هوش مصنوعی: ای که نعمت‌هایت زبانزد خاص و عام است، دهان من از شیرینی سخنانت به شکر می‌نوازد و طبع من همچون عسل، شیرین و روان است.

هوش مصنوعی: بخشش و generosity تو دوباره جان تازه‌ای به خود گرفت وگرنه آیات مربوط به بخشش و داستان‌های شیرین قدیمی فراموش می‌شدند.

هوش مصنوعی: آنهایی که در دنیا خوشی و شیرینی را تجربه می‌کنند، از سفره بخشش تو بهره‌مند می‌شوند و شکم خود را پر می‌کنند.

هوش مصنوعی: در حینی که قلم تو به حرکت در می‌آید، سرزمین زیبایی با برگ‌های سبز و کرم‌های شیرین در حال شکوفایی است.

هوش مصنوعی: ندای کمک و یاری تو هیچ‌گاه از آسمان دور نخواهد بود، زیرا از این شکایت و درد، فریاد دل‌ها به آسمان می‌رود و برکت و شکرگزاری در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: هر ذره‌ای از خاکی که به تو نسبت داده می‌شود، جایی است که کاروان شکر در آن توقف می‌کند و آرامش دارد.

هوش مصنوعی: در زمان خوشحالی و رونق تو، لطف و نیکی به اندازه‌ای است که هنر هیچ دلیلی برای شکایت ندارد. اکنون زمان شادی و قدردانی است.

هوش مصنوعی: اگر معمار به درستی کار نکند و تلاش نکند، به مانند میخی که از چوب جدا می‌شود، بنا نخواهد بود. بنابراین تو ای بخشنده، با بخشش‌هایت، غم و اندوه خانواده‌ها را برطرف کن و خوشحالی را به آنها ببخش.

هوش مصنوعی: جز از سفره‌ی بخشش تو، هیچ نان دیگری برای میهمانان گرامی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بزاز و صیرفی (فروشنده پارچه و شکر) به خاطر تو شروع به کار کردند، وگرنه سال‌هاست که به خاطر قفل بخل (خساست) در دکان شکر معطل مانده بودند.

هوش مصنوعی: انس آن پیر مردی که دیگر از ناتوانی و ضعف آب به جگرش نمی‌رسد، هنوز هم از لذت‌ها و نعمت‌های زندگی به طور زبانی یاد می‌کند و به شکلی دلنشین از خوبی‌ها سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: می‌دانی که نام چنگت چیست؟ در زبان اهل ادب، به مانند ناودی از شکر است.

هوش مصنوعی: تنها در فضایی که تو را ستایش کنند، در سرزمین شعر و ادب، می‌توان سخن شیرین و دلپذیر را بر زبان آورد.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد که تو آن چنان بخشنده‌ای، زیرا بخشی از امتحان شکر و قدردانی، همین بخشش است.

هوش مصنوعی: لطف و توجه تو واقعاً شگفت‌انگیز است که بار سنگین شکر را از دوش افراد ضعیف برداشت.

هوش مصنوعی: می‌خواستم از نعمت‌های تو با زبان‌های مختلف سپاسگزاری کنم، اما خود دهان پر از نعمت‌ها و زیبایی‌های تو شد.

هوش مصنوعی: به این معناست که نمی‌توان به راحتی به ستایش و تمجید کسی پرداخت، چرا که برای این کار نیاز به عبور از دروازۀ شکرگزاری و قدردانی داریم که در اینجا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ای کسی که اگر به حقیقت نگاه کنند، مغز و اصل نعمت تو همانند استخوانی است که در آن شکر نهفته شده است.

هوش مصنوعی: این بیت به این مضمون است که نعمت‌ها و برکات زندگی در کنار صبر و تفکر می‌تواند به روشنایی در شب‌های تاریک تبدیل شود. همچنین، شکرگزاری از این نعمت‌ها می‌تواند باعث پایداری و آرامش بیشتر شود.

هوش مصنوعی: فقط لطف و بزرگ‌نوازی تو فراتر از ظرفیت من است و اساس بخشش تو از آنچه که تصور می‌کنم، بیشتر است.

هوش مصنوعی: من به خاطر ناهنجاری‌ها و عهدشکنی‌ای که تو داشتی، در میان مردم مشهور شدم، هرچند که من به هیچ دلیلی شبیه شکر و خوش طعم نیستم.

