کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کرد این طمع خام تبه نام مرا</p></div>
<div class="m2"><p>بیهوده بباد داد ایام مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>قدری هیزم از تو طمع می دارم</p></div>
<div class="m2"><p>تا پخته کند این طمع خام مرا</p></div></div>

شمارهٔ ۱۸

کرد این طمع خام تبه نام مرا
بیهوده بباد داد ایام مرا
قدری هیزم از تو طمع می دارم
تا پخته کند این طمع خام مرا

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر آرزویی است که به خودشناسی و تجربه نیاز دارد. شاعر در شعر می‌گوید که طمع خام و بیهوده‌اش باعث تباهی او شده، و خواهان آن است که با کمک کمی هیزم (نمادی از تجربه و یادگیری) این طمع را پخته و به بلوغ برساند. به عبارتی، او به دنبال تحول و اصلاح خود است.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که طمع و آرزوهای غیرواقعی باعث خراب شدن اعتبار و نام من شده و روزهای عمرم را بیهوده صرف کرده است.

کرد این طمع خام تبه نام مرا

بیهوده بباد داد ایام مرا

هوش مصنوعی: کمی هیزم از تو می‌خواهم تا این آرزوی خامم را به حقیقت برساند و آماده کند.

قدری هیزم از تو طمع می دارم

تا پخته کند این طمع خام مرا

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده