هوش مصنوعی: با دقت و تدبیر در عشق و ارادت، فرمان خداوند پایه‌گذار سازندگی و مصلحت در گذر زمان است.

هوش مصنوعی: به شب و روز و ماه و خورشید نگاه کن و ببین که چگونه وقتی یکی از آن‌ها غروب می‌کند، دیگری جای آن را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ستارگان همچون برج‌ها یکی پس از دیگری طلوع می‌کنند و به تناوب چهره خود را نمایان می‌سازند.

هوش مصنوعی: برخی افراد در پایداری و ثبات از دیگران قوی‌تر هستند و من می‌خواهم دربارهٔ این موضوع و معنی آن تفکر کنم.

هوش مصنوعی: شکوفه‌ها زمانی که در دل درختان جلوه‌گری می‌کنند، مدتی بعد به زمین می‌افتند و تبدیل به میوه‌هایی می‌شوند که باغ را زیبا می‌کنند.

هوش مصنوعی: وقتی که دانه سفت می‌شود و عزم و اراده را ضعیف می‌کند، در دشت بقا، گل‌های زیبای لطف و محبت خود را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: زیبایی و جوانی مانند ابرو و جواهرات زندگی زودگذرند و حتی اگر انسان دارای بهترین و ارزشمندترین ویژگی‌ها باشد، این‌ها همیشگی نیستند و روزی از بین می‌روند.

هوش مصنوعی: زمانی که گل پژمرده می‌شود، اما عطر و بوی گلاب باقی می‌ماند. وقتی که عصاره گلاب از گل بیرون می‌آید، شادی و نشاط را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: از ریشه و بنیان، شاخ و برگ درختان سایه‌دار می‌شوند. وقتی که آن‌ها از یکدیگر جدا شوند، باغ به زیبایی و آراستگی خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: زکام و سختی‌های زندگی به مرور زمان بر انسان تأثیر می‌گذارد، حتی اگر مشکلاتی که با آن‌ها روبه‌رو هستیم کم و جزئی باشند.

هوش مصنوعی: با طلوع آفتاب، روز زندگی آغاز می‌شود و سپس جهان تحت تأثیر نور خورشید قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر چنین مشکلی در اساس دین پیش آمده بود و از این حمایت و قدرت برخوردار نبودیم، وای بر ما!

هوش مصنوعی: بهترین هدیه‌ای که می‌توان دریافت کرد، آن است که نعمت‌هایی که از زمان به دست آورده‌ایم، از ما گرفته نشود و این روزگار، جان ما را فرسوده نکند.

هوش مصنوعی: چشمی که از شادی می‌خندد، در حالتی خوشحال و سرزنده است، و چشمی که به شدت غمگین است، اشک می‌ریزد و از درد و غصه ناله می‌کند.

هوش مصنوعی: در این تبادل، هم در وضعیتی نگران و ناراحت هستیم و هم دچار پریشانی. در این معامله، هم در آرامش و سکون به سر می‌بریم و هم در شوق و اضطراب.

هوش مصنوعی: خداوند هر صد سال یک بار فردی را برمی‌انگیزد که دین پیامبر را دوباره زنده کند و آن را استوار کند.

هوش مصنوعی: در سال ششصد، زمانی که دوره‌ای به پایان می‌رسید، به این نقطه‌ بلند و مهم رسیدیم.

هوش مصنوعی: این دنیا به خاطر وجود مکرمت و نیکی، اساس و پایه‌گذار دین است. خداوند، پیشوای شریعت و راهنمای مردم است.

هوش مصنوعی: بزرگ و باشکوهی زیبایی‌های آسمان را ستایش می‌کنم، تو که مانند کوه قاف با عظمت و وقار هستی، دستت به سوی ما دراز است.

هوش مصنوعی: از عدل تو است که آینه‌های آسمان در وقت سحر به یاد صبح، نغمه‌ی زنگ را به صدا درمی‌آورند.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند از مرزهای تفکر منطقی فراتر برود، حتی اگر تو با صدای بلند به خیال و آرزوهایت اشاره کنی.

هوش مصنوعی: زبان زیبا و دلنشین تو باعث شده که نیزه‌ها هم در بند و اسیر شوند، چون وقتی که قلم تو حرف می‌زند، می‌تواند مار و اژدهایی بسیار قوی و تأثیرگذار را به تصویر بکشد.

