هوش مصنوعی: من در سرتاسر جهان سفر کردم و در همه جا نگاه کردم؛ امّا اگر نشانه‌ای از انسانیت و رفتار خوب دیدم، آن را تلفیق کردم با وجود انسان‌ها.

هوش مصنوعی: در این زمانه که وابستگی و علاقه به چیزها وجود دارد، من همه‌ی آرامش و خوشحالی را از دل‌تنگی‌ها و احساسات عمیق خود یافته‌ام.

هوش مصنوعی: امید به فایده‌بردن از مردم قطع شد، زیرا دیدم که همه مزاج‌ها پر از کینه و ضرر است.

هوش مصنوعی: من مانند گاری که به زنجیر و میخ بسته شده، به مشکلات و دردهایم گرفتارم. زخم‌هایی که از چرخ روزگار بر من نشسته، باعث شده که اسیر این وضعیت ناهنجار شوم.

هوش مصنوعی: من از کسی می‌نالم که خودش هم از بدی روزگار گلایه‌مند است، چرا که من در زندگی‌ام بدی‌های بیشتری را دیده‌ام.

هوش مصنوعی: از چهره‌های مختلف مشکلات و مصیبت‌ها تجربه کرده‌ام، اما جدایی از محبوبم را به روشی متفاوت تجربه کردم.

هوش مصنوعی: از من نپرس چه چیزهایی از زندگی و دنیا دیده‌ام، زیرا هر چه دیدم، فقط مختصری از زندگی این مردم پست و بی‌ارزش بوده است.

هوش مصنوعی: از دایره زمان، دست رد به کمر خود زدم، زیرا که از آنجا که مژگان خود را بسیار تر و مرطوب دیدم.

هوش مصنوعی: می‌پرسم این نوع پوشش و زینت آسمان از چه چیزی ساخته شده است، چرا که هنوز من از زیر این لباس، چیزی ساده و بی‌آلایش را مشاهده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر به عنوان فردی با وفا و محترم شناخته شوم، کاش که وفا از بین مردم ناپدید شود؛ چرا که اگر وفا در این زمان وجود نداشته باشد، هیچ چیزی برای من اهمیتی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: گناه باعث محرومیت‌های زیادی در دنیا می‌شود، اما سخت‌ترین دلیل برای این محرومیت را در هنر مشاهده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از کسی که دلی پر از آتش دارد و به رویش لب نمی‌گشاید، جز دمی کوتاه از لب‌هایش چیز دیگری بشنوم. چشمانش مانند شمعی است که در اثر سوزش دلش فرو رفته و غمگین است.

هوش مصنوعی: هر کسی که پا بر روی چکاد کوه می‌گذارد و بر سنگدلی می‌فشارد، در برابر زیبایی و ارزش لعل ناب، جانبازی را در کمرش مشاهده کردم.

هوش مصنوعی: من از قید و بند ظاهر رها شدم و مانند رگ، در حالت راست و استوار نشسته‌ام. در این حال، به زخم‌ها و دردهای بیشتری پی بردم.

هوش مصنوعی: به طور طبیعی، این گروه دچار بحران و آشفتگی شدند، زیرا ناگهان متوجه شدم که از رفاه و امنیت خود در خطر هستند.

هوش مصنوعی: از زندگی همین وضعی که دارم خوشم آمد، چون در گذر زمان خوبی‌ها و بدی‌ها را دیدم.

هوش مصنوعی: در این صفحه زیبا، سخنی لطیف و دل‌نشین با رنگ طلایی خورشید نوشته شده است.

هوش مصنوعی: ای کسی که به مدت ده روز به نعمت و خوشبختی رسیده‌ای، فریب نخور و مغرور نشو، زیرا من افراد بزرگتر از تو را دیده‌ام.

هوش مصنوعی: در این سفر که به خاطر سختی‌ها و آشفتگی‌ها، با دیدن انواع مشکلات و رنج‌های ناشی از غم و غصه، احساس عجیبی پیدا کردم.

