هوش مصنوعی: عجب که عظمت تو بر آسمان‌ها سایه افکنده و فضای جهان به برکت دولت تو، مانند بهشت گل و سرسبزی شده است.

هوش مصنوعی: خدایان دین و قانون که همگی بر آن پایه‌گذاری شده‌اند، به فرمان تو مانند نرگسی که سرش را پایین کرده، مطیع‌اند.

هوش مصنوعی: همه مانند سروی در آزادی پرچم خود را به اهتزاز درآورده‌اند و هر جا که صحبت کنی، مانند گلی زیبا و تازه خواهند درخشید.

هوش مصنوعی: اگر تو سایه‌ی این خاک را برداری، دیگر در این آفتاب پیرامون، چیزی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که وقتی ظالمی به بدی بر کسی ظلم کند، ممکن است در دیگران هم احساس نفرت و دشمنی ایجاد کند. در واقع، اگر کسی بخواهد خود را با نادرستی و بی‌احترامی به دیگری معرفی کند، باعث می‌شود که دیگران هم به او به چشم دشمن بنگرند.

هوش مصنوعی: عبارتی از کلام تو مانند چشمه‌ای پر از حیات است و به نوعی به ویژگی خلقت نسیم خوشبو و معطر ختن اشاره دارد.

هوش مصنوعی: تو مانند شمعی هستی که از آسمان بر زمین افتاده است، و در زیر پای تو مانند یک ظرف (لگن) می‌درخشد.

هوش مصنوعی: لطافت و زیبایی تو و روح تو مانند شیر و عسل است، و تقدیر و سرنوشت تو نیز مانند آب و روغن به هم نمی‌آمیزد و هر کدام دور از دیگری‌اند.

هوش مصنوعی: عشق تو باعث می‌شود که کسی از زیبایی‌ات چشم بگرداند، مانند ستاره‌ای که به خاطر زیبایی شگفت‌انگیز خود، نور را از چرخش آسمان می‌گیرد و طراوتی دیگر به وجود می‌آورد.

هوش مصنوعی: دل من برای تو به شدت گرم است و مانند تنوری پرآتش می‌سوزد. خورشید نیز که در آسمان می‌تابد، کاملاً درخشان و روشن است و این نشان‌دهنده یاری و محبت تو به من است.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه هر لحظه به خاطر وجود تو، بادی ملایم و لطیف در آب پدید می‌آید، اما این تصویر به شکلی است که هنوز هیچ پناهگاهی برای آرامش من پیدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر تو با عدلت نباشی، تعجبی ندارد که زمانه از آب‌های آرام و زلال، موجودات سخت‌پوستی را بیرون کشد.

هوش مصنوعی: دل دشمن همیشه در اضطراب و پریشانی است، چون قدرت تو او را به باد داده و به خرمن آتش زده است.

هوش مصنوعی: وقتی که استخوانش از ضربه دچار آسیب شود، باید مراقب باشد که مانند پرویزن (که نرم و ترد است) قوامش را از دست ندهد.

هوش مصنوعی: اگر بخشش و مروت تو نبود، خداوند هم ثروت و زر و مال نمی‌داشت. اگر نه، در این دنیا چه چیزی جز تکه‌تکه‌هایی از پیراهن برای ما باقی نمی‌ماند؟

هوش مصنوعی: اگر تو در سیاست خود چنان عمل کنی که صدا و پیام تو به گوش زمانه برسد، نتیجه‌اش این خواهد بود که تمام ناموزونی‌ها به هم می‌ریزد و شرایط به سمت نظم و زیبایی پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر نسیم مهربانی تو از کنار قبرستان بگذرد، آن مرده را، مانند غنچه‌ای در کفن، زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: حسود مانند شمعی است که به خاطر حسادتش دچار سوختن و ناراحتی شده و با احساسات منفی‌اش به تو آسیب می‌زند. او با یک طناب نامرئی به گردن تو متصل شده و تو را در وضعیت سختی قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: از شوق آنکه نام تو را بر روی سنگ بگذارند، چهره‌ام را به خون دل می‌شویم، همچون عقیق یمنی.

هوش مصنوعی: از نیرنگ تو که اساس کارهای جهان بر آن است، هیچ چیز پراکنده نمانده جز مروارید عدن.

هوش مصنوعی: به خاطر تسلط بر سخن گفتن، دل کسی را شاد می‌کنی و همیشه بر زبانت می‌چرخد.

هوش مصنوعی: وقتی غنچه کمی جمع و فشرده شود، آماده‌ی شکوفایی و گل شدن می‌گردد. اگر نسیم صبحگاهی بویی از خاطرات تو را بگیرد، به گل‌ها خواهد رساند.

هوش مصنوعی: عزیزم! خدایا، فقط تو می‌دانی که حال من چگونه می‌گذرد؛ هم به طور پنهان و هم به طور آشکار.

هوش مصنوعی: حال من به هیچ ترتیبی مناسب نیست و نیاز دارم که حالت خود را سامان دهم.

هوش مصنوعی: من همچون وسیله‌ای در دستان سرنوشت هستم که برای هر لقمه و فرصتی که به دست می‌آورم، زخم‌های زیادی بر قلبم نقش می‌بندد، مانند هاونی که مواد داخلش زیر ضربات چکش خرد می‌شوند.

هوش مصنوعی: جالب‌تر این است که وقتی لقمه‌ای را بلعیدم، از دهنم بیرون می‌آید تا دیگران هم از آن استفاده کنند.

