هوش مصنوعی: ای نرگس! چه چیزی در توست که گمان می‌کنی دیشب از بیماری بهبود یافته‌ای؟

هوش مصنوعی: حالت خواب تو نشان‌دهنده ناتوانی‌ات است و از این رو خواب تو هیچ تفاوتی با بیداری‌ات ندارد.

هوش مصنوعی: در یک شب پر از نشئگی و خمار، تو جامی در دست داری و نمی‌خواهی باده را کنار بگذاری.

هوش مصنوعی: چشم خود را به افق دوخته‌ای، آیا در انتظار کسی هستی که دلت را آرام کند؟

هوش مصنوعی: از گیاه خیار آتش نمی‌گیرد، تو نیز دقیقاً از همان اصل رشد می‌کنی.

هوش مصنوعی: از مردان درون یک ظرف طلایی شمعی روشن است، اما در حالت او نگویید که ساری است.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی به آرامی از چشمه‌ای پر از ناز و لطافت می‌وزد و اشک‌های ابر، که به خاطر عذاب غم و اندوه است، جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: این عبارت به نوعی به وضعیتی اشاره دارد که فردی در شرایط نامناسب و ضعیفی قرار دارد. او از نظر مالی یا اجتماعی در پایین‌ترین سطح است و احساس شکست و ناامیدی می‌کند. به نوعی می‌توان گفت که این فرد از دست دادن بزرگی را تجربه کرده و به دنبال راهی برای بازگشت به وضعیت بهتر است، اما در حال حاضر به سختی می‌تواند از پس مشکلات برآید.

هوش مصنوعی: از چشمانم اشک می‌ریزد و چشمت نیز به خاطر این اشک، مانند ابری که در حال باریدن است، به طرز آزاردهنده‌ای بالا می‌آید.

هوش مصنوعی: باد در سر می‌زند، یادآور این است که تو جوانی و زیبایی‌ات را هم داری.