هوش مصنوعی: دنیا به خاطر سروری و جایگاه تو مانند آسمان به خود می‌بالد و از جان و دل در خدمت توست.

هوش مصنوعی: درخت کوچکت در باغ علم و فضیلت، با شهود و بینش تو که از باطن خود جسته، روشن و سرسبز شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که بیانی که از عمق فکر و دل برخاسته است را دریافت کردی، چه چیزی را بیان کرد؟ ای شگفتی! که از این بیانی که برآمده، جادو و سحر به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر پیری و کهنگی ناگهان در حال فروپاشی بود، اما به لطف ظهور این قدرت جوان، وضعیت تغییر کرد و دوباره بهبود یافت.

هوش مصنوعی: ثبات و احتیاط تو به قدری قوی است که گویی زمین زیر پای تو آرام گرفته و آسمان برای مشاهده مقام و ارزش تو بلند شده است.

هوش مصنوعی: زمانه با صدای الله اکبر خود را معرفی کرده است، مانند اینکه تیر اراده‌ات از کمان پرتاب شده است.

هوش مصنوعی: در روز اولی که سخاوت و generosity تو نمایان شد، آوازه و هیاهوی وجود و هستی مانند طغیانی از دریا به پا خاست.

هوش مصنوعی: قلم تو را به کار گرفت و ندا داد که از گنجینه‌های دریا و معدن، امانت‌هایی رها شده است.

هوش مصنوعی: مانند خارپشت که به قصد دشمن، به جای هر مو از بدنش، یک گلوله‌ی تیغی را آماده می‌کند.

هوش مصنوعی: سوسن به خاطر ویژگی‌ها و رفتار تو آزادی را تجربه می‌کند و برای نشان دادن احترام به تو، مانند سرو در باغ قد می‌کشد.

هوش مصنوعی: ذهن تو در نیمه‌های شب مانند نوری درخشان از خود هزاران صبح را به نمایش گذاشت و به یکباره از همه سوی نور طلوع کرد.

هوش مصنوعی: در آبی که با آن وضو گرفته نشود، تدارک می‌کنم تا بتوانم نماز بخوانم و مردم به خاطر آن غباری که از پای آن آستان برمی‌خیزد، به یاد تو می‌افتند.

هوش مصنوعی: دشمن تو به خاطر شکست و ناکامی‌اش، همچنان حسرت و تلخی را در دل دارد تا اینکه برای به دست آوردن نان و روزی، دوباره به پا خاست.

هوش مصنوعی: به عنوان دختری از فضل و علم، خود را زینت کن تا دیگران تو را تزئین کنند، زیرا تو خود به تنهایی از پایه‌های علم و دانش این دوران برخاسته‌ای.

هوش مصنوعی: شادی و خوشحالی به سبب وجود تو به باغ آمد و از خواب نرگس بیمار و ناتوان برخاست.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم برای شوق و احساساتی که دارم، نوشته‌ای به یادگار بگذارم، زیرا این احساسات آن‌قدر عمیقند که از یاد و نوشتن فراتر رفته‌اند.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر احساس عاشقانه و غم فراق است. گوهر وجود معشوق و دل‌تنگی عاشق، در حالی که به یاد صبحگاهان و زیبایی‌های دیدار با او می‌افتد. عاشق از دوری معشوق رنج می‌برد و در این میان، قلبش به شدت به او وابسته است. به‌طورکلی، این احساس نشان‌دهنده درد و خوشی‌های عشق است که در کنار هم وجود دارند.

هوش مصنوعی: شگفتا که چگونه می‌توان از کسی که خود را مقصر می‌داند، انتظار داشت که چنین جوان ظریف و باوقاری از اصفهان برخیزد.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار، داستانی را بشنو که ناگهان دلم از شدت شور و شوق، با من به گفتگو برخاست.

هوش مصنوعی: تو مدت‌ها در خواب غفلت بوده‌ای و حالا که زمان بخشش و نعمت فرا رسیده، هنوز هم بیدار نشده‌ای و برخاستن را نمی‌خواهی.

هوش مصنوعی: چرا فراموش می‌کنی که ناتوانی بیان تو مانند کودکی است که از دهانت بیرون می‌آید و چیزی برای گفتن دارد؟

هوش مصنوعی: گفتم چرا این قدر بی‌دلیل حرف می‌زنی؟ فلانی که در خواب است و آن دیگری هم که به پا خواسته، چه ربطی به این موضوع دارد؟

هوش مصنوعی: برو و بی‌خبر از همه چیز راحت بنشین، چون اگر قرار باشد چیزی به تو برسد، دیر یا زود خواهد آمد. حتی اگر دو روز هم تأخیر بیفتد، دنیا به خاطر آن متوقف نمی‌شود.

هوش مصنوعی: این داستانی است که وجود دارد و تنها با رعایت انصاف و عدالت می‌توان به درستی آن پی برد.

هوش مصنوعی: ذوق و شادی من از عمامه‌ام هرگز از سرم نمی‌رود، چرا که این عمامه برای من به اندازه تاج کسری ارزش دارد و هر دو از یک مکان برخاسته‌اند.

هوش مصنوعی: سر من به خاطر مقام و شرفی که پیدا کرده‌ام، از تنم بالاتر آمده است و از حسادت، بدنم به فریاد و ناله افتاده است.

هوش مصنوعی: وقتی که دستار یا پیشانی‌بند از سر برنمی‌خیزد، هیچ وقت از سرما نمی‌شود. در واقع، همین که دستار به طور ثابت بر سر است، نشان‌دهنده‌ی این است که چیزی همیشه در حال حاضر و پیوسته باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: من از بالای دستار خودم برمی‌خیزم، نه اینکه از دستار دیگران بلند شوم.

هوش مصنوعی: بنده را سرزنش نکن، زیرا منشاء این مشکل ابتدا از دست تو ناشی شد.

هوش مصنوعی: با یاری و لطف تو، من هم می‌توانم دستاوردی داشته باشم، حتی اگر واسطه‌ای برای کمک در میان نباشد.