هوش مصنوعی: درود بر ذهن خلاق و کلام شیرینت که گاهی باعث می‌شود من احساس کنم در باغی از نعمت‌ها و زیبایی‌ها غوطه‌ور شده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی نسیم محبت تو به دل من می‌رسد، به خاطر دل‌تنگی و حسرت، برای تسکین درد دل، دست به دامان زیبایی‌های ختن می‌شوم.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه به وعده‌ات وفا نکرده و در میگساری غرق شده‌ای، حق این است که من درد و رنج عمیق دل را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: در جایی که محبت تو رازها را آشکار کند، من هزار بار برای نسترن (گل نسترن) آماده‌ام که جانبداری دیگر را بپذیرم.

هوش مصنوعی: من باری زیبا و دل‌انگیز در دل و جان خود دارم که به خاطر تو و بویی که از تو می‌آید، خود را سرشار از زندگی و نشاط می‌بینم. این بوی دل‌چسب مرا به یاد گل و گیاه می‌اندازد و من حاضرم برای این زیبایی‌ها از آن بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: من از نعمت و گرمی محبت تو استفاده می‌کنم و این خود به جای خود، مانند روح زندگی‌بخش مسیح است که اگر برای زیستن به آن بخورم، کافی است.

هوش مصنوعی: در آن سرزمینی که تو را می‌بینم، غم و اندوهی وجود ندارد و اگر هم باشد، به اندازه‌ای نیست که بیشتر از غم و غصه‌ای باشد که من تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زندگی ام بدون زیبایی و محبت تو رنگ و طعمی ندارد، زیرا من از پشت سر (زندگی) به شدت تحت تأثیر تو هستم و از وجودت بهره می‌برم.

هوش مصنوعی: در محفلی که داستان من را نقل می‌کنند، از شرم تا جایی می‌رسم که مانند خاکی که در جمع حاضر است، محو و نهان شوم.

هوش مصنوعی: آب زندگی‌ام رفت و دیگر نمی‌توانم کاری کنم، آن‌قدر گرفتار مشکلات هستم که حتی نیم نانی هم نمی‌توانم بخورم.

هوش مصنوعی: من در میان جمع دیگران سر و صدایی به پا کرده‌ام، اما خودم در سختی و درد هستم. هزار زخم را به دست خودم زده‌ام تا تجربه کنم و آسیب ببینم.

هوش مصنوعی: وقتی به دام می‌افتم، فقط از دست شاه طعمه می‌گیرم و اگر در شرایط سخت قرار بگیرم، بهتر است مانند زاغ زندگی کنم.

هوش مصنوعی: آرزو دارم که از خودم نیازی به قدرتی برای درمان نداشته باشم، زیرا در این حال، مانند شمعی که می‌سوزد و آب می‌شود، از غم به زودی ذوب می‌شوم.

هوش مصنوعی: من مانند طلا ارزشمند هستم، چرا که همیشه تازه و لطیف هستم، هرچند که دردهای زیادی را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من از سرزمین قناعت دست نکشم، چون خوشه‌های گندم را از چادر آسمان می‌چشم.

هوش مصنوعی: اگر از شدت گرسنگی جانم در بیاید، صبح هنگام حرام باشد، اما این نان داغ را می‌خورم.

هوش مصنوعی: اگرچه بدنم در زحمت است، اما آرامش واقعی برای من در عمق روح است. پس اگر روح من عذابی را تحمل کند، بهتر از این است که به مشکلات بدنم فکر کنم.

هوش مصنوعی: شمع وجود من از شعله‌ی خواسته‌هایم سوخته شده است، و چه فایده‌ای دارد که از ظرفی پارو بزنم و بخورم، در حالی که جانم در آتش است؟

هوش مصنوعی: من به خاطر رفتارهای ناپسند و بی‌رحمانه‌ات به جایی رسیدم که با وجود همه مشکلات، نمی‌خواهم به وطن خود آسیب بزنم.

هوش مصنوعی: اگر تو محبت نکنید و من هم از دیگران چیزی نخواهم، ناچار باید با غم و اندوه زندگی کنم.

هوش مصنوعی: من هنری دارم که ارزشمند است، اما تو آن را به قیمت مناسب نمی‌خری. پس چگونه می‌توانم آن را بفروشم و سودی ببرم؟

هوش مصنوعی: از من انتظار نداشته باش که حال و روزم را بفهمی، حتی اگر نزد تو بیایم و بگویم که نمی‌توانم به راحتی از همسرم جدا شوم.

هوش مصنوعی: از شدت ناراحتی و دل‌تنگی، به ناچار شروع کرده‌ام به صحبت کردن، فقط امیدوارم تو هم کمی از غم من را بچشید تا من هم از غم‌های تو بگویم.

هوش مصنوعی: به من کمک کن و ببین که چگونه با زبانم از مشرق تا یمن همه چیز را می‌نوازم و سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: چه سرنوشتی دارم؟ که حتی یک شربت آب سرد هم به من نمی‌رسد تا بتوانم این اندوهی را که دارم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: چه زحمت‌ها و مشکلاتی که با بستن دستار بر سرم نکشیده‌ام؟ چه دشواری‌هایی که برای تهیه‌ی کفش‌هایم به خاطر یک پیراهن نچشیده‌ام!

هوش مصنوعی: بدان که من به امیدی زندگی می‌کنم؛ امیدی مانند مرغی که دانه‌ای می‌یابد. اما با این حال، ممکن است به خاطر این امید، سختی‌ها و عذاب‌هایی را تحمل کنم، همچون مرغی که به دام افتاده و گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دو نان خودم بخورم، برایم بهتر است تا اینکه بخواهم به سیلی چند نفر تکیه کنم یا کمک آنها را بخورم.

هوش مصنوعی: شما میزبان جهانی هستید و من فقط به شما وابسته‌ام، بنابراین چه اهمیتی دارد که من از سختی‌ها و آزمایش‌هایم چه بگویم یا چه بگذرانم؟

هوش مصنوعی: حالا که زمانه به من بی‌رحم است و سختی‌ها مرا رها نمی‌کنند، دوست دارم از سفره بخشش تو، لقمه‌ای تناول کنم.

هوش مصنوعی: از تو انتظار دارم که مرا بر سفره‌ی لطف و مهربانی‌ات بپذیری و اجازه دهی که به فکر نان و معیشت خود نباشم.