هوش مصنوعی: در خزانه اشعار من، دیگر جایی برای تو باقی نمانده است، چون به اندازه کافی از زیبایی‌ها و لطف‌های تو سخن گفته‌ام.

هوش مصنوعی: تو در بخشش و عطا برتر هستی و من در دعا و درخواست، جز دعای خیر چه نشانه‌ای از سپاسگزاری می‌تواند باشد؟

هوش مصنوعی: من هزاران بیت شعر در ستایش تو دارم، اما لطف و بخششت به من کمک کرد تا شکرگزاری را به درستی انجام دهم.

هوش مصنوعی: زمانی که تو به من نعمت‌های ارزشمند می‌دهی، جز به انتخاب بهترین‌ها چه چیزی می‌توانی به من بدهی که از آخرین‌ها شکرگزار باشم؟

هوش مصنوعی: وقتی که تو زیباترین موجود روی زمین هستی، جایی برای اظهار شکر و قدردانی از این نعمت وجود ندارد.

هوش مصنوعی: خداوند با نعمت‌های فراوان و مقام و منزلتی که به من داده، مرا بزرگ و محترم کرده است. به خاطر همین نعمت‌ها و رحمت‌ها، من همیشه شکرگزار او هستم.

هوش مصنوعی: این باد پای لایق من با خاک پای من قابل مقایسه نیست، چون نمی‌تواند در زیر ران شیرینی جا بگیرد.

هوش مصنوعی: اسبی که درخشندگی‌اش مانند براق است، مرا از زمین به آسمان می‌برد و من به خاطر صبرم شکرگزارم.

هوش مصنوعی: اگر بر تو جامه‌ای از پارچه‌های نرم و لطیف بپوشانم، اگرچه ممکن است اندازه‌اش تنگ باشد، از زیبایی و نرمی آن برای اهل هنر و زیبایی شگفت‌زده خواهند شد.

هوش مصنوعی: من از آنجا که شایسته‌اش نیستم، نه می‌توانم او را ستایش کنم و نه با نیکویی به او اشاره کنم.

هوش مصنوعی: من هم برای تو دست به بافتن می‌زنم، روزی که ستایش‌هایم را در وصف زیبایی‌هایم بگویم.

هوش مصنوعی: این لباس عجیب و بی‌نظیر، که هیچ سخنوری تا به حال مانند آن را ایجاد نکرده است، به زیبایی و شیرینی خاصی آراسته شده است.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای زندگی کن که تحت تأثیر زمان دچار کهنگی نشود، مانند تصویری که همیشه زیبا و تازه به نظر می‌رسد و به ستایش و نعمت‌های خود فخر می‌کند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که تو می‌توانی هزار سال صبر کنی و سپس در نهایت نعمت‌ها و خیرات را به بندگان خاص و افرادی که حقایق را منتقل می‌کنند، اهدا کنی.

هوش مصنوعی: هرچند می‌دانم که زخم زبان من از لطف و بخشش تو فراتر نمی‌رود، اما همچنان سعی می‌کنم تا با شیرینی کلامم به تو نزدیک شوم.

هوش مصنوعی: اگر من شکر را در کنار مدح و ستایشت قرار نمی‌دادم، باز هم تو با صد زبان از من شکایت می‌کردی و زبان شکر را به کار می‌بردی.

هوش مصنوعی: این هم نشانه‌ای از کرم و سخاوت توست که ما هنوز نتوانسته‌ایم به درستی قدر شکر و نعمت‌های تو را بدانیم.

هوش مصنوعی: ما برای ستایش تو، با امید زیادتر، در بالای بام، ریسمانی از آرزو در میان شکری قرار دادیم.

هوش مصنوعی: من هنوز نتوانسته‌ام به درستی از نعمت‌های تو سخن بگویم و به خاطر ناتوانی در بیان و تشکر، مجبور به سکوت هستم.

هوش مصنوعی: از این پس، زبان ما فقط به دعای سحرگاه اختصاص خواهد داشت، چرا که زبان شکر و سپاسگزاری به طور کامل از توانایی خارج شده است.

هوش مصنوعی: دعای من به هدف می‌رسد، زیرا همان‌طور که کمان را به گوش می‌کشیم، شکر و شیرینی آن را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در آرامش و امنیت زندگی کن، زیرا حوادث ناگوار به خاطر ترس از واکنش‌های شدید، به تو نزدیک نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در سرزمین انسان‌ها زندگی می‌کنی، باید قدردان باشی که وجودت به معنای زنده این زندگی افزوده است.