هوش مصنوعی: داستانی که بین من و سرنوشت اتفاق افتاده را بشنو، که می‌خواهم از ابتدا برایت توضیح دهم.

هوش مصنوعی: تا صبح، من و او هرگز به یکدیگر نگاه نکردیم، زیرا آنقدر در مورد هر نوع بحث و گفتگو صحبت کردیم و شنیدیم.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای کسی که به خاطر تو و دور و بر تو، وسایل شادی دل مردم نابود شده و بی ارزش شده است.

هوش مصنوعی: تمام تلاش‌هایت بی‌فایده است، مانند شعله‌ای که در کنار نور ستاره‌ها به خاموشی می‌گراید. تو در طول شب، همچون ستاره‌ای درخشان می‌درخشی، اما ارزش واقعی‌ات با ترفندهای ظاهری سنجیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: هر کس در تو بزرگ‌تر از دیگری است، زیرا تو خودت را نمی‌شناسی و به مانند پیاز، خارج از لایه‌هایت، مغزت خالی است.

هوش مصنوعی: در این دنیا چه کسی می‌تواند به عنوان بزرگ‌ترین هنرمند شناخته شود؟ زیرا هیچ‌کس نمی‌تواند به اندازه او به خاطر کارهایش معروف شود.

هوش مصنوعی: کسی که دچار نقص بینایی است، تصویر نادرستی از واقعیت می‌بیند و به همین دلیل، نمی‌تواند به درستی حقیقت را درک کند. او مانند کسی است که پرده‌ای غیرمنى دارد و نمی‌تواند به وضوح آنچه را که در اطرافش است، ببیند.

هوش مصنوعی: باز در خون جگر غرق بد سرتاپای آنکه او را است روی کرد چو خطّ جدول آن کسی که وقتی به او توجه می‌شود، به شدت متاثر و غمگین است، مانند درختی است که در خون خود غوطه‌ور شده است. او چنان در درد و رنج خود غرق شده که از او جز حالتی پریشان نمی‌بینیم، مانند خطی که در جدول کشیده شده است.

هوش مصنوعی: کسی که از خر کمتر است، او به جای اسب و طویله، در واقع به تو وابسته است. من هم مثل خر، در حال سوختن و درماندگی به سوی تو آمده‌ام.

هوش مصنوعی: کیست که آبی دارد و توانسته از دست ستم تو پایداری کند؟ آیا کسی هست که مانند مرجل، بر آتش نرود و همواره در سختی باشد؟

هوش مصنوعی: ای دل، خودت را درگیر نکن و حال مرا ببین که چقدر خسته‌ام. ببین چه آسیب‌هایی از تو و اطرافیانت پذیرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من نه به مقام و عظمت نیاز دارم و نه به احترام و خطر. نه به ثروت و نعمت احتیاج دارم و نه به کار و مشغله.

هوش مصنوعی: دست تقدیر مرا تنها نمی‌گذارد و اجازه نمی‌دهد که از مشکلات کنار بروم. مشکلات و سختی‌ها مرتب به در خانه‌ام پا می‌زنند و من نمی‌توانم از آن‌ها فرار کنم.

هوش مصنوعی: آنچه من از حوادث و رویدادها مشاهده کرده‌ام، خود را نشان نمی‌دهد و آنچه که من از تجربیات و مشکلات شخصی‌ام می‌گذرانم، بهتر است درباره‌اش پرسشی نشود.

هوش مصنوعی: نه از فردی مهربانی انتظار دارم که مشکلاتم را درست کند، و نه از کسی که احترام و بزرگی دارد، انتظار دارم که درد و رنج من را برطرف کند.

هوش مصنوعی: هیچ دوستی نیست که بپرسد حال تو چگونه است در این زمانه که زندگی‌ات دچار مشکل شده است.

هوش مصنوعی: اگرچه زندگی‌ام به شیرینی شکر نیست، اما همان‌طور که در خانه‌ای از نی زندگی می‌کنم، هنوز هم چاشنی تلخی مانند حنظل در آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: کارما تنها از راه درستی و صداقت به نتیجه می‌رسد. چه فایده دارد اگر فقط به نوشتن و گفتن بپردازیم در حالی که از حقیقت دور هستیم؟

هوش مصنوعی: سخن بیهوده و بی‌فایده است، زیرا بحث و توضیحات زیاد هیچ نتیجه‌ای ندارد و ثمره‌ای ارائه نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به طور صحیح و درست انجام شود، ارزش و اهمیت خاصی دارد. حتی اگر خودت هم به اندازه کافی علمی و آگاهی نداشته باشی، سخنان و اندیشه‌هایت می‌توانند متکی به دانش و یافته‌های دیگران باشند.

هوش مصنوعی: وقتی او این همه را از من شنید، به من گفت که حقیقتاً همه چیزهایی که تو به تفصیل و کلی بیان کردی، درست بود.

هوش مصنوعی: اما با این حال، حتی یک نیمه گناه هم بر دوش توست، زیرا مردlazy همواره از نعمت‌ها محروم است.

هوش مصنوعی: تو به قدری در خود فرورفته و تنها مانده‌ای که حتی نور آفتاب هم دیگر تو را نمی‌بیند.

هوش مصنوعی: پس انتظار نداشته باشی که از افرادی که تنها سر و صدای زیادی دارند، ثروت و قدرت به دست آوری! ای جوان نادان، آرزوهایت بیهوده است.

هوش مصنوعی: بپا خیز و از جا برآی، برو و در گوشه‌ای بنشین. شب را بی‌حرکت نگذران و بی‌خیال نباش، زیرا در این حال، حالت کسل و خسته می‌شود.

هوش مصنوعی: داستان خود را به نظم درآور که من برای تو خریداری دارم که پایه‌اش بر زحل است.

هوش مصنوعی: گفتم این چه داستان عجیبی است؟ به چه کسی اشاره می‌کنی که من هیچ بهره‌ای از ستایش و شعر ندارم؟

هوش مصنوعی: من نشستم و با تمام وجودم شعر گفتم، اما کسی نبود که به آن توجه کند و آن را در محافل به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: بسیار صحبت نکن، هرچند که هنرمندان کم هستند و به یکباره نمی‌توان به وضعیتی چنین ناامیدکننده رسید.

هوش مصنوعی: شما این شعر را به نظم بیاور و در صبحگاه، در وقت مشخصی به بزرگ‌مقام جلال‌الدین، آقای بزرگوار بپرداز.

هوش مصنوعی: آن کسی که مقام و منزلت او بر فراز آسمان‌هاست، همچون سنگی که به زمین گذاشته شده، در زیر دست و بال دیگران قرار دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر بیان می‌کند که در مقابل دل بزرگ و توانای او، تمام هفت اقلیم جهان همچون یک اتاق کوچک به نظر می‌رسد. همچنین، تمام ثروت‌های موجود در زمین، در مقایسه با اهمیت و ارزش یک دانه خردل در زیر پای او به چشم نمی‌آید. به عبارتی، عظمت و جان‌مایگی دل او بر همه چیز دیگر غلبه دارد.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر تو از درد دشمنان خودی پیدا نشد، پس از یاد و خاطرت پاک باشد، آنچنان که آینه را از کدورت‌ها پاک می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر کوه و دریا و ابر نبود، اشکالی ندارد؛ چرا که دست تو می‌تواند از هر سه به جایگاه خود برسد.

هوش مصنوعی: وجود تو به هنر آمیخته است، مانند رابطه‌ای میان قالب و روح. همچنین سلیقه و ذوق تو با لطافت و خوبی پیوند خورده، مانند ترکیب موم و عسل.

هوش مصنوعی: عطر و بوی وجود تو با نسیم صبح گره خورده و بخشش و مهرت در کنار فیض و رحمت اولیه قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: ای بخشنده‌ای که به خاطر خورشید و ماه، روزگار به گردش درآمده است و تو در لباس تقدیر، با نعمت‌های ازلی همراه شده‌ای.

هوش مصنوعی: هر ویژگی یا نشانه‌ای که نویسنده از عشق و محبت تو در زمان حال بیان کند، به خاطر لطف و بخشش توست که به او اجازه می‌دهد این احساسات را به تصویر بکشید.

هوش مصنوعی: من زحمتی به تو آورده‌ام، ای آقا، و می‌دانم که ممکن است بپرسی دلیلش چیست؟ و از چه چیزی و به چه خاطر بوده است؟

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر تو مرا به وضعیت درد و رنج مبتلا کرد. نمی‌توانم به روش غیرصادقانه و فریبکارانه درخواست کنم.

هوش مصنوعی: از آنجا که در مسیر مشکلات زندگی برایم دشواری‌ها و سختی‌ها به وجود می‌آید، تنها به خداوند بلندمرتبه و بزرگ پناه می‌برم و از هیچ کس دیگری یاری نمی‌طلبم.

هوش مصنوعی: مدت عمر تو از گردش آسمان به قدری زیاد است که حساب آن از عمر زمین فراتر می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر قلبی از محبت تو روشن نباشد، مانند تیره‌رو است. حیات او از چه چیزی می‌تواند باشد، در حالی که گرفتار قضا و سرنوشت است؟