هوش مصنوعی: عشق تو باعث شده که در غم تو هرگز لحظه‌ای آرامش نداشته باشم، چون دل من مانند زلف‌های تو درهم و درهم ریخته است.

هوش مصنوعی: مو و گردن تو به قدری زیبا و دلربا هستند که هیچ کس نمی‌تواند به آن شکل و زیبایی درآید.

هوش مصنوعی: من برای تو غمگین هستم و از این بابت خوشحالم که هر کسی که غم تو را دارد، دیگر غمی ندارد.

هوش مصنوعی: چه کسی جرات کرده دستش را در زلف تو فرو کند؟ چون دل او دیگر مثل خوشی و شادی نیست.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم غم تو را با نوشتار بیان کنم، زیرا قلم دو زبان دارد و از این رو نمی‌تواند رازهای دل را به خوبی منتقل کند.

هوش مصنوعی: ماجرای من خیلی طولانی است و چون کسی را ندارم که با او صحبت کنم، نمی‌دانم باید این داستان را با که در میان بگذارم.

هوش مصنوعی: دوست و همدم من تنها از زیبایی‌های صبح و نسیم صبحگاهی است و در این جهان هیچ همدم دیگری برای من وجود ندارد.

هوش مصنوعی: نباید راز را با صبح در میان گذاشت، چون صبح زبانش به بیان آن راز ناتوان است.

هوش مصنوعی: با نسیم صبحگاهی می‌گویم که نسیم در هر جایی حضور دارد، اما کسی را نمی‌توان یافت که به رازها و دل‌نگرانی‌هایم گوش دهد.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به یاد تو بروم و بگویم که کسی را به اندازه تو نمی‌شناسم و به رازهایت آگاه‌تر نیستم.