هوش مصنوعی: سلام و خوش‌آمدی ای باد شمال! از کجا می‌آیی؟ چگونه‌ای و حال و روزت چطور است؟

هوش مصنوعی: من تو را در حالتی ناتوان و کثیف می‌بینم، در حالی که دمی کنارت افتاده‌ای و آثار عجله بر تو مشخص است.

هوش مصنوعی: با آمدن تو، دل ما آرام می‌گیرد و برای تو از زحمات و سختی‌ها کاسته می‌شود.

هوش مصنوعی: هیچ کس را مانند تو ندیده‌ام که نه از آرامش بدن خویش خبری دارد و نه از زحمت و سختی‌های زندگی آگاه است.

هوش مصنوعی: اگر از خوب و بد مزاج خود آگاهی نداشته باشی و در خورد و خوراک خود تعادل را رعایت نکنی، به احتمال زیاد در هر یک سال دچار بیماری خواهی شد.

هوش مصنوعی: هرچند بر قوی‌ترین استدلال‌ها و سخنان زنان مهتر، صحبت از تو قدرت کمتری دارد، اما من هرگز در این دنیا انصاف را نادیده نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: زلف معشوقم قدرتی به من بخشیده است و بوی خوش او در هر شرایطی توان و انرژی به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: آنگاه که شعر رکن‌الدین را می‌دانم، می‌فهمم که همراهی تو باعث می‌شود منزلت و مقام تو در این مسیر، همچون آبی زلال و پاک، نمایان باشد.

هوش مصنوعی: چرا در گلزار می‌دوی و رویت به گل و مشک گرایش دارد؟ بهتر است به خاک سر کوچه‌اش بروی و خود را در آنجا مالش بدهی.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در ذهنت به تماشای عروسی مشغولی، مگر اینکه دستانت را از بوی خوش پر کرده‌ای.

هوش مصنوعی: عروسی تنها نیست، بلکه زیبایی و جذابیت آن به جهانی از مهرو زیبایی مرتبط است. مانند دوختن نخی از ابریشم به نوک قلم، که نشان‌دهنده‌ی دقت و ظرافت در کار است.

هوش مصنوعی: من را به زیبایی در برابر دیدگان قرار دادند، به گونه‌ای که دخترانی با موهای سیاه مانند مشک، با غیرت و وقار در میان پرده‌ها ظاهر شدند.

هوش مصنوعی: سی و شش حوری از زیر لباس بیرون آمده‌اند، که همه آن‌ها با تن‌های نقره‌ای، زبان‌های شیرین و خال‌های خوشبو زیبا هستند.

هوش مصنوعی: گوهرهایی از دل و جان به چپ و راست ریخته می‌شود، چون چشم‌های من که به زیبایی‌اش دوخته شده، پیوندی از محبت را برقرار کرده است.

هوش مصنوعی: دل به تماشای این منظره مشغول شده و چشمانم به آن دوخته شده‌اند، در حالی که جانم از بدنم خارج شده و به استقبال آن می‌رود.

هوش مصنوعی: زمانی که به آرامی و با احترام معجر (پوشش سر) آنها را باز کردم، دختران بازیگوشی را دیدم که از سر تا پا پر از زیبایی و لطف بودند.

هوش مصنوعی: همه خواهران به یک اندازه و یک اندازه هستند و خوشبختی همه با نگاه کردن به آن‌ها به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: عروسانی که در شب عروسی خود بسیار زیبا و معصوم به نظر می‌رسند، مانند ماه و ستاره‌ای درخشانند و با زیبایی‌های خود، توجه همه را جلب می‌کنند.

هوش مصنوعی: نور علم و حقیقت، همچون خورشید درخشان است که از جسم هلال ماه روشنایی می‌افشاند و به ما معانی عمیق و دقیق را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: زمانی که توانایی درک و فهم من مانند زید نباشد، نمی‌دانم چگونه باید دربارهٔ اندیشه‌های خودم بگویم که آن‌ها چه کارهایی از دلائل و نشانه‌ها انجام داده‌اند.

هوش مصنوعی: لباسشان از زیبایی و جذبه‌ای که بر چشمانم نشستم، چنان تحت تأثیر قرار گرفت که به حالت دلپذیری درآمد. زیبایی همه خوبان از چشمه کمال آنان نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: خوشا به حال تو که استاد هنر سخن هستی و دانسته‌ای که جز با کلامت نمی‌توانی جادوگری کنیم.

هوش مصنوعی: اگر تو ادعای شعر داری، باید شعر تو معنای عمیق و مفهوم داشته باشد. ادعای فضیلت تو نیز باید از آن معنا برخوردار باشد و نشان‌دهنده ظرفیت و قابلیت‌های تو باشد.

هوش مصنوعی: در باغ زیبایی‌ها، نیکوترین و شیرین‌ترین نکته‌ها را سراغ گرفتی، که هم در خط و هم در معنا، تو را همانند آن شیرینی دیدم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نور درونی تو درخشندگی دارد، دیگر معانی و افکار بیهوده و بی‌مفهوم به ذهن نمی‌آیند.

