هوش مصنوعی: من در تاریکی و سختی قرار داشتم، اما وقتی سرنوشت به من نیکی کرد، توانستم با نیازمندی به سوی بهترین و بالاترین جایگاه قدم بگذارم.

هوش مصنوعی: زمانی که عزم سفر را دارد و پا بر جناح آن می‌گذارد، به سوی مقام بلند و رفیع او پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که راهی را که یادآور زلف‌های پیچیده و زیباست، زیر پای خودم می‌گذارم، به یاد می‌آورم که این راه، تیره و غم‌انگیز و پر از بالا و پایین‌هاست.

هوش مصنوعی: به یاد داشته باش که باید از راه‌های خطرناک و سمی پرهیز کنی، مثل اینکه نباید به تخم مرغ آسیب برسانی. همچنین مانند دم طاووس باید زیبایی و تنوع را در زندگی‌ات حفظ کنی و از لطافت و ظرافت بی‌نصیب نمانی.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که کسی به دنبال برتری و مقام است و برای رسیدن به آن، تلاش و کوشش زیادی می‌کند. در این راه، خواسته‌ها و آرزوهای او به شدت تحریک شده و او را به سمت خود می‌کشاند. این در حالی است که او باید مراقب باشد تا از حرص و طمع دوری کند.

هوش مصنوعی: بدان که امید دارم وقتی به درگاه او رفت و آمد کنم، مهارت‌های خوشبختی را از خدمت به او به دست آورم.

هوش مصنوعی: وقتی که خوشبختی و نعمت‌های دنیا بر روی او می‌تابد، مانند وصیت یک پیشگام در حال تلاش و حرکت است.

هوش مصنوعی: آسمان به شتاب می‌تازد و می‌گوید: توقف کن، همراه من، آرام باش و سریع نرو.

هوش مصنوعی: مرگ کنترل زندگی‌ام را در دست گرفته، و اگر از ستایش خداوند بهره‌مند نبودم، به‌راحتی می‌توانستم تسلیم شوم.

هوش مصنوعی: خدای بزرگ که وزیران را به نظام ملت و کشور می‌گمارد، کسی است که فرمانش بر تمام دنیا مانند یک بازی شعبده‌باز است.

هوش مصنوعی: در زیر پرچم عدالت او، آن منطقه‌ای قرار دارد که زیبایی‌اش مانند ماه است؛ جایی که بافتنی‌های آن به زیبایی معروفند و هنرمندانی با مهارت در آنجا مشغول به کار هستند.

هوش مصنوعی: چون شکم از پرخوری سیر می‌شود، انسان باید از نعمت‌های سخاوت بخواهد و به اندازه قناعت کند، وگرنه در اثر زیاده‌روی، به مشکل برمی‌خورد و دچار عذاب خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر تو بر این دنیا نبودي، بی‌عدالتی و سکوت هیچ وقت به این شدت درنمی‌آمد و هیچ چیز نمی‌توانست خود را از درگاه او متمایز کند.

هوش مصنوعی: ای جهانی که پناه و پناهگاه هستی! امروز زبان خوشبختی گشوده و چشم‌های آشوب و فتنه در حال تماشاست.

هوش مصنوعی: سربازان عشق با شوق و اهتمام، به منزلت تو احترام می‌گذارند و حضور تو را با افتخار و ارادت می‌پذیرند.

هوش مصنوعی: به خاطر حسادت آسمان که در مقابل تو سر به خاک می‌ساید، قامت دشمن تو چنان شکست که مانند، در هنگام نماز جلو افتاده است.

هوش مصنوعی: مانند پسته که با همه دوستان در دلش جا دارد، دل تو نیز از آن است که همیشه می‌خندد و لب‌هایت را باز نگه می‌دارد.

هوش مصنوعی: از حسادت تو همه‌جا احساس کمبود می‌شود، مثل کسی که به خاطر نیازش، دهانش را باز می‌کند و هر چه در دل دارد را بی‌محابا می‌گوید.

هوش مصنوعی: به راستی، تو موجود عجیبی هستی که با زبانی ناقص نمی‌توانی رازها را حفظ کنی.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که کسی که از درد و رنج رنج می‌برد، حق دارد مانند بیماران ناله کند و احساسات خود را بیان کند، به ویژه زمانی که به مرز جان دادن نزدیک شده است و در حال سخن گفتن است. در واقع، بیان احساسات و رنج‌ها برای او مجاز است و طبیعی است.

هوش مصنوعی: کتاب نوشته شده درباره زندگی او، فقط بخشی است که از دوران قرن اول ساخته شده است.

هوش مصنوعی: شهید که سرش بریده شده، آواز می‌دهد و نشان می‌دهد که بی‌گناهی و حق‌طلبی‌اش را با صدای بلند فریاد می‌زند. گفته نشده که سر بریده نمی‌تواند صدا دهد؛ بلکه این صدای او نشان از حقیقت و مظلومیتش دارد.

