هوش مصنوعی: هر شب به خاطر تردیدهایم، زمین و خاک بیشتر از قبل خیس می‌شود. خوشحال می‌شوم اگر تو از غم و اندوه من باخبر شوی.

هوش مصنوعی: بدون تو بدنم از لاغری به شدت ضعف رفته و به خاطر توست. اگر کسی به آه من توجه کند، ممکن است به اندازه ستاره‌ها درخشان شود.

هوش مصنوعی: هر صبحی که می‌رسد، نسیم زلف تو مانند بادی، جان را از لب دود دور می‌کند و چشم‌ها به سوی راه می‌نگرند.

هوش مصنوعی: در دل من آتش وجود دارد و به همین خاطر جگرم داغ و خونین شده است، اما جای تعجب است که با هر نفس که می‌کشم، باز هم دل من به سوختن ادامه می‌دهد و جگرم باز هم خونین می‌شود.

هوش مصنوعی: خاکی که در آستان توست، از طلا و جواهر نیز برایم باارزش‌تر است، زیرا وقتی آن را در چهره و چشمانم لمس می‌کنم، تمام آن به طلا و جواهر تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من در زلف تو جا دارد و به نظر نمی‌رسد که جایی بدی باشد. اگر این وضع ادامه پیدا کند، چیزی جز این نیکو برای من نخواهد بود.

هوش مصنوعی: چشم‌های من پر از اشک است و وقتی که اشک‌هایم در خاک فرود می‌آید، او به زودی در سجده درخواهد آمد.

هوش مصنوعی: وقتی زلف تو در حال تماشا باشد، دل ما چه وضع عجیبی پیدا خواهد کرد؛ درست مثل دل یک کور که برای شکار، به دنبال مار می‌رود.

هوش مصنوعی: دل من همواره در anguish و ناراحتی است و اشک‌هایم بی‌وقفه بر روی گونه‌هایم می‌ریزد. در نهایت، این تقدیر من است چون زمانی که دل به نگاه دیگری می‌سپارم، باید انتظار چنین حالتی را داشته باشم.

هوش مصنوعی: زمانی که عشق خود را نمایان می‌کند، رنج و غم نیز کم نمی‌شود. این به نوعی عادی است که افراد به خاطر یکدیگر دچار چنین مشکلاتی می‌شوند.