هوش مصنوعی: تازگی و زیبایی در شکست و افتادگی وجود دارد، زیرا از آنجا که زلف‌های پیچیده و هزارنقش او به خوبی باز شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر دل شکسته‌ای را که به زلف او وابسته است، به چشم بیاوری، می‌بینی که در زیر هر کدام از دردهایش، دنیا را کم از هزار بار نمی‌دانی.

هوش مصنوعی: از زمان آنکه محبوب به زیبایی‌اش توجه کرد و زلف‌هایش را بی‌نقص و سالم نگه داشت، کسی دیگر را ندیدم که به‌چنین حالتی باشد.

هوش مصنوعی: دل من از شوق دیدن او به تنگ آمده و به یاد او در حالت پریشانی هستم، چون وقتی که بوی خوش عطرش را می‌بینم که همچون گردی از عنبر روی گل‌های خوشبو نشسته است.

هوش مصنوعی: زمانی که سایه، خاک را در مقابل چهره‌اش می‌ریزد، اگر آفتاب در میان جمع آن را ببیند، متوجه می‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم این همه شلوغی و اختلال از کجا به وجود آمده است. اگر تو به چشم من نیامدی، پس چه کسی باعث این آشفتگی شده است؟

هوش مصنوعی: اگر سرو از جایش برود و جای آن شخصی دیگر بایستد، مانند درختان چنار که در باغ به زیبایی و خرمی رشد می‌کنند.

هوش مصنوعی: دل من به شدت به هم خورده و مضطرب شده است، به‌طوری که چهره‌ام شبیه گل لاله شده و نشانه‌ای که از محبوبم بر تنش هست، مانند پاره‌ای از پوست به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: بخوان که چرا چشمان بی‌آب او تشنه است؟ وقتی که همه چشمه‌ها را آب برداشتند، او چه حسی دارد؟

هوش مصنوعی: اگر در آب زلال، سنگ سیاهی را دیدی، برو و دل او را در آغوشش مثل یاسمنش ببین.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی به خاطر عهد و پیمان رخش، بر چمن نمی‌وزد، زیرا که دیگر باران او، بر افرازنده‌ی نسترن‌ها نیست.

هوش مصنوعی: اگر نه لاله و گل به خاطر دیده شدن یک فرد در چمن، احساس شرم و خجالت کرده‌اند.

هوش مصنوعی: چرا لاله برای چه چیزی سر خود را به زمین می‌زند؟ چرا گل برای چه چیزی لباسش را پاره کرد؟

هوش مصنوعی: اگر آن زن با تیغی که به چشمش می‌زند، بیمار نمی‌شد، تو چه کارها که کردی؟ خون بسیاری را بر زمین ریختی.

هوش مصنوعی: وقتی از خواب خوش بیدار شدم و چشمهایم را مالیدم، با خودم گفتم که خوب است که خود را به دست خودم سپردم و به حال بهتری رسیدم.

هوش مصنوعی: اگر پوست پسته را بشکافم و مغزش را بیرون بیاورم، فقط درصورتی که مغز بخندد، حرف شیرینش را می‌زنم.

هوش مصنوعی: در مدح و ستایش شخصیت بزرگ عالم، آیا زبان به سخن گشوده می‌شود؟ زیرا آنان که از دانش و فضیلت سرشارند، دهانشان پر از گنج‌های بی‌پایان علم و معرفت است.

هوش مصنوعی: جهان پر از لطف و محبت است و این کمک می‌کند به همه، چه ترک و چه عجم. در این دنیا، سلاح و هنر و بزرگی روح انسان، همه به عنوان پناهگاهی برای ما محسوب می‌شوند.

هوش مصنوعی: نور ملّت و دین پیامبر، در وجود ابی بکر است. او همانند احمد و بکر، زیبایی و نیکی‌اش در سر و دلش موج می‌زند.

هوش مصنوعی: هنگامی که تلاش شاه جهان برای تأمین مصالح و منافع کشورش محدود می‌شود، مشاور مورد اعتماد و کاردان او به کمک می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر قدرت او بر طبق خواسته‌های من نباشد، آنگاه زمین و آسمان از من تاثیر نمی‌پذیرند.

