کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر بگشایم ز غصّه امشب لب را</p></div>
<div class="m2"><p>بر چرخ بسوزم از نفس کوکب را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ای صبح بیا تو نیز جانی می کن</p></div>
<div class="m2"><p>باشد که بهم روز کنیم این شب را</p></div></div>

شمارهٔ ۸

گر بگشایم ز غصه امشب لب را
بر چرخ بسوزم از نفس کوکب را
ای صبح بیا تو نیز جانی می کن
باشد که بهم روز کنیم این شب را

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از شدت غم و اندوه خود صحبت می‌کند. او می‌گوید اگر امشب لب‌هایش را از غصه باز کند، به دلیری به سمت آسمان می‌رود و به ستاره‌ها آسیب می‌زند. سپس از صبح می‌خواهد که بیاید و زندگی جدیدی را آغاز کند تا شاید بتوانند این شب تاریک را به روزی روشن تبدیل کنند.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: اگر امشب از غصه‌هایم سخن بگویم، به اندازه‌ای دلم داغ خواهد شد که می‌توانم ستاره‌ها را بسوزانم.

گر بگشایم ز غصّه امشب لب را

بر چرخ بسوزم از نفس کوکب را

هوش مصنوعی: ای صبح، بیا و به ما زندگی تازه‌ای بده، شاید بتوانیم این شب را به روزی زیبا تبدیل کنیم.

ای صبح بیا تو نیز جانی می کن

باشد که بهم روز کنیم این شب را

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده