هوش مصنوعی: شب طولانی است و به خاطر دوری تو، غم‌های زیادی دارم. اشک‌هایم به سمت گوشه‌ای از جهان نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: به کجا می‌توانم بروم؟ که گیسوان پر پیچ و تاب تو آن‌قدر زیباست که حتی نسیم صبحگاهی هم به آن نمی‌تواند نزدیک شود.

هوش مصنوعی: در چشمان من، قامت تو مانند یک سرو زیباست، اما از پلک‌های چشمانم، نمی‌توانم به تو دسترسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر تمام دردهایی که در کوی تو دیده‌ام، فقط غم و اندوه به دلم رسیده و هیچ چیز دیگری نمی‌توانم به دست آورم.

هوش مصنوعی: فریاد من به تو نمی‌رسد و این دل ناراحت از درد جدایی هیچ درمانی نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: اگرچه به وصال محبوب نرسیدم، اما شکرگزاری می‌کنم، زیرا که بلا و رنج و غم همواره به سراغم می‌آید و کم نیست.

هوش مصنوعی: می‌گویم که دیگر دامنت را به دست نمی‌گیرم، اما حالا چه فایده‌ای دارد که نمی‌توانم به تو دسترسی پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: امید به رسیدن و وصال محبوب کار آسانی نیست، چون از فاصله دوری که از او داریم، هیچ خبری به ما نمی‌رسد.