کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شمعم که زمن هست اثر غم پیدا</p></div>
<div class="m2"><p>شد سوز دلم زچشم پر نم پیدا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زآن نیست مرا سوز زماتم پیدا</p></div>
<div class="m2"><p>کم گریه و خنده نیست از هم پیدا</p></div></div>

شمارهٔ ۷

شمعم که زمن هست اثر غم پیدا
شد سوز دلم زچشم پر نم پیدا
زآن نیست مرا سوز زماتم پیدا
کم گریه و خنده نیست از هم پیدا

هوش مصنوعی: شاعر با تشبیه خود به شمعی که در اثر غم می‌سوزد، احساسات درونی‌اش را بیان می‌کند. او می‌گوید که درد و سوز دلش از چشمان پرنم او آشکار است. همچنین اشاره می‌کند که در حال حاضر کمبود گریه و خنده را حس می‌کند و این دو حالت از هم تفکیک‌ناپذیر شده‌اند.

شمارهٔ ۵

شمارهٔ ۶

هوش مصنوعی: من شمعی هستم که اثر غم بر وجودم آشکار شده و سوز دل من از چشمان پر از اشکم نمایان است.

شمعم که زمن هست اثر غم پیدا

شد سوز دلم زچشم پر نم پیدا

هوش مصنوعی: چیزی در وجودم باعث درد و رنج من نشده، به همین خاطر نه گریه‌ام به وضوح دیده می‌شود و نه خنده‌ام.

زآن نیست مرا سوز زماتم پیدا

کم گریه و خنده نیست از هم پیدا

شمارهٔ ۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده