هوش مصنوعی: من از بزرگی و کرم تو به قدری شگفت‌زده شدم که ده برابر آن را در دریا دیده‌ام، اما هیچ‌گاه نتوانستم به عظمتی که تو داری، پی ببرم.

هوش مصنوعی: هرگاه که چهره‌ی تو را ببینم، به خاطر نمی‌آورم که اگر هرگز بر افروختگی رخش را نمی‌دیدم، چه حالتی داشتم.

هوش مصنوعی: وقتی من آرزوی خدمت به تو را دارم، نمی‌توانم فلک را بی‌هدف و سرگردان ببینم.

هوش مصنوعی: هر چه درباره ویژگی‌های نیک و کرامت تو بگویم، باز هم از بخشش و مهربانی تو چیزی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: چرا باید برکت‌ها و نعمت‌های عمومی را ببینم و تنها نصیب من از آن‌ها محرومیت باشد؟

هوش مصنوعی: هرگز روزی نخواهد آمد که من در این دنیا نبینم که صد نوع غم بر روحم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا امروز باید کمتر از آن محبت‌های همیشگی‌ات را ببینم؟

هوش مصنوعی: هر روز به من غم و اندوهی می‌افزاید، چون نمی‌بینم که این دوران به پایان برسد و از این وضعیت رهایی یابم.

هوش مصنوعی: تو تنها امید و درمان من هستی، اما در این درد و رنجی که دارم، چه درمانی وجود دارد وقتی که هیچ نشانه‌ای از درمان نمی‌بینم؟

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم هیچ زمانی از خجالت‌های بی‌پایان که از طرف دشمن و دوست بر من تحمیل می‌شود، رنج ببرم.

هوش مصنوعی: بسیاری از بندگان مانند من وجود دارند، اما من چنین حالتی را در کمتر کسی مشاهده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر علاقه و احترامی که برای تو دارم، جز ناامیدی و شکست چیزی عاید من نمی‌شود.

هوش مصنوعی: من امیدوارم که راضی شوم و از آستان تو دور نشوم و دیگر زیبایی‌های زندگی را نبینم.

هوش مصنوعی: هر بار که به خدمت می‌روم، جز پیشانی دربان کسی را نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که با وجود سختی‌ها و مشکلات، اگر کسی مسئولیت‌هایی را بر عهده گیرد، نشان‌دهنده‌ی قدرت و استقامت اوست. بنابراین نمی‌توان به راحتی او را نادیده گرفت یا کم اهمیت تصور کرد.

هوش مصنوعی: او با دندان‌هایش به من حمله می‌کند، اما هرچند که خود او را در دهان دندان نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: به پشت خود نگاه می‌کنم تا چهره‌اش را ببینم، اما با آن چهره نمی‌توانم روی او را مشاهده کنم.

هوش مصنوعی: اگر در بهشت نشانه‌ای از رحمت و لطف خدا نبینم، از شرم و ناراحتی نمی‌توانم در آنجا باقی بمانم.

هوش مصنوعی: اگر مانند سنبل از گلستان سر بلند کنم، ولی نتوانم چهره‌ی خندان گل را ببینم، این کار برایم بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر ناامیدی و frustration از تلاش‌های بی‌نتیجه است. شخصی پس از سختی‌ها و تلاش‌های بسیار احساس می‌کند که به نتیجه‌ای مطلوب نرسیده و در نهایت، دیگر هیچ چیزی برایش اهمیت ندارد، حتی نیازهای ابتدایی مانند غذا. این نشان‌دهنده‌ی احساس خستگی و یأس از زندگی و تلاش‌هایش است.

هوش مصنوعی: داستان لوت و بی ثمری آن را فراموش کن، زیرا می‌دانم که تو از این مفهوم آگاهی داری.

هوش مصنوعی: غذای روح من کلمات زیبا و خوشایند تو هستند. از این رو، به راحتی نمی‌توانم به این موضوع بی‌توجهی کنم.

هوش مصنوعی: لطفاً برای من به اندازه‌ای تلاش کن که دیگر دردی از جدایی نکشم.

هوش مصنوعی: اگر من از محبت و لطف تو بهره‌مند شده‌ام، پس می‌توانم کارهای شگفت‌انگیز انجام دهم؛ حالا که تو را نمی‌بینم، چگونه می‌توانم این کارها را انجام دهم؟