هوش مصنوعی: چقدر باید منتظر بمانم؟ آیا زمانی نرسیده که رویت را به من نشان بدهی؟

هوش مصنوعی: اگر دوباره زنده باشی، باید رنج بیشتری را تحمل کنی، پس چرا از این مسأله فرار می‌کنی؟

هوش مصنوعی: عمر انسان به قدری کوتاه است که حتی فکر کردن به اینکه تا چه زمانی می‌توان این وعده‌ها و آرزوها را طولانی کرد، بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم از چه زمانی می‌توانم به تو دسترسی پیدا کنم، زیرا عهد و قرار ما به مرور زمان به فراموشی سپرده شده است.

هوش مصنوعی: ما نتوانستیم به تو برسیم و در نتیجه صبر بدبخت ما تمام شد و دیگر تحمل‌مان لبریز گشت.

هوش مصنوعی: هر شب برای وداع با بینایی‌ام، چشم‌هایم را در مسیر تو قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو چهره‌ات را بپوشانی و دوباره برداری، روز من به شب تبدیل می‌شود و شب من به روز.

هوش مصنوعی: دو شب پیش، تصویری از تو بر روی چهره و چشمم نقش بست و مانند زرگری که نقره می‌سازد، دل مرا آتشین و پر زرق و برق کرد.

هوش مصنوعی: از کسی که مورد محبت و احترام قرار می‌گیری، در زندگی‌ات اثری مثبت می‌گیری، حتی اگر از او دور شوی، همواره یادش در ذهن تو باقی می‌ماند و به یاد او برمی‌گردی.