کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زلف تو چنان بباد بر داد مرا</p></div>
<div class="m2"><p>کآورد ز خویشتن بفریاد مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چندان ز سر زلف تو افتاد مرا</p></div>
<div class="m2"><p>کز وصل رخ تو نیست خود یادمرا</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

زلف تو چنان بباد بر داد مرا
کآورد ز خویشتن بفریاد مرا
چندان ز سر زلف تو افتاد مرا
کز وصل رخ تو نیست خود یادمرا

هوش مصنوعی: شعر بیان می‌کند که زلف معشوق به قدری در باد رها شده که شاعر را به فریاد می‌آورد. زلف‌های او به قدری دلبرانه و تاثیرگذارند که شاعر را از خود بی‌خود کرده و آنچنان تحت تاثیر قرارش می‌دهد که از یاد وصال معشوق می‌افتد.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: زلف تو به قدر باد به من آسیب رسانده که باعث شده از خودم به فریاد بیفتم.

زلف تو چنان بباد بر داد مرا

کآورد ز خویشتن بفریاد مرا

هوش مصنوعی: موهای تو به قدری دلنشین و زیباست که یاد من از وصالت به کلی فراموش شده است.

چندان ز سر زلف تو افتاد مرا

کز وصل رخ تو نیست خود یادمرا

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده