هوش مصنوعی: من دلی دارم که از جانم عزیزتر است و پس از آنکه از من دور شده، عشق محبوبم را به دلم پیوند زده‌ام.

هوش مصنوعی: دلخوشی‌هایش را رها کرده و اکنون غم و اندوهش را در خود فشرده است.

هوش مصنوعی: در اثر آن زلف پریشان و دلگیر، خانه و دل را پر کرده و تحت تأثیر خود قرار داده است.

هوش مصنوعی: غم تو، مانند گوهری با ارزش، قلب عاشقان را در بر گرفته و آنها را به طور کامل تسخیر کرده است.

هوش مصنوعی: لب‌های شیرین تو چنان جذاب و دلنشین است که می‌تواند هزاران نکته و راز را در دل خود جای دهد و هر یک مانند دانه‌های شکر به شیرینی‌اش بیفزاید.

هوش مصنوعی: به یاد زلف تو، همه افکار و خیال‌ها به عطر خوش مشک و عنبر آغشته شده‌اند.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر تصویر زلف، زیبایی و چهرۀ تو مانند مشعل روشن شده است.

هوش مصنوعی: از زیبایی و نور چهره‌ات، ستاره‌های آسمان روشن‌تر شده‌اند.

هوش مصنوعی: من بر درد و غم دشمن خود می‌خندم، هرچند که مانند شمعی که در حال آب شدن است، در درون خود می‌سوزم و دچار رنج هستم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق، آن گیسوان سیاه مانند رسن‌ها، قامت من را مانند چنبر پیچیده و در هم کرده است.

هوش مصنوعی: شما همچون گل بنفشه‌ای در باغ سرزنده‌اید که بر گرفته از زیبایی‌های آن است.