هوش مصنوعی: به سرزمین محبوبم برو و پیام من را برسان، تا او به پادشاه بگوید که من یک درویش چه می‌خواهم.

هوش مصنوعی: آرزویم این است که او قدم به چشمانم بگذارد و همه‌ی غم‌هایم را برطرف کند، زیرا سایه‌ی آن عزیز، مانند بهشت بر پای من نشسته است.

هوش مصنوعی: وقتی از زیبایی‌های او مانند چهره، لبان باریک و موهایش صحبت کردم و آن‌ها را به گل، قند و مشک تشبیه کردم، او با نیشخندی گفت: از گفتن عباراتی که به او نمی‌چسبد، کم کن.

هوش مصنوعی: با این دو زلف زیبا و خوشبو چه بگویم، که این زیبایی حاضر نیست گناهی را ببخشد و خطایی را قبول کند.

هوش مصنوعی: اگر تیروکمان به من آسیب بزند، هیچ علاقه‌ای به دل ندارم، چون همه این بلاها را با جان خود خریده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر نسیمی از زلفت به سوی من بیفتد، همه چیز را با حالت بی‌قراری خواهم نگریست، بیداری من و صبح را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: دل من از نسیمی خبرهایی از تو شنید و به شدت آزرده خاطر شد. امیدوارم به خاطر بی‌توجهی، از آسیب رساندن به دیگران خودداری کنی.

هوش مصنوعی: سر زلف آن دختر زیبا، باعث شده که افسانه‌ای مشوش و گیج کننده به وجود بیاید. آیا او می‌تواند دل بی‌قراری ما را آرام کند و به ما سکونی ببخشد؟