هوش مصنوعی: متأسفانه، ناگهان گل زیبای زندگی و سعادت جوانی از بین رفت و پژمرده شد.

هوش مصنوعی: با تاسف باید بگویم که مردی شجاع و نیکوکار از دنیا رفت که در زمینه ایمان و دین شخصیت برجسته‌ای داشت.

هوش مصنوعی: صبح روشن و روز خوب به او روی آورده است، پس چرا باید به این شب تاریک خود بدگمان باشد؟

هوش مصنوعی: ای کاش آن خوشبختی که او را کامرانی بخشیده بود، ناگهان نابود نمی‌شد.

هوش مصنوعی: مرگ مانند تابوتی است که قهرمان را در آغوش خود گرفته و او را از حالت ایستاده و زیبا به پایین می‌آورد.

هوش مصنوعی: درختی سرسبز و باعظمت بود، اما آسمان را برای آبیاری‌اش کمک نکرد و نتوانست از چشمهٔ حیات بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: وقتی که گلبرگ او باز شد و در نتیجه بنفشه ظهور کرد، باد پاییزی از آسیب‌ها به دور شد.

هوش مصنوعی: زمانی که گل از غنچه خارج می‌شود، در حالی که در یک پوشش همچون غنچه باقی مانده است.

هوش مصنوعی: دنیا، آیا برای تو خجالت‌آور نیست که بدون او خود را به ما نشان دهی همچون گلی از باغ؟

هوش مصنوعی: وقتی که در دوران پیری به جوانی و نشاط دست پیدا کنی، باید خودت را از جوانان دور نگه داری تا آن جوانی را از آنها نگیری.

هوش مصنوعی: وقتی کشتی زندگی در دریای فنا روان است، تو به مانند چراغی که از گل و خار روشن شده، شمع دین را روشن نگه می‌داری.

هوش مصنوعی: تو در نهایت بر آن دختر خوش قد و قامت، با چه دل سنگینی و چه بی‌رحمی بخششی نداشتی!

هوش مصنوعی: چه زمانی است که تو در اوج زیبایی و سرسبزی خود هستی، اما در این شهر ناگهانی غم و اندوهی بزرگ بر پا شده است؟

هوش مصنوعی: اگر ارغوان (گلی با رنگ قرمز مایل به بنفش) چنین زیبایی دارد، پس چرا مردم که از دل خود خون جگر ریخته‌اند، لباس‌هایشان رنگ ارغوانی شده است؟

هوش مصنوعی: دل مانند لاله لطیف و زیباست که با وجود درد و غم، همچنان می‌خندد و نمی‌ترسد. این دلگرمی و شجاعت از دل‌های شاد و امیدوار برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: از وزش باد زنده و نو، گلی تازه و زیبا در دامن طبیعت پدیدار شد.

هوش مصنوعی: او مانند غنچه‌ای که بسته است، دهانش خشک شده و نمی‌تواند زیبا صحبت کند. این حالت نشان‌دهنده‌ی ناتوانی او در بیان احساسات و زیبایی‌هاست.

هوش مصنوعی: ای سرود خرامان! نگو که چه بر سرت آمده است که امروز در میان چمن‌ها ناامید و بی‌هدف هستی.

هوش مصنوعی: ای نرگس، اگرچه به بیماری دچار شده‌ای و به نظر ضعیف می‌رسی، اما وقتی یکی از چشمانت را باز کنی، نشان می‌دهد که هنوز هم از خواب بیدار شده‌ای.

هوش مصنوعی: جهان در صدر خود نشسته است، اما تو چرا غایب هستی؟ به حقیقت، آیا نمی‌دانی؟

هوش مصنوعی: نه به بارگاه برادری می‌روی و نه ما را به حضور خود دعوت می‌کنی.

هوش مصنوعی: نه در جایی آرامش می‌یابی و نه می‌توانی زیباییِ بیرنگ را به تصویر بکشید.

