شمارهٔ ۱۲۶ - وله ایضاً
ز مزدقانی باور کنم اگر گوید
که من بخانۀ خود می خورم طعام حلال
نه آنکه مال حلالست مزدقانی را
کدام مال که او دارد و کدام حلال؟
ولی ز ممسکی آنگاه نان خویش خورد
کز اضطرار مر او را بود حرام حلال
شمارهٔ ۱۲۵ - وله ایضا یمدحه و یهنّیه بالزّفاف: چو خیل زنگ بیار استند صفّ جدالشمارهٔ ۱۲۷ - کتب الیه بعض اصد قائه: جهان جان معانی خدیو عرصۀ فضل
اطلاعات
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: قصیده
منبع اولیه: سیاوش جعفری
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
ز مزدقانی باور کنم اگر گوید
که من بخانۀ خود می خورم طعام حلال
هوش مصنوعی: اگر مردی از مزدقان بگوید که من در خانه خود غذایی حلال میخورم، به او اعتماد میکنم.
نه آنکه مال حلالست مزدقانی را
کدام مال که او دارد و کدام حلال؟
هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در دنیای کنونی، افراد با استفاده از نادرستترین راهها به ثروت میرسند. در اینجا پرسشی مطرح میشود که چه چیزی واقعاً حلال و درست است، وقتی شخصی که به مال حلال دست میزند، خود به نادرستی متهم میشود و ثروت او زیر سؤال میرود. به نوعی، این عبارت اشاره به فساد و تناقضهای اجتماعی دارد که باعث میشود مشخص کردن اینکه کدام مال حلال است، دشوار شود.
ولی ز ممسکی آنگاه نان خویش خورد
کز اضطرار مر او را بود حرام حلال
هوش مصنوعی: او تنها زمانی نان خود را میخورد که به دلیل ناخوشی و اضطرار، آن نان برایش حلال شده باشد.