هوش مصنوعی: دليرا، تو به جایی رسیدی که دعای جان تو به ورد (تکرار) روح پاک الهی تبدیل شده است و بر آسمان بلند جاری شده است.

هوش مصنوعی: مانند سوزنی که در کار خود ماهر است، نوک قلم تو نیز بندهای ارزشمند و گرانبها را به هم نزدیک می‌کند.

هوش مصنوعی: تنها زمانی می‌توان به عشق تو دست یافت که شایسته‌اش باشم، در این تلاش، زلف‌های حورالعین نیز به خود می‌پیچند.

هوش مصنوعی: در گوش من درباره تو هزاران افکار و تصور در کمین نشسته‌اند و منتظر فرصتی هستند تا به ذهنم نفوذ کنند.

هوش مصنوعی: خرد در پاسخ به پرسش‌های باریک و پیچیده، چنین گفت: چه زیباست که چیزهای بی‌ارزش و ارزشمند با هم ترکیب شوند!

هوش مصنوعی: هر جا که سخن به زبان آید، مانند شمعی فروزان در ستایش توست که از ناتوانی، به تنگنا افتاده و در شرایط سختی قرار دارد.

هوش مصنوعی: از اینکه به من لطف داشتی و به خانه‌ام آمدی، بسیار خوشحالم. اگر قرار باشد برای تربیت من هزار بار هم چنین کاری کنی، باز هم برایم ارزشمند خواهد بود.

هوش مصنوعی: از بالای کعبه سوراخ‌های زیادی وجود دارد، اما تو ای خورشید، هیچ‌کدام از این سوراخ‌ها برای تو مشکلی ایجاد نمی‌کند.

هوش مصنوعی: به قدری از مقام و ارزش تو، من به تو وابسته شدم که حتی از این پس هم نمی‌توانم سر خود را بالا ببرم و خود را جدا از تو احساس کنم.

هوش مصنوعی: در کوچه‌ام، تعجبی ندارد که خاک زمین هم گاهی بلند شود و بالاتر بیفتد، چون در این دنیا همه چیز موقتی و فانی است.

هوش مصنوعی: من در برابر محبت و شکرگزاری تو، هیچ قدرت و وسیله‌ای ندارم. تو همه چیز را با احترام و بزرگ‌منشی به من عطا کرده‌ای و من هیچ‌گونه اعتراضی ندارم.

هوش مصنوعی: من جان خشکیده‌ای را خدمت تو آورده‌ام که در این دنیا جز جان چیزی دیگر نداشتم، ای دوست شیرین.

هوش مصنوعی: من بهانه‌ای ندارم برای اینکه چرا دچار سردرد شده‌ام، چون لطف و محبت تو نسبت به من همین است و بس.

هوش مصنوعی: در آستین تو خوشبختی و تقدیر در آستان عمر و دانش تو قرار دارد.