هوش مصنوعی: گل سنبل به قدری زیباست که لاله را تحت تاثیر قرار داده و پرده‌ای از زیبایی بر آسمان کشیده که تصویر چهره تو در آن قابل مشاهده است.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم که چقدر عاشق تو بوده‌ام، اما می‌دانم که سرنوشت پرده‌ای از غم و درد را بر چشمانم می‌افکند.

هوش مصنوعی: زمانه به قدری تاریک و سخت است که مانند پرده‌ای در برابر چشم‌های ما قرار گرفته است. ای معشوق، تو نیز از این ظلم و بی‌رحمی بی‌خبر نیستی و دیگر بر من زحمات خود را نزن.

هوش مصنوعی: من به خاطر آرزوی دیدن تو جانم را فدای عشق تو کرده‌ام و چشمانم در حسرت تو به خود می‌خورد و همچون پرده‌ای هفت‌لایه بر وجودم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: یکی از چهره‌ها حجاب و پرده‌ای را کنار می‌زند تا نور خورشید به صورت بیفتد و زیبایی را نمایان کند.

هوش مصنوعی: مرا مانند دیگران به مثابه یک انسان ببین و از پشت پرده بیرون بیای، چرا که مردمک چشم، نیازی به پرده ندارد.

هوش مصنوعی: تو مانند آفتاب بلندی و من مانند سایه‌ای غمگین هستم که از یکدیگر جدایم.

هوش مصنوعی: اگرچه همیشه در حال پرستش آفتاب هستیم، اما به رغم این، خود را در چارچوب‌هایی که ایجاد کرده‌ایم محدود ساخته‌ایم.

هوش مصنوعی: وقتی که گرمی و زیبایی چهره‌ات نمایان شد، چیزی از پشت به آن رو اقبال نکرد و مانند پرده‌ای که با نور چهره‌ات آشنا می‌شود، درخشش تو همه چیز را روشن کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر شرم و حیا، قامت زیبای تو، تعجبی ندارد که دامن لباس پارچه‌ای مانند گلبرگ غنچه نرم و لطیف شود.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق تو، دل خود را به چیزی که شایسته است، وابسته کرده‌ام، همان‌طور که پرده‌ای بر فضای دل می‌افکنم.

هوش مصنوعی: من در انتظار دیدار تو، سال‌ها و ماه‌ها بگذرانده‌ام، به طوری که به حالت پیشین خود، در مقام رهبری، پرده در میان است.

هوش مصنوعی: سرآغاز وجود، پایه و اساس دین است که مانند خورشید در وسط آسمان می‌درخشد و با سخاوت و بخشندگی، نور و گرما می‌دهد.

هوش مصنوعی: او همیشه در پی آن است که با آواز خوش کار کند و در برابر پروردگارش خود را به خوبی معرفی کند.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی به مقام و منزلت بلندی دست یابد، شایسته است که به نقاط عروج و بلنداهای بیشتری برسد و به ویژه در مقام و منزلت خود به درخشش ادامه دهد.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی با ثروت خود به نمایش می‌پردازد، بهتر است گمان کنیم که زمین زیر پای او پوشیده از زیبایی و زینت است.

هوش مصنوعی: از ترس و نگرانی دربارهٔ نسب و خانواده‌اش، زنانی که به او وابسته‌اند، از دنیا رفته‌اند و به همین دلیل دختران نعش (یعنی دخترانی که جان خود را از دست داده‌اند) از این دیار آبی‌رنگ به خاک سپرده شده‌اند.

هوش مصنوعی: زمانی که گردونه زمان بر همه تن‌ها سایه افکنده است، فقط آن کسی که به درگاه او آمده، می‌تواند از دارایی و نعمت‌های او بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: ای بسا کمال تو که عقل را به حیرت واداشته و دل تو پرده‌های غیب را شکافته است.

هوش مصنوعی: ظهور عدالت تو، یک معجزه بزرگ است که غنچه را به خاطر وزش نسیم صبح، می‌شکفد.

هوش مصنوعی: در گرما و سرما، به خاطر تو، جانم را به خطر انداختم، چون از درگاه تو درخواست آرامش داشتم.

هوش مصنوعی: تمجید و ستایش تو به گونه‌ای است که حتی بهترین صداها نیز نمی‌توانند به درستی آن را بازتاب دهند، هرچند که می‌دانند صدای تو چقدر زیباست.

هوش مصنوعی: برای بافتن و قرار دادن چیزهایی، به خوبی آموخت و به نظر می‌رسد که از نیت بد تو درسی گرفته است.

هوش مصنوعی: زمانی که آفتاب از شرم در پشت پرده می‌نشیند و سایه‌اش نمایان می‌شود، مانند این است که فکر خالص و پاک تو از ملاقات و دیدار با آن پرده برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: کنار پرده‌ای که از طلا پر شده است، خورشید روشنایی خود را به آن می‌تاباند تا بتواند جلوه‌اش را از پشت پرده برای تو نمایان کند.

هوش مصنوعی: اگرچه تیغ هندوی تو را کشیده‌اند، اما بارها پرده‌ی دل دشمن‌ات را پاره کرده‌ای.