هوش مصنوعی: در روزی که به قدمت رسیدند، یکی از خبرهای خوب برای تو و دیگری وعده‌ای از خوشی و بشارت بود.

هوش مصنوعی: پس از مدت طولانی که منتظر بودی، واقعاً نباید انتظارش را می‌داشتند که چیزی بیاورند.

هوش مصنوعی: نمدی که از یک سفر نرفته و خشک درست شده است، دیگر با این گرما چه ارتباطی می‌تواند داشته باشد؟

هوش مصنوعی: راهی طولانی در پیش داری و نگرانم که این بار سفر به درازا بکشد.

هوش مصنوعی: تو در سواری بسیار چابک و ماهری، اما زمانی که بر مرکبت می‌نشینی و آن را می‌رانی، آیا توجه می‌کنی که عملکرد آن چگونه است؟

هوش مصنوعی: نام تو از آسمان و از بلندای آسمان است، اما نشانی از تو را از زیر زمین در دست دارند.

هوش مصنوعی: زمانی که به مقام و جایگاه والای خود رسیدی، دیگر در این دنیای خاکی و فانی توجه نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: ای دوستان، با صدای بلند زاری کنید و بر زیبایی آن چهره دل‌انگیز و خوی عالی او اشک بریزید.

هوش مصنوعی: بخند، ای کسی که بدی در دل داری! اگر به خاطر مرگش از دست مرگ رهایی یابی، در اینجا نیستی.

هوش مصنوعی: ای بداندیش، چه لذتی می‌بری، در حالی که در نهایت، روزگار بدعهدی و بی‌وفایی تو را مجازات خواهد کرد.

هوش مصنوعی: همیشه در پی خوشحالی، غم و اندوه می‌آید؛ این وضعیت تا زمانی که زندگی فانی است، ادامه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: ما با صبر خود از سختی‌ها محافظت می‌کنیم، اگر چه صبر ما شاید چندان محکم نباشد، اما وقتی که تیر آسمانی به هدف برخورد کند، همه چیز روشن خواهد شد.

هوش مصنوعی: خدا را شکر که هرچند ستاره‌ها درخشش خود را از دست دادند، اما به جای آن، خورشید دانش و معانی درخشید.

هوش مصنوعی: امام زمان، پایه و بنیاد دین، بالاترین مقام در جهان و نشانه‌ی افتخار در روزگار، نعمان دوم.

هوش مصنوعی: اگر پایه‌ و اساس چیزی محکم باشد، فقدان یک جزء جزئی نمی‌تواند آن را خراب کند یا باعث تزلزل آن شود.

هوش مصنوعی: آیا تو کسی هستی که این هفت آسمان برای بالا بردن مقام تو همچون نردبان عمل کند؟

هوش مصنوعی: شبی را می‌بینم که تو به خاطر جایگاه و شأن خود در این خانواده، به دور از ما هستی.

هوش مصنوعی: تو همچون خورشید هستی و او مانند ماه، که نورشان باعث روشنی دیدگان مردم شده است.

هوش مصنوعی: در میان شما، خاکی به عنوان مانع ظهور کرده است و به همین دلیل قمر (ماه) به حالت محو درآمده، اما تو برای همیشه پا بر جا و ماندگار خواهی بود.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که تو آخرین غم را از این باد خواهی داشت و کسی که از این وضعیت شاد است، آخرین شادمانی را خواهد داشت. در واقع، به نوعی به تفسیر دو احساس متضاد یعنی غم و شادی در شرایط مختلف اشاره دارد.

هوش مصنوعی: این شعر ممکن است به سلیقه من خوش نیاید، اما منظور و احساس عمیقی در آن نهفته است که نمی‌توانم به راحتی پنهانش کنم.

هوش مصنوعی: ای خدا! در این لحظه، هزاران نعمت و لطف خود را به زمین برسان.

هوش مصنوعی: از فرزند، مقام، جوانی و ثروت لذت ببر، ای آقا، که این‌ها باعث جاودانگی و ماندگاری تو می‌شوند.