هوش مصنوعی: آه، چقدر خوشحالی و سرزنده‌ای! کجا هستی؟ ای کاش به بی‌وفایی‌ات شرمنده باشی.

هوش مصنوعی: کجا رفته آن پیمان و ثباتی که داشتیم؟ کجا رفته آن محبت و دوستی عمیق که میان ما بود؟

هوش مصنوعی: تو حتی یک لحظه هم از حال ما نمی‌پرسی و نزد ما نمی‌آیی.

هوش مصنوعی: جان و سر تو که مساوی است با آن بزرگواری و این فقر و تهیدستی.

هوش مصنوعی: تو ما را به شکلی محدود کرده‌ای و حالا برای اینکه دیگری را به راحتی مطرح کنی، باید ما را فراموش کنی.

هوش مصنوعی: گفتی که هرگز از من بدی نخواهی دید، هرچند که امتحانم کنی و به سختی‌ها بگذاریم.

هوش مصنوعی: تو را نمی‌توان ملامت کرد، زیرا خیانت از تو نیست، بلکه از ناپاکی و بدی مردم ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: ای غم، چه دلیلی برای عذرخواهی از تو دارم؟ تو همیشه در وجود من و در گریه‌ها و اندوه‌هایم هستی.

هوش مصنوعی: تو چه نیازی به وصال من داری وقتی که از دور به چهره‌ام نگاه نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: ای دل، تو دارای چهره‌ای سیاه و زشت هستی و ای عقل، تو نیز دیدگاه‌های روشنی نداری.

هوش مصنوعی: ای اشک تو، گویی که دو روشنایی را از دل خود بیرون آورده‌ای.