هوش مصنوعی: بدان که دلم شاد است، زیرا در نهایت این آرزوی من محقق شد و چهره زیبای محبوب معروف را دیدم.

هوش مصنوعی: من در زندگی‌ام به کسی پناه بردم و او را الگوی خود قرار دادم که در مشکلات و سختی‌ها، پشتش به من گرم است و در برابر چرخ روزگار، از او حمایت و نیرویی می‌بینم که در اوج است.

هوش مصنوعی: از تأثیر و جذبه‌ی دل‌انگیز او شعله‌ای فراهم آمد که حتی خورشید هم از آن جرقه و درخشندگی را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: چه خوشبختی که در ملاقات با تو، زیبایی و ارزش معنایی را در شعر تو مشاهده کردم.

هوش مصنوعی: هرچند که تو درک و شعور خود را از طریق حواس به دست نمی‌آوری، اما می‌توانی با دقت و توجه، به عمیق‌ترین معانی برسیدی.

هوش مصنوعی: صدای قلم تو همچون سازی دل‌نواز است که من چرخ را دیدم که از شنیدن آن به رقص درآمده است.

هوش مصنوعی: چرا قلم تو به این موضوع مشغول شده است؟ چون من در تمام سال‌ها فقط راه‌های باریک معانی را مشاهده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: همیشه برای به دنیا آوردن چیز جدید، باید آماده باشیم؛ زیرا مانند صدفی که در دلش مرواریدی دارد، در درون خود چیزی ارزشمند پرورانده‌ایم.

هوش مصنوعی: در زمان مناسب، هنر خود را به تو نشان دادم و از زیبایی و درخشندگی زهره و عطارد به تو نگاه کردم.

هوش مصنوعی: بدان که اگر تو علم موسیقی را به خوبی بیاموزی، مانند او که در فن خود استاد است، من نیز چرخ کاسه را به تو نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: من یک شهاب را دیدم که مانند دسته‌ای از گل‌های خوش‌بو در دست دارد و دست او به لطافت و نرمی ابریشم است. کاسه‌ای که در دستش است، از نور ماه می‌درخشد.

هوش مصنوعی: طبع من به اندازه دریایی بزرگ است و در آن، کشتی شعر تو را مشاهده کردم.

هوش مصنوعی: به خاطر حرص و ولع زیادم، بدنم مانند بادام شده است، زیرا این معانی برایم از شکر هم شیرین‌تر است.

هوش مصنوعی: اگر شعر تو مانند خار محکم و استوار باشد، زیبنده است؛ چرا که همچون معدن، در خود جواهرات با ارزشی را ذخیره کرده‌است.

هوش مصنوعی: نبودن کسی که رازهای دلم را بفهمد، باعث می‌شود تنها به ظواهر چیزها توجه کنم و از زیبایی‌های واقعی دلم دور باشم.

هوش مصنوعی: زیر پوشش تیره، هر کلمه‌اش هزاران زیبایی مانند ماه و خورشید را به نمایش می‌گذارد که به طور پنهان در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: وقتی آن درخت با شاخ‌هایش به آسمان رسید، متوجه شدم که از ظرفیت وجود تو بهره‌مند شده‌ام.

هوش مصنوعی: دیروز در حالی که مدح تو را در ذهن داشتم، ناگهان به خرد و اندیشه‌ای برخورد کردم.

هوش مصنوعی: وقتی مقصد من را از طریق نصیحت دید، گفت که درخت زحمت تو را بی‌ثمر و بی‌فایده می‌بینم.

هوش مصنوعی: وقتی که به مقام و جایگاه او می‌رسم، می‌توانم او را ستایش کنم؛ زیرا قبلاً بارها از زیبایی‌ها و ویژگی‌های او در دنیای ممکنات آگاه شده‌ام.

هوش مصنوعی: در مسیر ستایش و دعا به خاطر ناتوانی‌ام از ذکر و یاد خدا باز ماندم و در نتیجه، به حالتی ناخوشایند افتادم.

هوش مصنوعی: من در اینجا چیزی نگفتم، زیرا زمان مناسب را در آغاز سحر دیدم.