هوش مصنوعی: آب از سطح دریا گذشت و به سرزمین‌های دیگر رسید. حالا که زمان ف generosity (سخاوت) است، به نیازمندان کمک کن و بر دوستان بی‌نوا و بی‌چاره احسان کن.

هوش مصنوعی: از سایه‌ی وجود تو صحبت می‌کنند و می‌گویند که اگر تو نخواهی، هیچ چیز از خوبی‌های من باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که غم و حسادت تو به قدری بر چرخ زندگی تاثیر می‌گذارد که عقل به تو می‌گوید: تا زمانی که این غم را تمام می‌کنی، بهتر است که در آرامش و آسایش بمانی.

هوش مصنوعی: وقتی تیر حوادث به او می‌رسد، دیگر مثل پرویز (شاه ساسانی) که خون پاکی داشت نیست و نمی‌تواند از این وضعیت نجات یابد.

هوش مصنوعی: زنده کردن روح و جان انسان‌ها در محضر تو همچون سوزاندن در آتش و دمیدن در آهن گداخته است.

هوش مصنوعی: وقتی که تو در قهر و ناراحتی هستی، حتی گربه‌ای که در کنار تو است هم متوجه می‌شود و آرامش خود را از دست می‌دهد. حالتی که به تو وارد می‌شود، مانند چین و چروک‌هایی است که در یک پوشش ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: برخورد با حسادت و طمع دیگران به زیبایی و خوشبختی، ممکن است باعث تباهی و نابودی آن زیبایی شود. همان‌طور که آفتاب بر گل‌ها می‌تابد و آن‌ها را زیبا می‌کند، اما حسادت می‌تواند این زیبایی را تحت‌الشعاع قرار دهد.

هوش مصنوعی: در اینجا بیانگر این است که من در حال سپری کردن روزهایم هستم و افرادی که با من مخالف هستند، با سر و صدای خود زندگی مرا مختل می‌کنند. درست مانند نی که از وجود باد زندگی می‌گیرد، آن‌ها نیز از تلاش برای فشار به من انرژی می‌گیرند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهد فرمانروای جهان شود، باید از دزدی که در آینه است و از خطری که از شام می‌آید، در امان باشد.

هوش مصنوعی: ای آسمان، مقام تو از این بهتر است، بر من بگذر و روزگار را به طریقی نیکو بچرخان.

هوش مصنوعی: بالای درخت سدره، مقام تو قرار دارد. بنابراین، به اوج آسمان قناعت نکن و به جایی که شایسته‌ات است، بگذر.

هوش مصنوعی: زمانی که هنر از پا در افتد و تسلط بر آن از دست برود، باید از آن دست برداشت و در عوض زبان دانش و فضل را خاموش کرد تا در بند و محدودیت‌ها آزاد شویم.

هوش مصنوعی: نگران نباش که دشمنانت را از پای درآوری و دوستت را بالا ببری؛ این کارها را به آسمان بسپار.

هوش مصنوعی: پس از اینکه در خدمت او به این شکل حاضر شدم، غبار درگاه او بر جبین من نشسته است.

هوش مصنوعی: ای هنرمند نوازنده! من آن کسی هستم که در سرزمین‌های منظم و تحت نظم، هیچ سخنوری به اندازه‌ی فضل خداوند وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که چرا خاک پای توام، زیرا من بخشی از خودم را در تو جستجو می‌کنم و آن را می‌ستایم.

هوش مصنوعی: امروز مشخص است که تو برتری و کسی مانند تو وجود ندارد. نه کسی به ستایش تو گوش می‌دهد و نه من در ستایش دیگران هستم.

هوش مصنوعی: دو عیب بزرگ در مورد این دو سخن‌گو وجود دارد. یکی اینکه آن‌ها مانند سپاه هستند و در عین حال، هیچ ارزشی ندارند.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوهی که وجودم را می‌سوزاند، به جایی رسیده‌ام که احتیاج به کمک شاعران دارم.

هوش مصنوعی: ناله‌ها و فریادهای من در آسمان طنین‌انداز است، چون دیگر چیزی از من جز زبان و دهان باقی نمانده است، مانند درای.

هوش مصنوعی: من احساس می‌کنم که در انجام وظیفه‌ی ستایش و دعای تو کم‌کاری کرده‌ام و به خاطر این عدم توجه، هیچ زمانی نگران نیستم.

هوش مصنوعی: بسیاری از سرنوشت‌ها را جستجو کردم تا به یکدیگر رسیدم و بر درگاه تو، خوشبختی دو جهان را یافتم.