کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>چون ساغر می راز نهانم پیداست</p></div>
<div class="m2"><p>خون دل و مغز استخوانم پیداست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>راز دل من روشن از آن شد چون شمع</p></div>
<div class="m2"><p>سوز دلم از سر زبانم پیداست</p></div></div>

شمارهٔ ۶۵

چون ساغر می راز نهانم پیداست
خون دل و مغز استخوانم پیداست
راز دل من روشن از آن شد چون شمع
سوز دلم از سر زبانم پیداست

هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به بیان احساسات عمیق خود می‌پردازد. به نظر می‌رسد که او می‌گوید درد و رازهای درونی‌اش به وضوح نمایان است. خونی که از دلش می‌جوشد و سوزش وجودش بر زبانش آشکار شده، نشان‌دهنده‌ی عواطف و اندوه عمیق اوست. به عبارتی، درونش را نمی‌تواند مخفی کند و این احساسات به‌راحتی قابل درک هستند.

شمارهٔ ۶۳

شمارهٔ ۶۴

هوش مصنوعی: وقتیکه لیوان شراب در دستم است، رازهای درونم فاش می‌شود و درد و رنج‌های عمیق من به خوبی نمایان می‌گردد.

چون ساغر می راز نهانم پیداست

خون دل و مغز استخوانم پیداست

هوش مصنوعی: راز دل من مانند شعله‌ی شمعی روشن شده است و سوختن دلم به وضوح از کلامم پیداست.

راز دل من روشن از آن شد چون شمع

سوز دلم از سر زبانم پیداست

شمارهٔ ۶۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده