هوش مصنوعی: ای کسی که در هنر و زیبایی مانند گوهر درخشان هستی، به من از وجود و چشم روشنت یاری برسان.

هوش مصنوعی: در قفس، پرنده‌ها با لحن شیرین و جذاب مشغول صحبت‌کردن هستند، گویا از دلایل خوشی و شکرگزاری‌های خود می‌گویند.

هوش مصنوعی: این چه نوع آفرینشی است که اینقدر زیباست؟ و این چه محبتی است که به این اندازه فراوانی دارد؟

هوش مصنوعی: قلم تو مانند کلیدی است که می‌تواند در برابر درب خساست و بخل را باز کند.

هوش مصنوعی: هر جا که زیبایی تو دل‌ها را غمگین می‌کند، به باد صبا هوس نمی‌کند که به دنبال دوای عشق بیفتد.

هوش مصنوعی: زمانی که هیبت و شکوه تو بر آن دندان‌های تیز تاثیر بگذارد، دیگر معده‌ی دوزخ را آتشین نخواهد ساخت.

هوش مصنوعی: در حالتی که دانشمندان و فرهیختگان در خواب به سر می‌برند، وجود تو، از چشم بد دور است و این بیداری تو را از هر آسیبی مصون می‌دارد.

هوش مصنوعی: هر کس که با تو عقدی برپا کند، نباید به او انگشت اشاره کند و او را در موقعیت بدی قرار دهد.

هوش مصنوعی: نفست جان تازه‌ای به من می‌دهد، هرچند که مانند نسیم صبحگاهی، بیماری نیز دارد.

هوش مصنوعی: اگرچه در وجود تو نشانی از شکست و تکه‌تکه شدن وجود دارد، مانند فشار و قوس موی معشوقی که دلداده را تسکین می‌دهد.

هوش مصنوعی: خمیره و وجود عمومی تو، حال خاص و ویژه من را دگرگون کرده و مرا در مشکلات زندگی دلگرم و حمایت می‌کند.

هوش مصنوعی: تو چشمی هستی که به وجودم روشنی می‌بخشی و بیماری‌های دیگران را نیز درک می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر دوباره دچار تب شوی، دیگر آن عرقی که فکر می‌کنی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: شگفتی بخشندگی تو به حدی است که مانند ابری، تمام وجودت را مملو از گوهر و ثروت می‌سازد.

هوش مصنوعی: علم الهی باعث شد که جهان برای من تیره و تار شود، در حالی که تو از رنج و زحمت جسمی خود رنج می‌بردی.

هوش مصنوعی: زود بیدار شو، چون نوشیدن شراب نمی‌تواند بار رنج و غم من را تحمل کند.

هوش مصنوعی: وجود تو مانند برنج ارزان نیست، ای کسی که همواره با لطف و نیکویی رفتار می‌کنی.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانی به یک ذره آزار برسی؟ چرا که من به تو مانند یک موری نازک و بی‌حرکت پیوسته‌ام.

هوش مصنوعی: وجود تو تجلی خوبی و لطف ازل است، پس این سخن را بی‌ارزش نپنداری.

هوش مصنوعی: اگر علت را بهانه قرار دهی، بیمار می‌شوی و از آن هیچ تغییر و بهبودی در تاریکی حاصل نخواهد شد.

هوش مصنوعی: قضا به خاطر اصلاح تو، قلمش را به نیکی و سلامت به حرکت درآورده است.

هوش مصنوعی: تو دارای فضیلت و هنر ویژه‌ای هستی و افراد هنرمند باید مراقب تو باشند.

هوش مصنوعی: در این زمان که مردم به راحت طلبی مشغولند، وظیفه من چیست در این شرایط سخت؟

هوش مصنوعی: چون آسمان همچون کوه بر من فشار آورد و با تندی و سختی رفتار کرد و شرایطی دشوار برای من ایجاد کرد.

هوش مصنوعی: تصویر زخم‌ها و دردهایی که در دل دارم، همچون آتشی است که غم و اندوه را در وجودم می‌سوزاند و نشان از عاطفه و احساسی عمیق در وجودم دارد.

هوش مصنوعی: من به اندازه‌ای از بزرگواری کریمان شاهد بوده‌ام که از عزیزان، ذلت و بی‌قدری را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به ناچار از روی ناامیدی، بی‌میلی و فاصله‌ام با لطف و رحمت را نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر به چیزی که واقعاً معنا دارد، توجه نکنی و از خوبی‌ها بهره نگروی، آن معنا خراب می‌شود.

هوش مصنوعی: نفسی تازه به من ببخش که کلام شیرین تو جان تازه‌ای به من می‌دهد و مرا شاداب می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به ما توجه نکند و ما را نخواهد، به خاطر لطف توست که باید به دنبال ما بیاید و ما را بفروشد.

هوش مصنوعی: تو که اهل هنر و دانایی، با قدرت خود باعث می‌شوی که غم و اندوه من ناچیز و بی‌اهمیت به نظر برسد.

هوش مصنوعی: من چشمی دارم که امیدوارم از گوشه آن به زندگی‌ام نگاهی بیندازی.

هوش مصنوعی: من از چه کسی امید داشته باشم که مرا در حقم قرار دهد؟ اگر تو حق هنرم را به من ندهی.

هوش مصنوعی: صد عید شاد را با خوشحالی سپری کردن و در نعمت و بهره‌مندی زندگی کردن.