کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل چو رسید روز اومید بشب</p></div>
<div class="m2"><p>هیچت ناید زوصل آن شیرین لب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زان پیش که تیره گرددت دیده ز اشک</p></div>
<div class="m2"><p>باری دگری بروشنایی بطلب</p></div></div>

شمارهٔ ۳۷

ای دل چو رسید روز اومید بشب
هیچت ناید زوصل آن شیرین لب
زان پیش که تیره گرددت دیده ز اشک
باری دگری بروشنایی بطلب

هوش مصنوعی: در این شعر، گویا شاعر به دل می‌گوید که وقتی روز امید فرا می‌رسد، هیچ چیز از وصل آن فرد شیرین‌لب به یادش نمی‌ماند. او از دل می‌خواهد که قبل از آنکه اشک‌ها چشمش را تار کند، دوباره روشنایی و روشنی را جستجو کند.

شمارهٔ ۳۵

شمارهٔ ۳۶

هوش مصنوعی: ای دل، وقتی روز امید به پایان می‌رسد و شب فرا می‌رسد، هیچ‌چیزی از آن لب‌های شیرین به یاد نخواهی داشت.

ای دل چو رسید روز اومید بشب

هیچت ناید زوصل آن شیرین لب

هوش مصنوعی: قبل از اینکه چشمانت به‌خاطر اشک تاریک شود، دوباره به دنبال روشنایی بگرد.

زان پیش که تیره گرددت دیده ز اشک

باری دگری بروشنایی بطلب

شمارهٔ ۳۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده