کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از بس که تنم ز آتش دل بگداخت</p></div>
<div class="m2"><p>نتوان تنم از شمع همی باز شناخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زین بیش مرا مسوز جانا که چو شمع</p></div>
<div class="m2"><p>هر شب تنی از موم نمی شاید ساخت</p></div></div>

شمارهٔ ۴۲

از بس که تنم ز آتش دل بگداخت
نتوان تنم از شمع همی باز شناخت
زین بیش مرا مسوز جانا که چو شمع
هر شب تنی از موم نمی شاید ساخت

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حس سوز و گداز شاعر است. شاعر از شدت درد و آتش دلش می‌گوید که بدنش به خاطر این احساس متلاشی شده و دیگر نمی‌تواند خود را از شمع که می‌سوزد، جدا کند. او از معشوق می‌خواهد که بیشتر آتش به دلش نریزد، زیرا مانند شمع، توان تحمل این سوزش را ندارد.

شمارهٔ ۴۰

شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: من آنقدر از درد دل و داغ عشق سوزانده شده‌ام که دیگر نمی‌توانم بدن خود را از شمع تشخیص دهم.

از بس که تنم ز آتش دل بگداخت

نتوان تنم از شمع همی باز شناخت

هوش مصنوعی: عزیزم، بیش از این مرا نسوزان که من مثل شمعی هستم که هر شب آب می‌شود و دیگر نمی‌توانم دوباره به حالت قبلی برگردم.

زین بیش مرا مسوز جانا که چو شمع

هر شب تنی از موم نمی شاید ساخت

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده