هوش مصنوعی: روزگار با بخت من به خوبی رفتار نمی‌کند و من نمی‌توانم به وصل محبوبم دست یابم.

هوش مصنوعی: اگر ستاره‌ها به خواست من بخواهند، شبی را در کنار یار خود سپری می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر صد هزار دل هم در چنگ زهرآگین او باشد، باز هم اگر زلف خوش‌نگار او به من برسد، آرام می‌گیرم.

هوش مصنوعی: اندوه او باعث شد که من صبر، جوانی، دل و جانم را با اشک‌های چشمانم بشویم و از بین ببرم.

هوش مصنوعی: هر کسی که به زلف پیچیده و درهم رفته‌ای شبیه مار دست بزند، بدون شک پای خود را روی دم مار گذاشته است.

هوش مصنوعی: غم از هر سو به انسان نیکی می‌رساند، اما این غمگسار که در دست است، به هیچ وجه زود تسلیم نمی‌شود و نمی‌گذارد آدم از غم رهایی یابد.

هوش مصنوعی: وقتی که آستین از دست رفته، یعنی کار من و او به پایان رسیده است و از این دست‌کار دیگر هیچ نتیجه‌ای نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: ای دل، اگر به خوشبختی و آرامش دست یابی، از کنار او کوتاهی نکن و هرگز دست از او برندار.

هوش مصنوعی: کار تو در اینجا مانند سربازی است که با دقت و احتیاط رفتار می‌کند. با اینکه امکان کنترل او را نداری، اما می‌توانی با دقت و زیرکی، او را مدیریت کنی و دست از تلاش برنداری.

هوش مصنوعی: یکی از مردان، با شجاعت و از عمق چاه، دو رشته طناب مشکی با خود به بالا می‌آورد.

هوش مصنوعی: این بیت می‌گوید که چه نیازی به زینت و آرایش یافته است، وقتی که دلی در خون و غم غوطه‌ور است. به عبارتی به زیبایی‌های ظاهری تأکید ندارد و بیشتر بر روی درون و احساسات واقعی متمرکز است.

هوش مصنوعی: عاشقان تو به شدت در حال تلاش و کوشش هستند، حالا اگر تو در این میان کاری نمی‌کنی، دلیلش چیست؟ آیا غم نمی‌خوری وقتی می‌بینی سوار کارزاری را با کمر بسته به زحمت می‌رود؟

هوش مصنوعی: پیکان عشق تو در قلب من نشسته، اما تو به من اعتماد نداری و این حال را نمی‌فهمی.

هوش مصنوعی: عقل انسان مانند طوطی‌ای است که برای رسیدن به لذت و شیرینی لب‌های تو تلاش می‌کند و به شدت به آن سرگرم شده، مانند مگسی که با زاری و ناله به دور آن می‌چرخد.

هوش مصنوعی: هیچ کس نمی‌تواند به راحتی به وصال تو برسد؛ همه باید زخم‌ها و دردهای جدایی را تحمل کنند تا به تو نزدیک شوند.

هوش مصنوعی: شب گذشته از شراب لعل رنگی نوشیدم و هنوز طعم شیرین آن در دهانم هست.

هوش مصنوعی: از آرزوی موهای تو اکنون دیوانه‌وار بر نی سوار می‌شوم.

هوش مصنوعی: من همیشه در آرزوی دیدن روی تو هستم، مانند آینه‌ای که به طور مداوم برای نشستن منتظر است و بر روی نخ احساسات معلق است.

هوش مصنوعی: وقتی که در آب، مهره‌ای از گل را جستجو می‌کنند، اگر دستم را از اشک‌های سرازیر نکنم، چه باید کرد؟

هوش مصنوعی: اگر محبت و توجه بزرگان شامل حالم شود، می‌توانم از مشکلات و غم‌هایم رها شوم.

هوش مصنوعی: سلطان شریعت در زمان برقراری قوانین و مقررات، قدرت خود را از آسمان و دست خداوند می‌گیرد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شخصی با پنج چهره یا وضعیت مختلف در زندگی خود متجلی می‌شود و در عین حال به خاطر ویژگی‌های خود و تاثیراتی که بر دیگران دارد، دچار دردسر و مشکلات می‌گردد. به عبارت دیگر، او با وجود اینکه می‌تواند به دیگران کمک کند، خود نیز از بار این مسئولیت‌ها رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: او به همین دلیل نامش را بر روی یتیم گذاشته تا او را تحقیر کند و از او با بی‌احترامی یاد کند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معنا است که کسی که خود را به ظالمی وابسته کرده و در برابر او تسلیم شده، به زودی از او آسیب خواهد دید. او که در ابتدا گمان می‌کرد می‌تواند از قدرت ظالم بهره‌مند شود، در واقع در دام او گرفتار شده و این وابستگی به ضرر او تمام می‌شود.

هوش مصنوعی: دست شریعت به توانمندی و عظمت او اشاره دارد و از دل او، برای کسب افتخار و بزرگی، تلاش می‌کند.

هوش مصنوعی: تو که با وقار و عظمت خود، حتی سنگ را تحت تأثیر قرار داده‌ای، از قدرت و شکوه تو چنان است که کوه‌ها نیز احساس کوچکی می‌کنند و نمی‌توانند از دایره‌ای که تو در آن قرار داری، فرار کنند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دامان تو پناه آورد، تو او را از زمین بلند کرده و به اوج آسمان می‌رسانی، مانند اینکه از خاک برمی‌خیزد و به جاهای بلندتر می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر جان انسان به دست تقدیر و سرنوشت نیست، پس برای چه جای تو، ای بزرگوار، در این دنیا تعیین شده است؟

هوش مصنوعی: هر کسی که به تو بوسه بزند، دانا و صاحب علم می‌شود، همان‌طور که آستین و یقه زمین وقتی به خودشان تزیینی می‌دهند، زیبا و معتبر می‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی خشم تو برانگیخته شود، مانند این است که درختی تحت فشار قرار می‌گیرد یا با خشونت به کوه ضربه می‌زند.

هوش مصنوعی: دست دشمن به خاطر نگه‌داری و خودداری محدود است، اما دست تو در این دوران پر از generosity و بخشش است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شخصی به خاطر رفتارهای منفی و پنهانی دیگران، دایماً در عذاب و غم به سر می‌برد، انگار که آن شخص به او آسیب زده و او را به دشمنی تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی که سر بر روی بالشت می‌گذاری، انگار که دست تو بر روی چرخ فلک تأثیر می‌گذارد و به احترام تو، این چرخ به جلو می‌آید. تو به این صورت، با تواضع و بندگی، راهی به سوی موفقیت و پیشرفت پیدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: در جایی که تو هستی، قدرت دستت به گونه‌ای است که دروازه‌های آسمان را به روی تو می‌گشاید. روز و شب به خاطر وجود تو آماده‌ هستند و به تو احترام می‌گذارند.

هوش مصنوعی: اگر جلوه و شکوه تو موجب ترس و وحشت شود، مانند درخت سروی است که خود را از بند و زنجیر رها می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که به دلیل ناتوانی در تحمل بار رحمت و بخشش تو نمی‌دانیم چه کار کنیم، انگشتانمان به نشانه شگفتی و امید به تو دراز می‌شود.

هوش مصنوعی: کیست که در برابر بزرگواری تو قرار گیرد؟ تا زمانی که دست تو وجود دارد، هیچ کس نمی‌تواند با چنین خاکساری، مقابله کند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که انسان‌های آزاد و نیکوکار زمان، قدرت دارند به دیگران کمک کنند و با کرامت و سخاوت خود به آن‌ها یاری رسانند. آنها به خاطر دست generosity و فراخ‌دلیشان می‌توانند بر گردن دیگران تاثیر مثبت بگذارند.

هوش مصنوعی: اگر خورشید بر تو تابیده و تو به او نزدیک شوی، مانند زر و طلا زینت و قدرتی به دست می‌آوری. اما اگر به خاک و ذلت بیفتی، آن ارزش‌ها از تو دور خواهند شد.

هوش مصنوعی: وقتی کوزه نتوانست بر روی گردن بیفتد، حسود از نگرانی بر سرش فریاد زد.

هوش مصنوعی: با دقت و مهارت خود، به اندازه‌ای که دشمن تو را به چالش می‌کشد، می‌توانی مانند درخت چنار قوی و استوار بایستی و از خود دفاع کنی.

هوش مصنوعی: دست دشمن تو به قدری گشاد و باز بود که او برای هر سوالی، دستش را در راه پاسخگویی دراز کرد.

هوش مصنوعی: در اثر وزش باد خزان، شاخسار درختان به زردی و زردی پوشانده شد، زیرا که برای تو، به خاطر باران و نعمت‌ها، از درختان دلسوزانه دست بر می‌دارند.

هوش مصنوعی: هر کسی که از تو جدا شود، مانند درخت چناری است که به جلو و عقب خم شده و از مقام خود کاسته است.

هوش مصنوعی: وقتی که برهنه و بی‌پرده به درگاه تو می‌آید، مانند کاجی که در موقعیتی خاص لباس می‌پوشد، هزاران دست به کمکش می‌آید تا زیبایی خود را نمایان کند.

هوش مصنوعی: به یادم آوردی که در دام فریب تو افتاده‌ام، وگرنه از این کار و مسائلش دست کشیده بودم.

هوش مصنوعی: شعر من مانند دستی است که با دقت و فکر سر و سامان داده شده، اما به نظر می‌رسد که نتوانسته‌ام از توانایی‌های خود به خوبی استفاده کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر پذیرش بخشش بی‌پایانت، توجه کن که چگونه به دست آورده‌ام.

هوش مصنوعی: من شعری را به دست آورده‌ام که خودم با کوشش و زحمت به دست آورده‌ام، و این شعر به اندازه یک گوهر گرانبها ارزش دارد.

هوش مصنوعی: دختران جوان را ببین که مانند غنچه‌ها بر صورتشان آثار شرم و خجالت به خاطر تو نقش بسته است.

هوش مصنوعی: من در باغ ستایش تو به اندازه هزار دست هستم که از دست تو در این سرزمین بهره برده‌ام.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که در فصل پاییزش چنین نغمه‌هایی دارد، خود چه حال و وضعی خواهد داشت وقتی که بهار نو بیاید و تازه شود.

هوش مصنوعی: این شعر را همچون نگاره‌ای زیبا بر دستانم قرار دادم، زیرا همانند نقاشی در روزهای عید، دل‌نواز و زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: دشمن شتر دلت را به خاطر ما قربانی خواهد کرد و این نشان‌دهنده‌ی کار دشوار و تلاشی است که در پیش داریم.

هوش مصنوعی: جاویدان زندگی کن، زیرا سرزمین ماندگارت در دامن قیامت به ثبات و استواری رسیده است.

هوش مصنوعی: دوستداران برای همیشه با وجود تو پیمان بستند و پس از آن برای این توافق، با هم دست دادند.