کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۶۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست</p></div>
<div class="m2"><p>ورنیز زبانم ز کسان باید خواست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا با تو کنم روشن و برگویم راست</p></div>
<div class="m2"><p>چون آتش و آب سرگذشتی که مراست</p></div></div>

شمارهٔ ۶۱

یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست
ورنیز زبانم ز کسان باید خواست
تا با تو کنم روشن و برگویم راست
چون آتش و آب سرگذشتی که مراست

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از آرزوی خود برای بیان حقیقت و احساساتش سخن می‌گوید. او می‌خواهد که روزی مانند شمع از تاریکی برآید و با کمک دیگران، احساساتش را به روشنی و صراحت بیان کند. او همچنین به تشبیه آتش و آب اشاره می‌کند که نشان‌دهنده‌ی تضاد و دشواری‌هایی است که در بیان احساساتش با آن مواجه است.

شمارهٔ ۵۹

شمارهٔ ۶۰

هوش مصنوعی: یک روز وقتی شب باشد و من مانند شمعی روشن برخیزم، در آن زمان باید از دیگران کمک بگیرم تا صحبت کنم.

یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست

ورنیز زبانم ز کسان باید خواست

هوش مصنوعی: با تو سخن می‌گویم تا احساساتم را روشن و شفاف بیان کنم، مانند آتش و آبی که داستان زندگی‌ام را روایت می‌کنند.

تا با تو کنم روشن و برگویم راست

چون آتش و آب سرگذشتی که مراست

شمارهٔ ۶۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده