افسر کرمانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بیا که بی تو، مرا روزگار شد، یارا</p></div>
<div class="m2"><p>چنان سیه، که نباشد به غیر شب ما را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>بدین روش که دل اندر محیط خون شده غرق</p></div>
<div class="m2"><p>عجب مدار، که آرم ز دیده دریا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>میان باغ به یک جلوه از خرامیدن</p></div>
<div class="m2"><p>به گل نشان تو، صنوبر قدان رعنا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>مپوش ماه رخ و منع ما مکن ز نظر،</p></div>
<div class="m2"><p>که ناگزیر ز مهر است دیده، حربا را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>ز نقطه دهنش هیچ دم مزن، افسر</p></div>
<div class="m2"><p>که جز لبش نگشاید کس این معما را</p></div></div>

دیوان افسر کرمانی به کوشش عبدالرضا افسری کرمانی - عبدالرضا افسری کرمانی - تصویر ۲۲

شمارهٔ ۴

بیا که بی تو مرا روزگار شد یارا
چنان سیه که نباشد به غیر شب ما را
بدین روش که دل اندر محیط خون شده غرق
عجب مدار که آرم ز دیده دریا را
میان باغ به یک جلوه از خرامیدن
به گل نشان تو صنوبر قدان رعنا را
مپوش ماه رخ و منع ما مکن ز نظر
که ناگزیر ز مهر است دیده حربا را
ز نقطه دهنش هیچ دم مزن افسر
که جز لبش نگشاید کس این معما را

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

بیا که بی تو، مرا روزگار شد، یارا

چنان سیه، که نباشد به غیر شب ما را

بدین روش که دل اندر محیط خون شده غرق

عجب مدار، که آرم ز دیده دریا را

میان باغ به یک جلوه از خرامیدن

به گل نشان تو، صنوبر قدان رعنا را

مپوش ماه رخ و منع ما مکن ز نظر،

که ناگزیر ز مهر است دیده، حربا را

ز نقطه دهنش هیچ دم مزن، افسر

که جز لبش نگشاید کس این معما را

شمارهٔ ۳

اطلاعات