هوش مصنوعی: ای دوست، اگر می‌توانی هر چیزی را از روی شوق و شادی انجام دهی، پس این کار را نکن.

هوش مصنوعی: دل من به اندازه‌ای تحت تأثیر غم‌های تو است که می‌تواند جهانی را دگرگون کند.

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی و جذابیت موهای سیاه تو در نظر می‌آید، دل انسان را از غم و اندوه پر می‌کند و می‌تواند جراحت‌های عمیق را درمان کند.

هوش مصنوعی: اگر لعل نبود، می‌توانستیم با لب تو که همچون شکر شیرین است، لبی از تنگ شکر به دست آوریم.

هوش مصنوعی: تو به طور پنهانی از من دوری می‌کنی و انتظار داری که من غمگین نشوم. آیا می‌توان چنین چیزی را پذیرفت؟

هوش مصنوعی: چقدر می‌توانم تحمل کنم که از چهره‌ات دور باشم؟ آخر صبر کردن تا چه زمانی امکان‌پذیر است؟

هوش مصنوعی: دل من را شکستی و خونم را به زمین ریختی، حال چه کاری از من برمی‌آید؟

هوش مصنوعی: اگر هنوز کمی جان باقی مانده، آن را به وجودم بده، اگر این کار امکان‌پذیر است.

هوش مصنوعی: من به خاطر آنکه تو را شاد کنم، راضی هستم، چون می‌دانم که می‌توان کارهای بهتری هم انجام داد.

هوش مصنوعی: با چهره زیبایت می‌توان هر کاری کرد و به مقام بلند رسید.

هوش مصنوعی: از تو انتظار دارم که نگاهی به وضع من بیندازی، شاید بتوانی کمکی کنی.