هوش مصنوعی: کجایی ای کسی که با چهرهٔ زیبا روشنی بخش دل‌ها هستی؟ حال تو چگونه است که در هیچ جایی نمی‌توانم تو را ببینم؟

هوش مصنوعی: بیایید با روحیه‌ای انسان‌دوستانه با یکدیگر رفتار کنیم، زیرا هیچ فایده‌ای از آزار دیگران به دست نمی‌آید.

هوش مصنوعی: چرا باید از درد دلم با تو صحبت کنم؟ تو خود از حال و روز من و دل بی‌نیازی.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، همچنان بیدارم و تمام زندگی‌ام شده است بی‌خوابی و غمگینی.

هوش مصنوعی: تو از حال و روز من خبر نداری؛ چرا که شب‌ها می‌گذرد و من خوابم نمی‌برد، چون در خواب هم نمی‌توانم چهره‌ی نرگس تو را ببینم.

هوش مصنوعی: تو برای من از آفتاب آسمان نیز عزیزتری، هرچند همیشه در پرده‌ی پنهانی به سر می‌بری و مانند سایه‌ام هستی.

هوش مصنوعی: کسی که من به دنبال نور و گرمای خانه هستم، چه از گرد و غبار و زرق و برق این آفتابِ بازار حیرت‌زده شود؟

هوش مصنوعی: نیکویی را زیر زلف‌های تو قرار داد و از نگاه گیج و مست تو دوری گزید هشیاری.

هوش مصنوعی: اگر اشک من به یاری بیفتد و بر صورت تو بریزد، می‌تواند شبِ تاریک جهان را مانند آبی ناب شستشو دهد و نورانی کند.

هوش مصنوعی: اما چه فایده دارد؟ که هر لحظه حوادث زندگی از نمود زلف تو می‌آموزند و بخت من در سیاهی و بدبختی قرار دارد.