هوش مصنوعی: ای بزرگوار، من که در راه ستایش تو قدم گذاشته‌ام، همه کسانی که از این مسیر عبور می‌کنند، به سوی تو و در جستجوی تو می‌آیند.

هوش مصنوعی: دوست و دشمن تو، قانون طبیعت را مشخص می‌کنند و این وضعیت بارها تغییر کرده است. از این وضعیت، مرا از افکار و خبرهایت دور کرده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی که صورت زیبای تو را بر این گنبد طلایی می‌بینم، بدان که فکر و اندیشۀ ستایش تو، مرا به سمت خود هدایت می‌کند.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی به حسادت و آسیب‌هایی که از آن ناشی می‌شود اشاره دارد. در این معنا، به نظر می‌رسد که سخن از آسیب‌هایی است که حسودان می‌توانند به دیگران بزنند، به طوری که وقتی کسی در دل حسد دارد، می‌تواند به طرز ناگهانی و بی‌رحمانه‌ای به شخص دیگر ضربه بزند. در نهایت، این تصویرگری نشان می‌دهد که حسادت می‌تواند به شدت خطرناک و ویرانگر باشد.

هوش مصنوعی: کیست که دریا را به زحمت دست تو می‌سپارد؟ بگذار این مسائل را به همراه معشوقی با چشمانی اشکبار بگذرانیم.

هوش مصنوعی: این شخص در برابر من از خود فروتنی نشان می‌دهد و من نمی‌دانم چه بگویم، زیرا او از ترس اینکه چیزی از دست بدهد، حتی از خانه‌اش هم فاصله می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من نه آنقدر دانا هستم که بتوانم نور و زیبایی تو را فقط با کلمات توصیف کنم.

هوش مصنوعی: من از آن خجالت می‌کشم که بگویم محبت تو مثل دریا است، در حالی که من به بدبختی از تو پایین‌تر هستم.

هوش مصنوعی: به هر حال، من هرگز نمی‌توانم ارزش تو را با چیزهای بی‌اهمیت سنجش کنم. هرچند که من شادی و خوشحالی را در زندگی می‌یابم، اما از مقایسه تو با دیگران دورم.

هوش مصنوعی: به خاطر کوچک‌بودن و حقارت دشمن تو، اگر من به آسمان جلال و عظمت تو نگاه کنم، دنیا به او حسادت می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که هدف و مقصود من بندگی و خدمت به تو شد، هفت سیاره در آسمان نیز به دنبال من به حرکت درآمدند.

هوش مصنوعی: کیوان گفت که از من کار دیگری برنمی‌آید، اما من به خاطر تو پر از شور و شوق هستم و به دنبال امنیت و آرامش تو هستم.

هوش مصنوعی: مشتری گفت: من نماینده تو هستم، وقتی زمان قضا و تقدیر برسد، می‌توانم به اجرام و آسمان‌ها افتخار کنم که این مقدار برای من کافی است.

هوش مصنوعی: بهرام گفت: من دشمن تو هستم و مسلماً باور نمی‌کنی. اما کافی است نگاهی به بیل و تبر من بیندازی تا متوجه شوی که چگونه به کار گورکن مشغولم.

هوش مصنوعی: می‌گوید: من از شدت تابش خورشید به تیزی وارفته‌ام و تمام وجودم تحت تأثیر آن قرار گرفته است، تا جایی که نمی‌خواهم سایه‌ای بر روی من بیفتد، زیرا تو را در این امر پیش رو دارم.

هوش مصنوعی: در دورانی که در آسمان جشن و سرور برپا بود، زهره با شوق می‌گفت: ای کاش من نیز بخش کوچکی از تو را مدح می‌کردم و ستایش می‌نمودم.

هوش مصنوعی: عطارد بارها گفته که اگر گوهر زلف تو را پیدا کنم، آن را به کمر دو پیکر خواهم خرید.

هوش مصنوعی: ماه می‌گوید که به سوی قامت زیبای تو می‌روم و به همین خاطر رنگم زرد و بی‌حال شده است؛ زیرا در سفر به سمت تو هستم.

هوش مصنوعی: ای سر بلند! بر تو درود که به حال من دلbroken گوش می‌دهی و حال من که خون گلویم را سوزانده است، متوجه می‌شوی.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم که درگاه تو را از آسمان چگونه بنگریم، چون سرم به خاطر دشواری‌ها و سختی‌ها به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: چهره‌ام را مانند طلا زیبا و دلپذیر کرده‌ام، و در زمان بخشندگی تو، دیگر ترسی از سختی‌ها و مشکلات ندارم.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که مانند شما در جهان آواره و سرگردان شوم، چون در بی‌نظمی و پریشانی مثل شما، من هم بی‌پناه و بی‌هدی شوم.

هوش مصنوعی: محبت تو در دل من جا دارد، هرچند روزگار بخواهد شرایط را برعکس کند یا زندگی‌ام را دگرگون سازد.

هوش مصنوعی: در ذهنم این فکر است که از خاک درگاه تو تاجی بسازم. اراده‌ام بسیار قوی است، اما خود را در حدی کوچک و محدود احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم مقام و جایگاهت را بر فراز آسمان‌ها به وضوح ببینم، اگر اسب تو گرد و غبارش را بپاشد و به من اجازه دهد که تو را ببینم.

هوش مصنوعی: در جایی که من هستم، به شدت بی‌باران و خراب است. ای طلا، مشکل من را حل کن، چون تو در کانون توجه من هستی.

