هوش مصنوعی: کسی که می‌داند چگونه از امکانات و توانایی‌های خود بهره ببرد، در نهایت به هدفش می‌رسد و هیچ چیزی او را از رسیدن به آن بازنمی‌دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که بدبختی به کسی چنگ می‌زند، می‌توان گفت که او طعم تلخی‌های زندگی را چشیده است.

هوش مصنوعی: جنگ و جدالی که من با روزگار دارم به جایی رسیده که حتی حاضر شده‌ام جانم را بدهم، اما گردون (روزگار) همچنان مرا نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در خیال من، دست تو مانند بادی وزیده است و چشمانم در حال تماشای آن هستند؛ گویی که تو مروارید و جواهری را به دامن من می‌افکنی و دوباره آن را برمی‌گردانی.

هوش مصنوعی: ذوق و شوق من وقتی به داستان تو می‌رسد، مانند نمکی است که از دل پاره‌پاره‌ام خون می‌چکاند.

هوش مصنوعی: شبی طولانی و به یاد ماندنی بود که چشمان من در حالتی از اندوه و درد غرق بودند، مانند اینکه از خاک به یاد تو باقی مانده‌اند.

هوش مصنوعی: در جستجوی تصویر تو، چشمانم از گریه و اشک پر شده و آن‌ها همچنان به این سو و آن سو می‌روند.

هوش مصنوعی: مانند آنکه نسیم صبح، لباس نازک غنچه را می‌درد، این بار صبر من را نیز در کنار می‌کشد.

هوش مصنوعی: هر بار که اشک‌های من شعله‌ای را روشن می‌کند، هزار آتش شعله‌ور را در دلم به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: مثل بویی که در باد صبحگاهی است، به آستان تو آویزانم، به امید اینکه دوباره بتوانم از کنار تو بگذرم.

هوش مصنوعی: هر بار که اشک برمژه‌هایم می‌نشیند، می‌خواهم آن را پنهان کنم و وقتی از گوشه‌ای به دنیا نگاه می‌کنم، می‌بینم که همه چیز دوباره به راه خود برگشته است.

هوش مصنوعی: چشمان من بارانی نخواهد داشت، اما اگر اشک‌های من این داستان را فراموش نکند، نیکو نیست.

هوش مصنوعی: وقتی که برق درخشان و سریع را دیدم، جانم حس کرد که این نور همان دروازه‌ای است که به سوی خواجه باز مانده است.

هوش مصنوعی: از او بخواه تا به من شفاعت کند و درخواستی داشته باشد، چون اگر او از حال و روز دل سوخته‌ام باخبر شود، داستانی برای بازگو کردن خواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر به طور ناخواسته شادی‌ای از طرف تو به من برسد، فراق تو در این زمان به فراموشی سپرده خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل من مانند پرنده‌ای است که به خاطر دوری‌ات دچار آسیب و شکست شده است، آیا ممکن است تنها با یاد تو دوباره بال و پرش را بگسترد؟

هوش مصنوعی: من به خاک پای تو قسم می‌خورم، مردم چشم به راهم که تا زمانه، گل وصال را نرساند و باز نکند.

هوش مصنوعی: اگرچه صد هزار فرزند دلبند را بر دوش بکشد، باز هم نمی‌تواند حتی یکی از آن‌ها را درست بزرگ کند و پرورش دهد.

هوش مصنوعی: با اشک‌های خودم زمین را مرطوب می‌کنم تا در پیِل خشک زخم جدایی، گل وصال را برسانم و باز هم منتظر بمانم.

هوش مصنوعی: مسیر رسیدن به تو دشوار و سنگین است و مقام تو به قدری بلند است که کسی نمی‌تواند به راحتی به خدمت تو برسد.

هوش مصنوعی: از روی محبت و لطفی که داری، باید جاذبه‌ای در وجودت باشد که بنده را از بار سنگین غم و دردی که بر دوش دارد، رها کند.

هوش مصنوعی: اگر بتوانم آن قدرت را پیدا کنم که آب را از چاه غم خارج کنم و آرامش را به وجود بیاورم، همه چیز خوب خواهد شد.

هوش مصنوعی: زمانه به هیچ‌وجه نمی‌تواند حتی یک تار از آن رشته را پاره کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که به در تو می‌رسم، همچون نامه‌ای به کنارت می‌غلطم و در گرمای محبت تو، دوباره به سمت خود می‌خوانم.