هوش مصنوعی: بیدار شوید تا فریاد بلندی همراه با ناله‌ای از درد و سوز دل برآوریم.

هوش مصنوعی: مانند شمعی که آب گرم از خود می‌فشاند، اشک‌های خود را بریزیم و همچون بادی سرد که در سحر دمیده می‌شود، غم‌های مان را از دل بیرون کنیم.

هوش مصنوعی: این اشک‌های گرم را در جهان پخش می‌کنیم و این نفس‌های سرد را به سمت ماه می‌فرستیم.

هوش مصنوعی: ما باید با عشق و غمِ درون خود، ساز زندگی‌مان را بنوازیم و هر کجای وجود ما که نرمی و آرامش ندارد را از خود بیرون برانیم.

هوش مصنوعی: آرزو داریم که از آسمان زینت‌های بلورین را جدا کنیم و از نور خورشید، پارچه‌ای طلایی بر افرازیم.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای خاک را به دست باد بسپاریم تا از آن چهره‌ای بسازد و آن را بر روی خورشید بکشیم.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به هدف، چرا باید مثل کوه سنگ در دامن بکشیم و بی‌فایده شمشیر و کمر را به دوش بزنیم؟

هوش مصنوعی: چشم ستاره‌وار او در ترانه‌ای دل‌انگیز می‌نگرد و به یک میل و آرزوی سوزناک دلش را در نگاهش جاری می‌سازد.

هوش مصنوعی: اگر صبح لبخند بر لبانش بزند، حالم را مانند خورشید تیز و درخشان خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: اگر جسم را چون ریسمانی بسوزانیم، سپس با اشک چشمان خود، از درون آن مروارید خواهیم کشید.

هوش مصنوعی: بیایید در برابر در زندان بدن، شادی و سرور داشته باشیم؛ چون یوسف دل از اینجا آزاد شده است.

هوش مصنوعی: وفای او هر روز کمتر می‌شود، به اندازه‌ای که ما در برابر ناملایمات دنیا بیشتر رنج می‌کشیم.

هوش مصنوعی: طوفان مشکلات به‌سراغ ما آمد و همه‌جا را فراگرفت. شاید بهتر باشد که بار و بندلمان را به جای دیگری ببریم.

هوش مصنوعی: چرا به خاطر چیزی که دیگر از دست رفته از دل خون گریه کنیم؟ وقتی کار به پایان رسیده، چرا خود را در دردسر بیندازیم؟

هوش مصنوعی: بیدار شوید تا به خاک آرامگاه کسی که جهان را صدر نشین کرده برویم و خاکش را به جای سرمه در چشمان اشکیم بریزیم.

هوش مصنوعی: از درد و دوری روز قیامت رهایی یابیم و از زندگی که پر از کینه و سختی است فرار کنیم.

هوش مصنوعی: روزها از درد و غم ما شرمنده‌اند، نیازی به توضیح نیست که حال ما چه اندازه بد است.

هوش مصنوعی: دل از دیدن واقعه‌ای سخت و دشوار به شدت متاثر شده است و تا به حال چنین رویدادی را تجربه نکرده بود. وقتی این خبر را شنید، هیچ‌کس را در کنار خود ندید که با او همدردی کند یا از حال او باخبر باشد.

هوش مصنوعی: تو هم این را دیدی و تأثیری بر تو نداشت، ای نازک‌نفس، دیگر کسی را مانند تو سردرگم ندیدم.

هوش مصنوعی: نگران خوشی و دل‌سردی‌ات نباش، زیرا هیچ‌کس از دنیای بزرگ و پر از ناشناخته‌ها، بدون دل و اراده قوی چیزی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: شیرین کی توانسته از لذت‌های دنیا به خواسته‌اش برسد؟ در حالی که صدمات و مشکلات زندگی را مانند نیشکر نتوانسته تحمل کند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌تواند اتفاقی سخت‌تر از این وجود داشته باشد که خواجه یک هفته است که نتوانسته یک بار هم مرا ببیند؟

هوش مصنوعی: دل به مرگ سپردم، زیرا او جان را می‌گیرد. آیا واقعاً نمی‌دانی که زیبایی او چقدر آرام‌بخش است؟

هوش مصنوعی: او در زندگی‌اش به همه چیزهایی که برای خوشبختی‌اش لازم بود فکر کرد و متوجه شد که از همه چیز، داشتن عمر طولانی مهم‌تر و ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: در عمق اقیانوس‌های معنایی او، اندیشه‌ها نتوانسته‌اند به عمق زیبایی‌هایش پی ببرند و چشم‌های معمولی نیز نتوانسته‌اند صورت زیبا و حقیقی‌اش را ببینند.

