هوش مصنوعی: بهار فرارسیده است تا زیبایی و رونق تازه‌ای به باغ و باغچه ببخشد و دوباره آنها را زینت بدهد.

هوش مصنوعی: به سمت گلستان، جایی که درختان ارغوان و گل‌ها وجود دارند، به شکلی زیبا و پرنور همچون آسمان شب آراسته می‌شود و پر از ستاره و ماه خواهد بود.

هوش مصنوعی: بخاطر زیبایی و رنگارنگی لباس‌ها، باغ‌دار به سرعت می‌تواند گل‌ها را در باغ بسازد و به این ترتیب می‌تواند شگفتی‌های زیادی را در دنیای طبیعت خلق کند.

هوش مصنوعی: باران با صدای دل‌انگیزش، شادی را به دل کودکان چمن می‌آورد و هر کدام از آنها در گوشه‌ای گوهری را آویخته‌اند.

هوش مصنوعی: چهره گل به ساقی طعنه می‌زند و نغمه بلبل به آوازخوان می‌خندد.

هوش مصنوعی: زیبایی و لطافت سرو در اثر وزش باد صبا، شبیه به ناز و کرشمه‌های معشوقی است که دل‌های عاشقان را جذب می‌کند و خواب و آرامش را به نوازندگان می‌دهد.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی قد گل را در لباس سبز خود می‌پوشاند و بوی خوش گل را همچون پرنافه‌ای در فضا پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: بهار با دقت و هنرمندی، به زیبایی گل‌های تازه شکفته شده در چمن می‌پردازد و بر روی آن‌ها نظمی و آرایشی می‌بخشد، گویی که عروس‌های جوان باغ را آماده می‌کند تا در شکوفایی خود بدرخشند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی طره‌ی مشکی سنبل را هزار بار بیشتر از گیسوی معشوقان آشفته می‌کند.

هوش مصنوعی: نگاه تو مانند نسیم صبحگاهی است که همچون کاروانی از سرزمین چین، تمام گستره جهان را پر از عطر مشک و عنبر می‌کند.

هوش مصنوعی: آیا تاکنون کسی را دیده‌ای که مانند من تنهایی را تجربه کند و از سختی‌های زمانه، در چنین فصلی، در اینجا، میان خاک و خاکستر زندگی کند؟

هوش مصنوعی: آیا مانند من پرنده‌ای را دیدی که در بهار، به خاطر شرایط آسمان، سرش را زیر بال و پرش می‌برد؟

هوش مصنوعی: در دل من غم و اندوه زیادی نهفته است، اما افسوس که چگونه می‌توان این مصیبت را بیان کرد؟ دفتر و کتابی نیست که گنجایش شرح این درد را داشته باشد.

هوش مصنوعی: من چه چیزی بگویم که تو با من کردی؟ این دوری آسمان آن چنان با من رفتار کرده که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را باور کند.

هوش مصنوعی: من هنوز از مشکلات و پیچیدگی‌های زمانه خلاص نشده‌ام و کاری که کردم، دوباره دست‌مایه‌ای برای مشکلات جدید شده است.

هوش مصنوعی: من در زندگی چیزی جز روزهای سخت و دلشکستگی ندارم. سرنوشتم به گونه‌ای است که همواره با خشکی و کمبود مواجه هستم.

هوش مصنوعی: هر کس که مانند من باشد و از طلا و نقره بی‌نیاز باشد، اشک‌هایش به مانند سیم بر صورتش جا دارد و جلوه‌ای چون زر می‌کند.

هوش مصنوعی: من در آتش غم بسیار سوخته‌ام، پس کجا می‌توانم باران رحمت را بیابم تا لب‌های خشکیده‌ام را با آب خود تر کند؟