هوش مصنوعی: خداوند به مقام و موقعیت بالایی دست یافته است، جایی که فقط با قدرت دعا و درخواست می‌توان به آن دسترسی پیدا کرد.

هوش مصنوعی: اگر در ستایش تو کوتاهی کرده‌ام، معذورم، زیرا که مولای تو، که خود بزرگوار است، بر من منت گذاشته و مرا به ثنا گفتن واداشته است.

هوش مصنوعی: در آستانه تو نمی‌دانم چگونه باید بیایم، چرا که با تمام مشکلات و سختی‌هایی که در زندگی داشتم، هچنان به سوی تو می‌آیم.

هوش مصنوعی: هیچ جا و هیچ گوشه‌ای برایم از محبت و لطف تو گرمتر و شیرین‌تر نیست، هر کجا که بروم، سادگی و مهرت مرا جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که در باغ خدمت تو را آغاز می‌کنم، نخستین قدم را از راه خوشبختی و سعادت برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: اگرچه با قهر از من دور شوی، باز هم زیبایی تو می‌تواند دل مرا برباید، حتی اگر در سپیده دم، باد صبا به سراغم بیاید.

هوش مصنوعی: اگر من سزای او را به دستیکی از بخشندگی تو بدهم، آیا روزی را می‌بینم که گدایان به درک تو برسند؟

هوش مصنوعی: این شعر می‌گوید که به هر حال، ارزش این شعر بسیار بالا است و مانند وزن و اهمیت خودت، در ستایش‌های تو به ذکر بخشش و عطا اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که من در برابر عطر مشک و خوشبویی خط شما قرار می‌گیرم، جز از نسخه‌ی اولیه‌اش چیز دیگری نمی‌توانم بگویم و هر نوع خطا و نقصی در آن را نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: روز و روزگاری خواهد آمد که به مرز ستایش تو می‌رسم، زمانی که در سخن به اوج افکار و احساساتم دست یابم.

هوش مصنوعی: در محفلی که محبت و زیبایی تو وجود دارد، من نیز به اندازه‌ای که شایسته صحبت درباره بخشندگی و سخاوت هست، حاضر می‌شوم.

هوش مصنوعی: من در کنار تو با صفا و محبت تو سرشار از زندگی‌ام، اما از دوری تو همچون تشنه‌ای هستم که به سوی فنا می‌رود.

هوش مصنوعی: من به خاطر آرزوی عدم واقعیت، دل در هوای آن نمی‌سوزانم؛ چرا که از سفره‌ کارت و نعمت‌های تو، جز سرنوشت و رسم و آداب چیزی نصیبم نخواهد شد.

هوش مصنوعی: خوشحالم که از باغ مهربانی تو از ناامیدی رها شدم و بوی خوش زندگی را استشمام می‌کنم.

هوش مصنوعی: آیا نه اینکه بنیاد اولیه قدرت است؟ اگر فرض کنیم که به مراحل بلند اوج آسمان برسم.

هوش مصنوعی: در دوره‌ای که به خدمت تو هستم، هرجا که می‌روم ابتدا وفاداری ام را نشان می‌دهم و بعد از آن منش و رفتارم را در بیابان‌ها به نمایش می‌گذارم.

هوش مصنوعی: من مانند سیمرغ گوشه‌نشینم و همچون مگس در هر مکان نمی‌نشینم. از روی حریص بودن در هر جا که می‌روم، نمی‌خواهم فقط به خاطر طمع رها شوم.

هوش مصنوعی: از خواسته‌ها و آرزوهای بی‌جا و بی‌فایده دوری می‌کنم، چون می‌ترسم که در جستجوی آن‌ها به مشکلات و سختی‌ها دچار شوم.

هوش مصنوعی: وقتی به خاک پای تو می‌رسم، جانم rejuvenate و تازه می‌شود، گویی با آن داستان آشنا شوم.

هوش مصنوعی: وقتی به بزرگی و والایی تو فکر می‌کنم، افکارم به پایین می‌افتد. پس چه دلیلی دارد که به نزدیکی و دیدارت امید داشته باشم؟

هوش مصنوعی: هرگز گردن‌کشی‌ها و خودبزرگ‌بینی‌ها به مقام و منزلت تو نمی‌رسند. من که پیر و سالخورده‌ام، با زحمت و به کندی به کجا می‌توانم برسم؟

هوش مصنوعی: جایی که حتی پرتو خورشید هم نمی‌تواند به آن برسد، من چگونه می‌توانم با چوب دستی‌ام به پای مردانگی برسم؟

هوش مصنوعی: ای صدرا، تو در اوج مقام و منزلتی، اما من در پایین‌ترین نقطه هستم. چطور ممکن است من به جایگاه تو برسیم و مسیر خود را هموار کنم؟

هوش مصنوعی: شما سوار بر اسب قدرت هستید و من به زحمت بر دوش ناتوانی خودم، باید در کنار شما راه بروم.

هوش مصنوعی: اگر فرض کنیم که جانم را فدای تو کنم و به درگاهت بیایم، آیا دربان در را برای من باز خواهد کرد تا به داخل بروم؟

هوش مصنوعی: او به من می‌گوید که مراقب باش و هرگز نزدیک درگاه تو نروم.

هوش مصنوعی: امیدوارم عمرت طولانی باشد، زیرا تحت حمایت تو انتظار دارم که به آرزوهایم برسم.