هوش مصنوعی: خیل زیادی از دانش و خوبی‌ها را پراکنده کرده است، اما طوفان نابودی آمد و کسی از آنچه که به بار آمده بود، خبری ندارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر اشاره می‌کند که در تابوت چوبی، هیچ چیزی به اندازه‌ی زیبایی و لطافت درخت سرو وجود ندارد و هیچ‌کس نتوانسته به لطافت او برسد. به نوعی از این تمثیل می‌توان دریافت که زیبایی و لطافت طبیعی سروی، منحصر به فرد است و هیچ چیز دیگری نمی‌تواند با آن رقابت کند.

هوش مصنوعی: جای تاسف است که این خاک که به آرامی زیر خاک قرار دارد، جز نسیم صبحگاهی هیچ آسیبی ندیده است.

هوش مصنوعی: با اراده و عزم راسخ، به بهشت فکر کرد، زیرا تنها به مقدار کمی از کارهای این دنیا اهمیت داد.

هوش مصنوعی: چرخ آسمان چنان بر سر او خاک افکند که هر کس جست‌وجو کرد، جز فضیلت و هنر چیزی پیدا نکرد.

هوش مصنوعی: از مقام و جایگاهی که هیچ انسانی به آن دست نیافت و از سلطنت و قدرتی که هیچ بشری هرگز آن را ندید، رها شده است.

هوش مصنوعی: آه و افسوس که وقتی کارش به انجام رسید و به آرزوهایش رسید، هنگامی که چشمانش را باز کرد، هیچ نشانه‌ای از آن نداشت.

هوش مصنوعی: اگرچه گردن‌نهادن به هیچ حکمی را نپذیرفته بود، اما هنوز قادر به فرار از سلطه و قاعده‌های انسانی نبود.

هوش مصنوعی: آه که وقتی حقیقت را دید و چهره‌اش را شناخت، از شدت کینه و حسادت، پشت او را به زمین زدند.

هوش مصنوعی: دیدی چه بلایی سر آن شخص آمد که ناگهان از کنار همه رفت؟ او با خشم و ناراحتی به مردم آسیب زد و بعد از آن دیگر برنگشت.

هوش مصنوعی: شهر آستین، امشب از آن پر شده است و کسی نتوانسته است او را از دغدغه‌اش بیرون بیاورد و با ناامیدی و دل‌مشغولی از او دور شده است.

هوش مصنوعی: مهمان در خانه نشسته و همه چیز مرتب و زیباست، اما چه اتفاقی افتاد که ناگهان آن فرد ناتوان و ضعیف رفت؟

هوش مصنوعی: در زیر آسمان نقره‌ای رنگ، سوارانی به جست‌وجو بودند، اما یکی از آنها سرکش شد و نتوانست مهار خود را نگه دارد و کنترل خود را از دست داد.

هوش مصنوعی: انصاف واقعی یعنی آنچه در دل‌ها وجود دارد. به این درد و رنج توجه کن که نه تنها انسان‌ها بلکه جهان هم از مشکلات و غم‌ها رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: اکنون چه فایده‌ای دارد از اینکه در این دنیای محدود و سخت زندگی می‌کنیم، وقتی که آن پرنده زیبا و خوش گفتار که همیشه ما را شاد می‌کرد، از بین ما رفته است؟

هوش مصنوعی: باد از خاک آرامگاه او حرف‌هایی را به گوش آورد و آب چشمه‌ها بر اثر آتش جدایی او روانه شد.

هوش مصنوعی: باد صبا وقتی از بیماری او باخبر شد، قدرتش در دست و پا و آرامشش از جانش رفت.

هوش مصنوعی: به دلیل اندوه و غم او، جوهر دوات خشک و تلخ شده و همچنین مغز قلم از حسرت به اندازه‌ای رنجیده که گویی از استخوان قلم جدا شده است.

هوش مصنوعی: اگر قلم فتوا به حق گریه کند، به خاطر این است که از دستش آن نوشته، خط و بیان رفته است.