هوش مصنوعی: وقتی بوی زلف او به مشکی که در دل دارم می‌رسد، قلبم به آتش می‌نشیند. به اشتباه نمی‌توانم نام عطر خوش نافهٔ ختن را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که دشمن ما، با چهره‌ی خشن و نیرومندش، به نظر می‌رسد که ترسناک و قوی باشد، اما در حقیقت، افکار و نقشه‌های او لطیف‌تر و ظریف‌تر از خیال‌اند.

هوش مصنوعی: شاه آسمان به دنباله‌روی او می‌دوید و هر جا که اسب بزرگش روی می‌آورد، او نیز به همان سمت می‌رفت.

هوش مصنوعی: به خاطر خدمت و به منظور گرفتن شمشیر تقدیر، ستاره ثریا همواره در حرکت است.

هوش مصنوعی: همواره باید مراقب باشی که قدرت و توانایی دشمن را به چالش نکشی، زیرا ممکن است او توانایی مقابله با تو را داشته باشد.

هوش مصنوعی: چه خوب است که ذهن تو مانند آسمان است، چنانکه باطن رازها و ظاهر نشانه‌ها یکی هستند.

هوش مصنوعی: کجا رفته‌ای در اوج خطر، اگر نتوانستی زیرکی و هوش دشمن را درک کنی؟

هوش مصنوعی: عجبی ندارد که تیغ تو مانند قطره آبی است؛ چون اگر از دستت به دریا بیفتد، سرزمین اصلی‌اش همان دریاست.

هوش مصنوعی: در خانه فردی که بر خلاف تو عمل کرده، حالتی سبک و راحت وجود ندارد، و مانند عنکبوتی که به تار خود آویخته، در مشکلاتی گرفتار می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی دشمن، دل تو را از زندگی محروم کند، به مانند این است که آتش وجود تو در حال سوختن است و زخم تو به دیگران آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: منافقی که بر تو طغیان می‌کند، مانند زنبور است که کرمی را در پیله خود محبوس کرده و به آن آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: دشمن مانند شمع در روز ظاهر است و ممکن است با نابود کردن او، از ریشه و پایه‌اش خلاص شویم.

هوش مصنوعی: آسمان به هنرمندانی که تلاش می‌کنند، بی‌رحم است و برای آنها مسیر مستقیم نمی‌سازد، زیرا تو با دو دستت تلاش و پشتکار زیادی را به نمایش گذاشتی.

هوش مصنوعی: زمانی که انگشتان تو بر لاغری کلک سوار شدند، همانند زنگی، تاخت و تاز آن را ادامه می‌دهند.

هوش مصنوعی: وقتی که سرت از چاه تاریک بالا می‌آید، جایی که باید نفس تازه کنی، نورها را می‌بینی.

هوش مصنوعی: وجود مهر تو باعث حیات و انرژی روح من است، وگرنه بدنش تنها مصرف کننده و بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: به خاطر خدمت به هدفی بزرگ و مهم، حتی ستاره‌ها نیز از حالت عادی خود خارج می‌شوند و برای آن تلاش می‌کنند.

هوش مصنوعی: برخی از گردنکش‌ها و زورمندان را باید محدود کرد و کنترلشان را در دست گرفت تا نتوانند قدرت و توانایی دشمنان را به چالش بکشند.

هوش مصنوعی: ای کاش اندیشه تو همچون رازهای باطنی آسمان، با ظواهرش یکی باشد.

هوش مصنوعی: کجایی که سر نیزه‌ات به دشمن می‌رسد اگر در روح و ذهنش فکری مغشوش نداری؟

هوش مصنوعی: شگفتی ندارد که تیغ تو مانند قطره‌ای از آب است، زیرا اگر از دست تو به دریا بیفتد، در آنجا آشنا و جاودانه خواهد شد.

هوش مصنوعی: در خانه کسی که به شما بی‌احترامی کرده، سبکی و بی‌ارزشی وجود دارد، که مانند عنکبوتی می‌ماند که به تارهای خود دراز کشیده و حس دلتنگی را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: وقتی دشمن، عشق و دل‌باختگی تو را نابود کند، مانند این است که او را سوخته و ویران کرده است. نیروی عشق تو به او مانند آتش‌سوزی در دلش خواهد بود و در نتیجه، او را رنج می‌دهد و عذاب می‌کند.

