هوش مصنوعی: دیشب، دختر زیبایی با قد بلند و چهره‌ای برافروخته و شاداب از در وارد شد. او با خوشحالی می‌خندید و شعر می‌خواند.

هوش مصنوعی: با زیبایی تو، من که جانم را فدای تو می‌کنم، دل و دینم را با موی تو به تاراج می‌برند. اگر تو نباشی، زندگی و وجودم غارت می‌شود.

هوش مصنوعی: دل‌های خسته‌اش در زنجیرهای زلف جان‌های بی‌احساسش در چه حالتی است؟

هوش مصنوعی: بر روی چهره زیبایش، از زیبایی‌اش به آرامی و به تدریج می‌چکد، مانند قطره‌های شبنم که به آرامی بر روی گل نسترن می‌نشیند.

هوش مصنوعی: زلف او مانند زنجیری است که عاشقان را به خود می‌بندد و هر تار موی او مانند زناری است که برهمنان را به هم پیوند می‌زند.

هوش مصنوعی: خواب‌آلود و بی‌خبر از دنیا، بر روی عقیق نشسته و دامنش را با گل‌های بنفشه آراسته است.

هوش مصنوعی: از صفحه نقره‌ای او، بوی خوش مشک مشهود است و در جعبه عقیق‌اش، گنجینه‌ای از زیبایی‌ها پنهان است که در بهشت نهفته‌اند.

هوش مصنوعی: زیبا رویی تو را به مشعل خورشید تمسخر می‌کنند و لب‌های پرنقش و نگارت، به سنگ قیمتی یاقوت کنایه می‌زنند.

هوش مصنوعی: من با گریه‌ام شروع می‌کنم، اما او با خنده‌هایش بر شدت خنده‌هایش می‌افزاید، در حالی که من همچنان می‌گریم.

هوش مصنوعی: من لباس پاره‌ای به تن دارم، که از فقر او به وجود آمده و زیر این لباس، مثل گندم که در خرمن قرار دارد، ثروتی پنهان دارم.

هوش مصنوعی: او همیشه شاد و بازیگوش است، در حالی که من همیشه در حال ناراحتی و زاری هستم.