هوش مصنوعی: تو برای من مانند چشمی هستی که به واسطه‌ی تو، همه‌‌ی دنیا را می‌بینم. حتی اگر تو را نادیده بگیرم، باز هم به خاطر ویژگی‌های نیکوی تو، همه‌چیز را در وجود تو جستجو می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر کسی شعری زیبا بر چهره‌ی بی‌جان بخواند، این چهره به نوعی جان می‌گیرد و از خاصیت آن شعر، به شکل زنده‌تری در می‌آید.

هوش مصنوعی: تا زمانی که سخن تو در دل مردم جا گرفت، آن چشم‌های ثروتمند از بس غم و سکوت را در خود نگه داشتند، به غنای کلام تو رسیدند.

هوش مصنوعی: روح انسان در خانه‌ای قرار دارد که خط و نقش تو به زیبایی آن افزوده است و این خط، به مانند شب قدر، خاص و ارزشمند است.

هوش مصنوعی: قلم تو باعث زنده شدن شب قدر می‌شود، زیرا تمام برکات و نعمت‌های آن به دست خداوند بزرگ است.

هوش مصنوعی: گاهی او در یک قدم استوار می‌ایستد مانند میخ‌هایی که به زمین کوبیده شده‌اند، و گاهی در حال سجده، همچون مردان بزرگ و روحانی، اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: به ناچار، روان آب مثل یک زبان گویا شده است و در آن زمان، سخنانی از جواهرات درخشان بیان می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد در مورد معنی تو چیزی بگویم، پس این را بپذیر که اگر زبانم از ناتوانی لال شود، اشکالی ندارد.

هوش مصنوعی: زمانی که معنای تو از هر کمالی فراتر می‌رود، برای من غیر ممکن است که از حد و مرز خود فراتر بروم.

هوش مصنوعی: اگر شعر من به طرف تو دیر رسید، مشکلی نیست و به خاطر این تأخیر عذر من را به خوبی بپذیر.

هوش مصنوعی: زمانی که فردی با مقام و مرتبه بلند خود پرواز می‌کند، مرغ سخن که نماد کلام و بیان است در آسمان احساس خطر می‌کند و از شدت هیجان و شگفتی به آتش می‌افتد، به گونه‌ای که پر و بالش را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به دنبال من بود، در واقع هدفش ستایش تو بود، زیرا آنان برای دستیابی به سعادت‌ها به این مدح و تمجید نیاز دارند.

هوش مصنوعی: چرا بخواهم صحبت را طولانی کنم و عذر و بهانه بیاورم؟ زیرا این کار باعث می‌شود که حالت دلزدگی به من دست دهد و احساس کسالت کنم.

هوش مصنوعی: من با تعدادی از سخنان که در دلم انباشته شده‌اند، آمدم تا با تو صحبت کنم و از این وضعیت عاطفی خودم کمی بکاهیم.

هوش مصنوعی: آسمان نعمت‌ها را به گروهی می‌بخشد که نمی‌دانند در کدام سمت خوشبختی قرار دارند.

هوش مصنوعی: کسی که نیاز دارد تا از خری توبره برگیرد، باید در عالم بالا به دامن فلک گوهر سرخی بپیچاند و زر در کوله‌اش قرار دهد.

هوش مصنوعی: این بیت بیان می‌کند که از افرادی شکایت می‌کند که به خاطر طمع و حرص خود نمی‌گذارند نیازمندان از آن‌ها درخواست کمک و یاری کنند. به عبارتی، او از کسانی گله دارد که به جای کمک، فقط به فکر منافع خود هستند و مانع از درخواست فقرا می‌شوند.

هوش مصنوعی: من در زندگی خود به خودکفایی رسیده‌ام و در عین حال از خوبی‌های آن‌ها صحبت می‌کنم. به این ترتیب، ممکن است آن‌ها امیدی به من پیدا کنند و به تکیه‌گاه من تبدیل شوند.

هوش مصنوعی: در اینجا به وضعیتی پرداخته می‌شود که اوضاع سخن و ادبیات رونق و شکوفایی دارد، و نویسنده به طور خاص بر آن است که بر یک بیت خاص تکیه کند. این نوشته به نوعی از هشداری اشاره دارد که ناراحتی از این موضوع را بیان می‌کند، چرا که نویسنده از اهمیت و ارزش آن بیت آگاه است و بر آن تأکید می‌کند.

هوش مصنوعی: ای برادر، وقتی به دور افتادیم که در آن هیچ مدح و ستایشی از کسی نیست، از ما هم بر کسی چیز خوب و ستودنی نخواهم گفت.

هوش مصنوعی: خودت بیای تا بعد از این در مورد تو صحبت کنیم، چون از کسی که مورد ستایش است، انتظار بخشش و سخاوتی نیست.

هوش مصنوعی: اگر هجو (نقد و تمسخر) هم زمانی تأثیری داشت، این زمان فقط نتیجه‌ای جز دردسر و مشکل ندارد.

هوش مصنوعی: هر که بی‌ارزش باشد، بهتر است که به او صدها دشنام دهی تا اینکه من یک مثقال از او بگیرم.