هوش مصنوعی: همیشه باید انسان فکر و اندیشه‌اش مشغول باشد، درست مانند کسی که داستان یا حرفی را به خاطر می‌آورد و به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: او هم اشک می‌ریزد و هم شعر می‌سراید، مانند عاشقی که در حیرت و سرگردانی سرش را پایین انداخته است.

هوش مصنوعی: اما آن زمانی که عشق او در دلش آشکار شود، که عاشق با ناز و کرشمه‌های تو در آغوشش قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر دشمن تو تنها در ظاهر باشد و به درون خود ننگرد، هیچ فایده‌ای برای تو ندارد، مثل پیازی که وقتی پوستش را بکنی، چیزی از آن جز لایه‌ها دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر دنبال حقیقت هستی، بدان که دشمن تو خود حقیقت است، و برای رسیدن به آن باید از صد مرحله مجاز عبور کنی.

هوش مصنوعی: فلک صبح را صدا کرد و از او خواست که روشن کند، زیرا در وجود قمر، در دل او، عشق به چه کسی ذوب می‌شود.

هوش مصنوعی: به روز جدید اشاره‌ای به چابکی و قدرت تو شد، اما من چه می‌دانم؟ تو آگاه‌تری و من را در این مورد خبر نداری.

هوش مصنوعی: فرشته‌ای دست تو را با بنده‌ات در میان گذاشت و به او گفت که بیدار شود و به کار خود بپردازد.

هوش مصنوعی: تو کیستی که با توجه به این همه نعمت و مقام که داری، در روز قضا و قدر می‌گویی من و تو همدست و هم‌صدا هستیم؟

هوش مصنوعی: دهان را با هفت آب و خاک شست و تو را به دست گرفت تا دیگر چنین سخنانی نگوید.

هوش مصنوعی: هرچند در این موضوع حق با تو است، اما برای انتقام‌جویی مانند او، دلت را با کینه پر نکن.

هوش مصنوعی: به چشمانش نیکی کن و اشک‌هایش را پاک نکن، زیرا گفته‌اند انسان باید نیکوکاری کند حتی اگر برایش مشکل باشد.

هوش مصنوعی: خداوند، من آن کسی هستم که صبح وقتی خورشید می‌تابد، دل خوشی دارم و خنده‌ام به مانند شادی و شیطنت مردم است.

هوش مصنوعی: آسمان از شرم، تیرها را به زمین می‌ریزد هر وقت که نوک قلم من، ستایش تو را بنویسد.

هوش مصنوعی: از شادی و شور رقص، سقف این خانه به لرزه درمی‌آید. اگر سازم را با هنر خود هماهنگ کنم، می‌توانم آفرینش جدیدی بکنم.

هوش مصنوعی: زمانه به من وعده داده که به اوج و مقام تو برسم، حالا وقت آن رسیده که این وعده را عملی کنی.

هوش مصنوعی: عزیز مصر، لطفاً وجود ناچیز ما را بپذیر و برای ما معلمی بساز.

هوش مصنوعی: اگر چه ما به دنیای بیرون مشغولیم و در پی کمال هستیم، اما هنگامی که به تو تکیه می‌کنیم، مانند کسی که بر تختی نشسته باشد، احساس راحتی و آرامش می‌کنیم.

هوش مصنوعی: مرا فقط به شعر خالص و بدون هیچ زینتی محدود نکن، زیرا غیر از این شعر زیبا و دلپذیر، من امکانات و زیبایی‌های دیگری هم دارم.

هوش مصنوعی: از گفته‌های پیشینیان، شعری از رهی را بشنو که به زیبایی و کیفیت شعر اشاره دارد.

هوش مصنوعی: آداب و سخنوری و شعر را از من مگیر، چون من غریب هستم و تو نیز کسی هستی که با غریبان مهربانانه رفتار می‌کنی.

هوش مصنوعی: بی‌نصیب بودن از ستایش تو، این نشان‌دهنده حال خدمتگزار است. بر این اساس، خود ستایش تو را پایه‌گذار کن تا من هم شروع به ستایش تو کنم.

هوش مصنوعی: خوشا به حال من که از تو کمک خواستم و بی‌آنکه لایق باشم، به درگاه تو رسیدم و در آنجا مقام و منزلت بالایی پیدا کردم.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر می‌گوید که می‌خواهد دعای شعر را به طور خلاصه بیان کند، زیرا این کار در ادبیات امری نیکو و پسندیده به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: من دیگر چه چیزی می‌خواهم؟ وسایل زندگی‌ات را به گونه‌ای دیدم که هیچ چیز از آن باقی نمانده، جز عمر طولانی.