هوش مصنوعی: زیر این باغ دوار، چنان غمگینم که به هر بادی مانند غنچه، گریبان خود را می‌دردم.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق و محبت در وجودم جوانه می‌زند، چشمانم پر از شادی می‌شود و وقتی که احساسات درونم به حرکت درمی‌آید، غم و اندوه در دل حاکم می‌شود.

هوش مصنوعی: با تلاش و اراده‌ات هرچه بخواهی می‌توانی به دست آوری، اما اگر چرخ روزگار بر وفق مرادت نچرخد، نتیجه‌اش تنها آه و حسرت خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی که من به یاد تو می‌افتم، زندگی‌ام تحت تأثیر قرار می‌گیرد و دیگر نمی‌توانم خودم را بشناسم و مشکلاتی برایم پیش می‌آید.

هوش مصنوعی: در جایگاه تو، من هیچ جایگاهی ندارم، مگر اینکه یک اتفاقی باشم. در نگاه تو، من مانند چیزی ناب و باارزشم، گویی که در حالت خواب و رؤیا هستم.

هوش مصنوعی: چون به خاک رسیدم، در نظر تو ممکن است همیشه در اشتباه به نظر بیایم و گمان کنی که من ثروتمند یا با ارزش هستم.

هوش مصنوعی: نه در غیبت تو به یاد تو می‌افتم و نه در حضورت از لطف و بزرگی‌ات بهره‌ای می‌برم.

هوش مصنوعی: من در جستجوی تو هستم و در این راه خوار و خجل شده‌ام. در هر سال فقط راستگویی تو را می‌شنوم و برای من مثل خورشید و ماهی.

هوش مصنوعی: عمل من را در نظر گرفتی و بی‌دلیل از مقامم برکنار شدم، تا از این روزهای بی‌حالی به دنیای شادابی و زندگی بازگردم.

هوش مصنوعی: من به قلم خود مشق می‌کنم و نه بر روی کاغذی که در آن خطی بی‌اهمیت باشد، بنابراین رنج و سختی‌های زمانه را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این زمان، کسی که باعث اتفاقات است، باید آرامش داشته باشد. من که از مقام و جایگاه خود پایین آمده‌ام، نمی‌توانم از این وضع به راحتی عبور کنم.

هوش مصنوعی: اگر غم و مشکلاتی که دیگران درباره من می‌گویند وجود نداشت، من در این خانه‌ای پر از غم و اندوه چه چیزی باید بخورم؟

هوش مصنوعی: بندگی و servitude تو برای من از نسل‌های پیش به ارث رسیده است، مانند بخت و کامیابی که در زندگی‌ام از تو ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: برای اینکه میوه‌ام را بچینی، باید ابتدا در زمینه استعداد و توانمندی‌های من تلاش کنی و مرا پرورش بدهی. سپس در آن زمان می‌توانی به ثمره‌ای که نیاز داری دست یابی.

هوش مصنوعی: به من فرصتی از لذت‌ها بده و ببین که چگونه از تمامی هنرمندان پیشی می‌گیرم.

هوش مصنوعی: اگر همه شکایت‌ها و دعوی‌ها باید برای تو روشن باشد، فقر و ناتوانی دو شاهد بر هنرمندی من هستند.

هوش مصنوعی: من از کاری که برای روزی‌ام انجام می‌دهم، به خود آسیب زدم و همه وجودم متاثر از آن ضرر است.

هوش مصنوعی: من نه به شهرت و نه به زشتی معروفم، بلکه عظمت و شأن تو برای من مانند پرده‌ای است که روی من کشیده شده. تا زمانی که این پرده بر من است، من به این حالت ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: اگر من از تو آبرو و شأن می‌طلبم، همچون تکه نانی است که از تو انتظار دارم، و امیدوارم که از مقام و منزلت تو دور نشوم.

هوش مصنوعی: تو مانند آفتاب هستی و من مانند کوهی سنگین و مستحکم که سایه‌ام را بر روی خود انداخته‌ای. شایسته است که بر اثر سخاوت و بخشش تو، کمر مرا زینت بخشد و طلاگون کند.

هوش مصنوعی: نور خورشید چه مشکلی دارد اگر به ذرّات تابیده شود؟ و مقام و منصب چه آسیبی می‌بیند اگر کسی معتبر باشد و به آن توجه کند؟

هوش مصنوعی: در حالی که افراد بی‌لیاقتی از نعمت و مقام برخوردارند، من که خسته‌ام، به هر حال شایسته‌تر از آنهایم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو را از رگ گردن پر از محبت کنم، امید دارم که بخشش و کرم تو مانند شاخساری سبز و بارور به من برسد.

هوش مصنوعی: اگر نظر بلند تو چنین حکم کند که من به این مقام واقعاً شایسته نیستم،

هوش مصنوعی: اگر خودم به مرگ نزدیک شوم، بعید است که دیگر جایی برای علاقه‌مندی من باقی بماند.

هوش مصنوعی: در گذشته، همه می‌دانند که لباس مدرسه را پدرم به من داد.

هوش مصنوعی: از روی محبت و بخشش، چه دلیلی برای عذرخواهی داری وقتی که من در این مدت، بین علمای دیگر، بدون تردید، از تو برکنار می‌شوم و می‌روم.

هوش مصنوعی: این قافیه زیبا و دلنشین می‌شود، اما من از قبل عذر خود را بیان کردم و تو خود از این موضوع باخبری و این نشان از بزرگواری و مهربانی توست.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، این مقام و شکوه را برای همیشه حفظ کن و من از آغاز خلقت منتظر پاسخ این دعا هستم.