هوش مصنوعی: منافقی که به طاغوت و ستمگری مایل است، مانند زنبوری است که در پیله کرم می‌رود و در واقع خود را در آن به دام می‌اندازد و خود را می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: دشمن مانند شمعی در روز روشن است و ممکن است که با کشتن او، پایه‌اش از زیر پایش کنده شود و از گلوله‌های سنجش هم در امان نماند.

هوش مصنوعی: در آسمان برای هنرمندان هیچ کجایی وجود ندارد، زیرا تلاش و اراده تو دو برابر شده و بر سختی‌ها غلبه کرده است.

هوش مصنوعی: زمانی که دستان تو بر روی بدن لاغر کشیده شد، قلمی چون اسبی زنگ‌زده به حرکت درآمد تا به من سرعت بخشد.

هوش مصنوعی: زمانی که سر تو از چاه تاریک بیرون بیاید، مکانی برای دم زدن و دیدن نورها خواهد بود.

هوش مصنوعی: این جمله بیان می‌کند که عشق و محبت تو به روح زندگی می‌بخشد، در غیر این صورت، فقط بدن و ظاهر انسان باقی می‌ماند و بدون روح، معنایی ندارد.

هوش مصنوعی: عقیق به خاطر ترس از خنجر تو به خون نشسته و زمانی که بر معادن یمن افتاد، زخمی شد.

هوش مصنوعی: اگر پرده‌ای بر کشتن دشمنانت بیفکنی، مانند تیرهایی که به سوی آنها پرتاب می‌شود، دو زاغ تو را به طعمه‌اش تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: آفرین بر افرادی که با هنر خود، از مشکلات و تزویرهای دنیا رهایی یافته‌اند و از مهارت‌هایشان بهره‌مند شده‌اند.

هوش مصنوعی: هر کسی که بخواهد در مدح تو سخن بگوید، مانند شمعی است که در برابر نور تو کم‌توان و ناتوان به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: دانش مانند گلستانی است که با وجود جمعیت خارها و بی‌برگی‌اش، صدای قلم تو می‌تواند همچون نوای چاک‌زن، آن را زنده و زیبا کند.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از شرایطی سخن می‌گوید که به خاطر تمجید از کسی یا چیزی، قصیده‌ای را می‌نویسد. این قصیده به نوعی آزمونی برای او محسوب می‌شود و او دچار خستگی و فشار روحی ناشی از این آزمون شده است. احساس می‌کند که در این مسیر تحت امتحان قرار دارد و به نوعی بار این تمجید بر دوش او سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: گویی در آغاز کار، اشتباهی رخ داده که باعث شده نقصی بر او وارد شود.

هوش مصنوعی: اگرچه ظهیر شاعر مهارتی در شعر دارد، اما نباید فکر کنی که من به خاطر سخنان او قلبم را به او می‌تراشم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که گاهی اوقات افکار و خیالات می‌توانند به قدری غنی و پر از زیبایی باشند که انسان قادر است آن‌ها را به کلمات و نظم تبدیل کند. در حقیقت، وقتی ذهن به تفکر و خلق مشغول می‌شود، می‌تواند آثار قابل توجهی تولید کند.

هوش مصنوعی: اگر زندگی و حال تو زیباست، مانند خطی که در مقابل چشم قرار دارد، پس چگونه می‌توانی خود را همچون زلفی پیچیده نشان دهی؟

هوش مصنوعی: اگر غیر از رضایت و قبول تو را بپذیرم، حقیقتاً چیزی را قبول نکرده‌ام، حتی اگر ماه و خورشید را به بهایش بدهند.

هوش مصنوعی: وقتی که بندۀ تو نام تو را به یاد می‌آورد و از نور آن بهره‌مند می‌شود، شایسته است که اگر شب تاریک و ظلمانی فرا برسد، آن نور به عنوان سپری محافظت‌کننده عمل کند.

هوش مصنوعی: دعای بنده چه نیازی به کمال و عظمت تو دارد، زیرا دعای مرد و زن در هر کجا به هم پیوسته است.