هوش مصنوعی: کجا می‌تواند آفتاب شمشیرش را کنار بگذارد، وقتی که برای تو از درگاهت درخواست mercy می‌کند؟

هوش مصنوعی: این بیت اشاره دارد به افرادی که به خاطر رفتارها و خلق و خوهای دیگران، تحت فشار و آزار قرار گرفته‌اند. هر روز با مشکلات و چالش‌هایی مواجه‌اند که ناشی از تعاملات انسانی است و این وضعیت مانند پرده‌ای دائم بر سر آن‌ها وجود دارد. به عبارت دیگر، زندگی در میان مردم و تعاملات اجتماعی می‌تواند بارها و چالش‌هایی برای انسان ایجاد کند.

هوش مصنوعی: تو در زینت و زیبایی خود چنان هستی که ناز و نعمت تو برای آسایش و راحتی دیگران در پشت پرده‌ای از زیبایی نهفته است.

هوش مصنوعی: از صبح، تیغ تو باعث می‌شود که یک نفس دشمن رسوا شود، و حتی اگر دشمن در شب پرده‌پوشی کند.

هوش مصنوعی: حسود مانند حبه‌های انار است که هر دانه‌اش مانند قطراتی از خون در دل انسان جای دارد. او نمی‌تواند سلامت و شادی تو را ببیند و به همین دلیل از تو کینه دارد.

هوش مصنوعی: من و همراهی در پیشگاه تو این‌قدر نزدیک شدم که به رازهای سلطنت دست یافتم.

هوش مصنوعی: همه چیز را مانند صبحی تازه بیدار می‌کنم و از پشت پرده حقیقت سخن می‌گویم. اگرچه ممکن است کمی نادرست و کج به نظر بیاید، اما این دنیای بی‌وفا بر من تاثیراتی دارد.

هوش مصنوعی: فرزندان اندیشه‌ام در پرده‌ای پنهان شده‌اند و به همین دلیل، وضعیتم خواسته پرده‌نشینی را به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: من همچون خانه‌ای بی درخت و سبزه‌ایم که تنها صدای نوا را به دوش می‌کشم و هیچ چیز دیگری ندارم.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که زیر بدنم قرار دارد، خاک زمین است و هیچ چیزی بر سرم جز سقف آسمان نیست.

هوش مصنوعی: به جایی رسیده‌ام که از صدای نوا و آهنگ آن، فاصله‌ای بسیار دارم، انگار که از محل نشستن تا پرده مربوط به آن فاصله زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: هر نفسی که می‌کشم، آتش می‌زنم به پرده‌های غمگینم و چه خوب است هوای زمستان و چه خوب است این پرده‌ها.

هوش مصنوعی: زمانی که به گرما و شوق صحبت کردن افتادم، از خودم پرسیدم چگونه می‌توانم خورشید را با این رفتار خودم بپوشانم؟

هوش مصنوعی: من در تمرین و سختی خود مانند سپیده‌دم در حال بیداری و روشن شدن هستم، بنابراین چه نیازی به پرده‌پوشی در مسیر بزرگان و اولیا دارم؟

هوش مصنوعی: من خود را در مسیری بی‌حد و مرز یافته‌ام و هیچ مانعی وجود ندارد که مرا از درک واقعیات عالی و الهی بازدارد.

هوش مصنوعی: بین خانه ما و آفتاب فاصله‌ای وجود دارد که اجازه ورود و خروج به آن را نمی‌دهد و ما هیچ مانعی در این میان نداریم.

هوش مصنوعی: سرپناهم آسمان بلندی است و خیال‌های من مانند بازیچه‌هایی است که نیازی به پرده ندارند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم بگویم که خانه کسی راست و ثابت است، در حالی که سرنوشت و زندگی من همچنان در حال تغییر و تکان دادن است؟

هوش مصنوعی: امروز صدای ساز تیر مهی به خانه می‌رسد و از همه چیز، ابتدا پرده را می‌کشد.

هوش مصنوعی: سایه‌ای که بر سر خانه‌ام انداخته‌ام، مانند پرده‌هایی زنبوری است که به آرامی و با دقت مانند عنکبوت تار تنیده، فضای داخلی را پوشش داده است.

هوش مصنوعی: مزاج خانه‌ام گرم شده است و یکی از نجیب‌ترها گفت که درمان آن به دو چیز depends دارد: یکی باران و دیگری پرده.

هوش مصنوعی: از گرما و تابش خورشید، چهره‌ام تیره و سیاه شده است، چنانکه وقتی چشم‌هایم را از آن بگیرم، مانند کسی هستم که در تار عنکبوت محاصره شده‌ام.

هوش مصنوعی: من مانند آفتابی هستم که از شرم در عرق غوطه‌ور شده‌ام و امید دارم که به خاطر این اشتباه، تو مرا بپوشانی و نپوشانی.

هوش مصنوعی: اگر سایه‌ای از پدرم بر من نیست، نگران نیستم، چون سایه‌ی شما بر سرم وجود دارد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که همیشه تا زمانی که نور مهر و محبت در دل‌ها و افکار وجود دارد، روشنایی و آگاهی از آسمان و فرازها به مسیر زندگی ما می‌تابد و پرده‌های تاریکی را کنار می‌زند.

هوش مصنوعی: هر کسی که با تو در پردهٔ خواسته‌هایت نیست و به خاطر آنچه انجام می‌دهد، از تو دور است، خداوند هم او را از چشمانت دور می‌کند.

هوش مصنوعی: من از عمق دل و با نیایش جان تو در صبح سحرگاهی صحبت می‌کنم، زمانی که در مسیر دعا هیچ مانعی وجود نداشت.