هوش مصنوعی: از روزگاری که در آن زندگی می‌کنم فاصله گرفته‌ام، زیرا حالِ من ضعیف است و مانند سوزنی دراز و شکننده شده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که انسان از سر مشکلات و سختی‌های زندگی به زمین بیفتد، همچون قطره‌ای که از ابر به زمین می‌افتد، باید بداند که هر کسی که در عرصهٔ علم و دانش پیشرفت کند، به مانند دریا است که از سخن پر است.

هوش مصنوعی: تو از اینکه گاهی اوقات شراب به دامن فلک می‌افتد، غمِ کار من را نمی‌خوری.

هوش مصنوعی: غیر از من، هر کسی که هست، به خاطر کرم تو در امان است. افرادی با دل‌های لطیف و روح‌های سنگین، عاقل و احمق، همه در حفظ و حمایت تو قرار دارند.

هوش مصنوعی: از من چه چیز عجیب و نادری صادر شده است که بفهمم چرا به چنین مشکلات و دشواری‌ها دچار شده‌ام.

هوش مصنوعی: دعا و ستایش من را در اوقات مختلف فراموش نکن و حقوقی که از خدمت به من به ارث رسیده یا به دست آمده است را نادیده نگیر.

هوش مصنوعی: در این سفر، که همه چیز واضح است، سختی‌ها و رنج‌های زیادی را تحمل کردم.

هوش مصنوعی: از چهره‌ام می‌توان فهمید که سختی‌ها را تجربه کرده‌ام، اما آنچه که در مورد این مشکلات می‌گویم، از نظر عقل قابل قبول نیست.

هوش مصنوعی: بعد از دو سال که در خدمتت بوده‌ام و با حسن نیت رفتار کرده‌ام، هرگز چنین گمانی درباره‌ات نداشته‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که خدمت‌ها و پیوست‌ها به گذشته‌ها پیوند می‌خورند، نصیب من از خدمت به تو تنها لطف و اندوه بوده است.

هوش مصنوعی: من هرگز چیزی به اندازه خودم بی آب و نان نیستم و این برایم اهمیت بیشتری دارد که تو در زندگی‌ام حتی یک نفر هم نباشی که به من کمک کند.

هوش مصنوعی: تو را نمی‌بینم و نمی‌دانم حالت چطور است. چه چیزی می‌خوری و کجا هستی؟ شغلت چیست و در چه زمینه‌ای مشغول به کار هستی؟

هوش مصنوعی: با این امید به سفر و ماجراجویی پرداختم و به خاطر این آرزو، از سرزمین و خانه‌ام جدا شدم.

هوش مصنوعی: امید دوباره از کجا می‌تواند باشد، وقتی که من از جام محبت و زیبایی تو دردی اولیه را دریافت کنم؟

هوش مصنوعی: این روزها زندگی آرام و راحتی داری، به لطف خدا، نه از زندگی نگران هستی و نه از مرگ، مانند من که بارها احساس خطر کرده‌ام.

هوش مصنوعی: آب و جنبه‌ی دفاع از مقام و جاه تو در حال شکوفایی و سرسبزی است، حالا زمان آن رسیده که از دنیا و بی‌خودی جدا شوی.

هوش مصنوعی: زمانی که آسمان به تو قدرت و مقام می‌دهد، چرا نگران باشی که دل مجنون چقدر سنگین است؟

هوش مصنوعی: من باید مانند خاک زندگی کنم و برای آرامش خودم خانه‌ام را ترک کنم. هر چند این خانه برایم عزت ندارد، اما باید به سمت مکان دیگری بروم.

هوش مصنوعی: بهتر است که انسان در غربت بمیرد تا اینکه با سرزنش و تحقیر دشمنان در وطن خود جان دهد.

هوش مصنوعی: من فقط تو را در اصفهان می‌خواهم وگرنه در این شهر نه خانه‌ای دارم، نه زمین و نه همسری.

هوش مصنوعی: وقتی که لطف تو همچون نسیم بر من فرود آمد، اکنون از این سرزمین و گلزار برمی‌خیزم.

هوش مصنوعی: از بی‌احترامی و ذلت به همه چیز در زندگی به ذلت و ضعف دچار می‌شوم. این همه ناله و فریاد من به خاطر بزرگی و عظمت نفس خودم است.

هوش مصنوعی: نیمه‌ای از زیبایی و خوشحالی من به خاطر این سخن است؛ زیرا که این کلام به اندازه‌ی طلا ارزشمند است، حتی اگر تنها با دلیلی ساده مانند آهن مقایسه شود.

هوش مصنوعی: اگر من نیمه آخر عمرم را هم در خدمت تو بگذرانم، ارزشش را دارد؛ چون حداقل تاوانش این است که از پرنده‌ای که نمی‌ارزد، دور می‌شوم.

هوش مصنوعی: عروس طبیعت را می‌شناسی که فقط در این مکان، سایه‌اش را دیده‌ام و آفتاب از روزنه به او می‌تابد.

هوش مصنوعی: اگر امروز من نزد هر کسی بروم، نه سخنان من خوب خواهد بود و نه از تو پسندیده خواهد بود.

هوش مصنوعی: ای مرد، سخن را طولانی نکن و داستان را کوتاه کن. تو دیگر دعاهای واجب را رها کرده‌ای و به خاطر آداب و سنن به اینجا آمده‌ای.

هوش مصنوعی: به جشن و شادی عید خوش آمدید. در این روز مبارک، همچون هلالی که در آسمان می‌درخشد، من نیز به خاطر زیبایی‌اش خود را خوشبخت و شاداب حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: تبریک می‌گویم به تو در این روز عید، چرا که مانند شب قدر است، شبی که آرزوهای تو به حقیقت می‌پیوندد و زمانه به بهترین نحو پیش می‌رود.