هوش مصنوعی: دوستش به خاطر دنیای فانی و زودگذر، جایش را در کنار خود خالی گذاشت و از محلی که متعلق به آن دنیا بود، رفت.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر غم‌ها و مشکلاتش دندان‌هایش را به هم فشار داد، اما چه فایده‌ای داشت، زیرا وقتی که تیر از کمان پرتاب شد، دیگر برگشت‌پذیر نبود.

هوش مصنوعی: هر روز او به خاطر سوگواری حالتی داشت و هر کسی که او را می‌شناخت، متوجه می‌شد که اندوه او کم‌تر شده و به مرور زمان از بین رفته است.

هوش مصنوعی: آزاد و بنده به خاطر کار و عمل خودشان به جایگاهی رسیدند، اما صدری که در دین مقام بالایی داشت، به ناچار از میان رفت و ناپدید شد.

هوش مصنوعی: هرگز نگذارید که نیروی عظیم و قدرت دولت از شما گرفته شود، خصوصاً اکنون که توانایی و قدرت در دستان خود شیران واقعی، یعنی افراد توانا و دلیر است.

هوش مصنوعی: اینکه چه چیزی جای شهاب را می‌گیرد، روشن است. چون خورشید از این خاکدان رفته است و به نور خود می‌تابد.

هوش مصنوعی: اگر او بزرگ باشد، فرزندش هیچ‌گاه کوچک نخواهد بود؛ همان‌طور که نور شهاب و سایه عمر دیو یکی هستند.

هوش مصنوعی: در این زندگی که پاهایش سست و ناپایدار است، مانند وفای روزگار، و این اتفاقات سخت مثل زندان روزگار به آدمی فشار می‌آورد.

هوش مصنوعی: من فکر می‌کنم که نمی‌توانم به راحتی و به هدف دلخواهم در پیچ و خم‌های زندگی دست یابم.

هوش مصنوعی: به هیچ وجه به یک‌دست بودن و هماهنگی زمانه امیدوار نباش، چرا که در واقع در روزگار تنها تضاد و دوگانگی وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی زمان به پایان خود نزدیک می‌شود، سرنوشت و مقدر زندگی بر گناهانی که انسان‌ها مرتکب شده‌اند چنگ می‌زند و دامان روزگار را دچار آسیب و دردی بزرگ می‌سازد.

هوش مصنوعی: افرادی را بسیار دیده‌ام که به قول و قرار خود وفا ندارند، اما هیچ‌کس را ندیده‌ام که به خاطر شرایط زمانه این طور شده باشد.

هوش مصنوعی: در میان دنیای فریبنده و فانی، غافل نشو که این بازی‌ها و تظاهرات دنیا بسیار زیاد است و در طول زمان تجمع می‌یابند.

هوش مصنوعی: جهان را تا جایی که ممکن است بگرد و بکاو، زیرا شاید در این مسیر به روحی برسی که دلش درد می‌کند و از سختی‌های زمانه رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: دیدی که چگونه سرنوشت نامردانی را که به میدان زندگی آمده بودند، به زمین زد و از پا درآورد؟

هوش مصنوعی: هرچند که از درد دل، دلم به شدت می‌سوزد و خون می‌شود، ولی از مرگ این فرد غریبه در این دوران و زمانه ناراحت هستم.

هوش مصنوعی: ما خوشحال هستیم که در این زمان، شافعی قوی‌دل به نیکی در کنار نعمان قرار دارد.

هوش مصنوعی: تو تجسمی از بهترین ویژگی‌های دو نسل هستی و به عنوان چکیده‌ای از دوران حاضر معرفی می‌شوی.

هوش مصنوعی: دوست دارم همیشه و برای همیشه پایدار بمانی؛ زیرا بعد از تو، دیگر هیچ چیز با ارزشی از این جهان به وجود نخواهد آمد.

هوش مصنوعی: این دو خاندان هرگز نباید از حضور تو خالی بمانند. تو نماد قدرت و عظمت هستی و باید حافظ روزگار باشی.

هوش مصنوعی: شما نماینده و تجسم واقعی دوران هستید و جز شما هیچ چیز دیگری در یادآوری دوران وجود ندارد.

هوش مصنوعی: از خودت مراقبت کن و مواظب چشم‌های حسود باش. ای خواجه، جان تو و سرنوشتت در خطر است.

هوش مصنوعی: تو در امنیت و آرامش به سر می‌بری و این بزرگان و شخصیت‌های معتبر زمانه نیز در سایه‌ی تو هستند.