کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>نه یاری ازین دلگسلی هست مرا</p></div>
<div class="m2"><p>نه جز غم عشق حاصلی هست مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وآنگه گویی مرا که دل خوش می دار</p></div>
<div class="m2"><p>خاموش، کدام دل؟ دلی هست مرا؟</p></div></div>

دیوان خلاق المعانی ابوالفضل کمال الدین اسمعیل اصفهانی (با مقدمه و حواشی و تعلیقات و فهرستها بانضمام رسالة القوس) به کوشش حسین بحرالعلومی - ابوالفضل کمال الدین اسمعیل اصفهانی - تصویر ۱۰۵۰

شمارهٔ ۱۶

نه یاری ازین دلگسلی هست مرا
نه جز غم عشق حاصلی هست مرا
وآنگه گویی مرا که دل خوش می دار
خاموش کدام دل دلی هست مرا

هوش مصنوعی:  شاعر در این ابیات از احساس تنهایی و غم عشق صحبت می‌کند. او بیان می‌کند که نه امیدی به یاری دارد و نه چیزی جز غم عشق برایش باقی مانده است. در پایان به طعنه به دیگری می‌گوید که چگونه می‌تواند او را به خوشحالی دعوت کند، در حالی که دلش پر از درد و ناامیدی است.

شمارهٔ ۱۴

شمارهٔ ۱۵

هوش مصنوعی: هیچ یاری ندارم که قلبم را تسکین دهد و تنها نتیجه عشق برایم، غم و اندوه است.

نه یاری ازین دلگسلی هست مرا

نه جز غم عشق حاصلی هست مرا

هوش مصنوعی: سپس به من می‌گویی که دل شاد نگه‌دار، اما کدام دل؟ آیا دل دیگری در من وجود دارد؟

وآنگه گویی مرا که دل خوش می دار

خاموش، کدام دل؟ دلی هست مرا؟

شمارهٔ ۱۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده