقتی دل‌هایشان به رهایی تو وابسته است.

هوش مصنوعی: هر کسی که با تو آشنا شود، نمی‌تواند عهد و پیمانش را بشکند. اگر غمی و سختی برایش پیش بیاید، نمی‌تواند رابطه‌اش با تو را قطع کند.

هوش مصنوعی: من نبایدم بر مسند جم بنشینم و تاج کیانی به سر بگذارم؛ زیرا سلطنتی که من به آن دست یافته‌ام، جاودانه است و مقام من در گدایی و خدمت به دیگران است.

هوش مصنوعی: هرچه بدخواهی و کینه‌ای نشان دهی، دل من به خاطر زخم‌هایت به تنگ می‌آید و درد می‌کشد. هر که باشد، من فدای تو هستم.

هوش مصنوعی: اگر افسر دست به زنگ بزند، آینه دل تو که پر از غم است، اکنون جلوه یار را نشان می‌دهد. پس، غم را به راحتی از خود دور کن.