هوش مصنوعی: هرکس که به لب‌های شیرین و زیبای تو اشاره می‌کند، جان شیرینش را با تمام وجودش فدای آن می‌کند.

هوش مصنوعی: چشمان مست تو همچون زخم تیری است که هر نوع صلح و آرامشی را بر هم می‌زند و به زیبایی‌های شلوغی موهایت اضافه می‌کند.

هوش مصنوعی: عشق تو مانند یک شتر در بازار هر روز با قدرت و بدون احتیاط، بر دستانی که دچار جدایی شده‌اند، تازیانه می‌زند و آن‌ها را به عذاب می‌اندازد.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث شده که خون من بریزد، اما در نهایت حقیقت این است که وعده‌های شیرین و خوبی در پیش است.

هوش مصنوعی: خنده‌های نهانی تو که به طور نامحسوس و زیر لب می‌زنی، هر لحظه دل عاشقان را به نوعی تحقیر و تمسخر می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که دهانم ناله می‌کند، صدا در دل کوه خاموش می‌شود و زمانی که چشمانم اشک می‌ریزد، آن را به سوی بیابان می‌فرستم.

هوش مصنوعی: اگر چشمان تو گهگاهی از اشک پر شود، این کار زحمت نیست، بلکه خود به خود مانند آب به سمت جلو می‌آید.

هوش مصنوعی: به او گفتم که لب‌های تو به خاطر جانم ارزش زیادی دارد، پس نپندار که بوسه‌ات به سادگی و بی‌ارزشی داده می‌شود.

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر بیان می‌کند که هیچ‌کس نمی‌تواند بر دیگران زور بگوید یا مجبورشان کند که بوسه‌اش را بپذیرند. هر کسی که دلش اجازه دهد و محبتش را به دل بپذیرد، به استقبال او می‌آید و به خاطر عشق و محبت جانش را فدای او می‌کند.

هوش مصنوعی: من به راحتی جانم را می‌دادم، اما جدایی تو به من می‌گوید لحظه‌ای صبر کن و فکر کن، آیا این درماندگی بهایش را می‌پردازد؟