هوش مصنوعی: دل من در ابتدا هنگامی که عشق و وفای یار را انتخاب کرد، با خودم به نوعی از بی‌قراری آشنا شد.

هوش مصنوعی: از زندگی امید را کنار گذاشت و دل را از دست داد، سپس در آن لحظه، گام محکمی در راه راست برداشت.

هوش مصنوعی: به خودت مانند یک پرگار بچرخ و در حال حاضر، که نیاز و خواسته‌ات در وسط قرار دارد، به دنبال آن باش.

هوش مصنوعی: هرگونه ظلم و ستمی را که در مسیر عشق از معشوق خود تجربه کرده‌ام، تمام این گناهان را بر سرنوشت و روزگار خود می‌گذارم.

هوش مصنوعی: از دل تنگ و ملولم، اشکی به آرامی از چشمانم سرازیر شد و به یاد دوست، بر سر کوی او ریختم.

هوش مصنوعی: هر کسی که با موهای وز وزی خودش بر من ظلم و ستم کرد، رفت و به نوبت، دست آن معشوق را به من سپرد.

هوش مصنوعی: به دلیل ترس و نگرانی از احساس تنگی که در دل من وجود دارد، دلم پر از غم و اندوهی بی پایان شده است.

هوش مصنوعی: دل من را بخوان و دردهایش را احساس کن، چون وقتی سرنوشت برایم سختی آورد، اشک‌هایم را به عنوان تسلی کنار گذاشت.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر احساس عمیق شاعر نسبت به محبوبش است. او می‌گوید که نرگس محبوبش او را همانند گلی که از خاری در گلبرگش می‌روید، تحت تأثیر زیبایی و جاذبه خود قرار داده است. در واقع، او به نوعی از جاذبه و تأثیر عشق بر دلش صحبت می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه محبت می‌تواند در زندگی‌اش تغییرات زیادی ایجاد کند.

هوش مصنوعی: کسی که از جدایی تو صحبت کند، مثل این است که زبانش را در دهان مار گذاشته باشد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به وصال او امیدی داشته باشم، در حالی که تمام عمرم را فقط در انتظار او سپری کرده‌ام؟