ای عزیز‌، اگر تو را آرزوی بی‌غمی و شادمانی است و می‌خواهی شاد باشی همان کاری را کن که آدمی باید در فصل بهار و موسم گل انجام دهد.

می‌دانی آدمی در فصل نوبهار و خرمی چه می‌‌کند؟ می می‌نوشد و عاشقی و عشق‌بازی می‌کند و شادمانی.

صبح‌ها با بانگ بلبل از خواب بیدار می‌شود و شب‌ها در کنار گل‌ها می‌خوابد و با معرفت و مردمی با باده هم‌نشین می‌شود.

جز هم‌نشینی با ساز و چنگ کار دیگری نمی‌کند و با آواز پرندگان و ناله نی همدم می‌شود.

هرگاه که غمی در دل او ظاهر می‌شود با یک جرعه باده ناب آن‌را درمان می‌کند.

زیرا تنها چیزی که بنیاد و اساس غم را ویران می‌کند باده و می است اگرچه غم محکم و خلل‌ناپذیر به نظر می‌رسد.

این خلاصه و حاصل می و معشوق و رقص و طرب است؛ برای آنانکه طالب شادی و درمان غم هستند.